|
| 107 # Nicolaaslyceum: "Ontslag na strafkampregime" [2] # |
Gepost door Misdefinitie op 20-10-2005 om 15:36.
Update 4 november 2005:
Ik ben nu al drie keer gebeld door drie verschillende medewerkers van de school met de vraag wat er nu gebeurt met materialen die ik eventueel nog in bezit zou hebben. Hoezo is de communicatie daar in orde? Iedereen handelt maar naar eigen goeddunken zonder duidelijk beleid.
Het eerste verzoek betrof persoonlijk eigendom. Welke inmiddels terugbezorgd is bij de rechtmatige eigenaar van de wiskundesectie. Daarbij zit ook een brief en die bevat mijn inziens voldoende informatie. Toch kunnen ze daar kennelijk ook niet lezen, want ik werd een dag erna en vandaag alweer gebeld. Meneer de plaatsvervangend rector: vraag bij de juiste sectie na wat u wilt weten en verspil mijn tijd niet. Of weet u soms niet wat er in uw secties omgaat? Dat zou veel verklaren. Het telefonisch consult zal ik u binnenkort wel factureren.
U heeft nog een artikel van mij te goed over de mysterieuze gang van zaken rond mijn werkgever. Sinds augustus dit jaar was ik in dienst getreden bij het Nicolaaslyceum in Amsterdam Zuid. Ik gaf daar elke week totaal 15 lesuren wiskunde aan vier verschillende klassen. Vandaag heb ik echter te horen gekregen dat ik kon vertrekken omdat ik volgens de schoolleiding een heus strafkamp had opgezet binnen de scholengemeenschap dat lijnrecht tegenover het "aanpappen en nathouden"-beleid van de school stond.
Ik werd door onder andere de plaatsvervangend rector neergezet als hardvochtige tiran die ervan genoot om middels strafwerk van "buitensporige proporties" kleine kinderen huilend bij de conrector te krijgen. Hij had zeker iets te vaak "Mathilda" en "Bint" gelezen. Ik kon mijn oren niet geloven. Ik werd omschreven als een dictator die met ijzeren en stalen tucht wilde regeren over de klas. Opmerkelijk, want mensen beschrijven me over het algemeen als een zeer net, integer en vriendelijk iemand. In tekst en woord kan ik kritisch zijn, maar in de omgang met anderen zeer zachtaardig. Ik word zelfs zelden boos.
Was mijn beleid dan zo verschrikkelijk? Als leraar gaf ik natuurlijk straf. Voornamelijk overschrijfwerk aan leerlingen die structureel de les verstoorden. De begeleiders die nieuwe docenten begeleiden zijn zelf hele erge voorstanders van straf. Een van hen heeft zelfs het voornemen om een heus straffenboek te publiceren met de langste, vervelendste en naarste strafregels. Een van de conrectoren vond het zelfs geen probleem opdracht te geven tot het eruit sturen van 9 leerlingen in een klas. Mijn mond viel nogmaals open van verbazing. Waar ik tot maximaal 20 strafregels of 2 A4's aan tekst gaf om als straf over te schrijven gaven zij minstens 30, 40 of zelfs 50 regels voor kleine vergrijpen. Als ik op basis daarvan een boeman ben, dan kan ik een heel stel neo-nazi's aanwijzen die hele concentratiekampen hebben ingericht.
Wat is dan het beleid dat zij zo graag willen zien? Ze kiezen als argument voor de pedagogische- en vertrouwensaanpak. Een docent moet een vertrouwensband opbouwen met de leerlingen. Leuk gezegd, maar als een paar leerlingen dat gewoon niet willen, dan ben je als leraar snel uitgepraat. Knuffelbeleid werkt niet. Dat zien we in het groot ook in Nederland. Zien ze het voor zich?
"Ik vertrouw erop dat jullie die stoel voorzichtig uit het raam gooien hoor, zodat de rector er niet al te beschadigd door raakt."
Dat gaat natuurlijk niet werken. Die stoel blijft echter wel staan als er een sanctie aanhangt als ze hem naar beneden gooien. Dat wordt echter niet begrepen. Het strafsysteem van de school wordt ondermijnd door leidinggevenden en conrectoren. Conrectoren trekken gegeven strafwerk doodleuk in zodat leerlingen weten dat ze toch niet gestraft kunnen worden. Tegen andere klassen wordt gezegd dat als er mensen uit worden gestuurd de "kaart" die ze moeten halen toch niet geregistreerd wordt. Hierdoor ontstaat er een sfeer waarin leerlingen de grens tot het acceptabele steeds verder kunnen rekken omdat de docent toch niet mag straffen. Voor je het weet dansen de leerlingen op tafel en daar helpt zelfs het pilletje uit de reclame niet tegen.
"Foei, dat is stout. Je mag geen stijker in de reet van de meester douwen. Ik word daar heel verdrietig van."
Men nam het woord "strafkamp" in de mond. Naar mijn idee was daar echter geen sprake van. Het klopt dat ik geen geitenwollensokken-type ben die bang is en niet durft te straffen. Wie over de schreef gaat verdient straf, maar wie normaal doet kan er ook op vertrouwen dat ik alles in het werk stel om de aandacht te geven die nodig is. Het mes snijdt aan twee kanten en het vertrouwen moet ook van twee kanten komen. Mijn conclusie is dat de schoolleiding niet achter zijn docenten staat en dat daadkracht en oplossingsgericht werken hen zeker in dit soort situaties vreemd is. Ze zijn bang voor de leerlingen en gevolgen en laten daarom alles maar over zich heenkomen.
Beide partijen verschillen van mening over onderdelen van het gebeuren. De schoolleiding beschuldigt mij van het voeren van een dictoriaal regime en stelt dat leerlingen massaal in grote legers naar de conrector werden gestuurd. In hun overdrijving kon ik bijna de demonstratie van tientallen boze ouders buiten de school horen. Die stonden er niet. Ook ben ik nog nooit negatief benaderd. Verder stellen zij dat alle partijen hebben geprobeerd "de problemen te communiceren maar dat het niet opgevangen werd". De standaard dooddoeners, u begrijpt het wel. Bewijs ontbreekt.
In de praktijk is er slechts sprake geweest van een exit-gesprek dat functioneringsgesprek werd genoemd voor de officiële procedure. De school bood geen kansen om de problemen op te lossen en haalde er allerlei dingen bij om het besluit tot ontslag te motiveren. Zo werd niet in de docentenkamer zitten in de pauze omdat leerlingen geholpen moesten worden of omdat er een verplichte surveillance ingeroosterd stond geïnterpreteerd als "asociaal en niet in het team passend". Gebrek aan communicatie werd verklaard door "het kwam niet aan". De achterbaksheid en het stiekeme druipt er vanaf: mijn baan stond al ruim twee dagen voor het geplande ontslag van vandaag als vacature op het internet.
Zelf heb ik besloten om er geen al te groot probleem van te maken. Financieel geruïneerd ben ik niet, want het salaris lag bijna onder het minimumloon. Wat ik zeker wel zal missen zijn de klassen en de leerlingen voor wie ik mij al die tijd heb ingezet. Met name een klas in het bijzonder waar het altijd leuk en gezellig was. Ik wens jullie veel succes in de toekomst toe.
Reacties: 0
Pagina's: 1 |
| Reactie toevoegen |
|
U dient in te loggen om een bericht te kunnen plaatsen.
|
|