|
| 743 # Opgerot met dat downloadverbod # |
Gepost door Misdefinitie op 11-04-2014 om 23:42.
Recht bestaat uit een internationaal kader van algemene en vage begrippen, nationale wetgeving waarvan de invulling om de zoveel jaar opnieuw verzonnen wordt door de zittende partijen en interpretaties van rechters die als mens vanwege hun religieuze, politieke en morele opvattingen er niet in slagen hun onafhankelijkheid waar te maken. Juridisch is alles mogelijk. Kinderlokkers die ermee wegkomen als ze zeggen dat ze tijdens de daad aan het slapen waren, honden die als poezen of Marokkanen die als Nederlanders worden aangemerkt in hun paspoort en pubers die worden opgepakt om een tweet terwijl grote misdadigers vrij rondlopen. De willekeur binnen het recht is zo schandalig, dat als wij consequent de wet en jurisprudentie volgen en simpelweg doen wat anderen ook mogen, we zo voor jaren achter de tralies zouden verdwijnen. Moraalridders zullen dit ontkennen en belachelijk proberen te maken, maar het probleem blijft. Een downloadverbod om zoiets banaals als auteursrecht heeft geen draagvlak door een rechtssysteem dat drijft op willekeur en juridische haarkloverij.
Draagvlak is noodzakelijk.
Overheden hebben burgers wijsgemaakt dat het noodzakelijk is om een groot deel van hun vrijheid op te geven in ruil voor algemene bescherming. Zouden we als volk daar niet mee akkoord gaan, dan gaat het licht uit en gaan we een oorlog van allen tegen allen voeren in plaats van slechts tegen de landen waar het westen een hekel aan heeft. Door middel van onteigening, is er geld ingezameld voor een professioneel rechtssysteem binnen een "democratische" samenleving waarbij onafhankelijke rechters rechtlullen wat krom is in geval van conflicten. Het probleem is alleen dat iedere pikomhoog kan zien dat het recht een loopje met ons neemt en de uitspraken van rechters getuigen van pure willekeur. Hoe kan het dat politie en justitie beter hun best doen om een rechtse weblogger te vervolgen dan echte criminelen te pakken? Waarom kan aangifte tegen Wilders met een formulier en worden echte slachtoffers weggestuurd? Advocaten, officieren van justitie en rechters spelen het spelletje van ons kent ons in een kleine op willekeur gestoelde wereld.
Voor realisten, is willekeur onaanvaardbaar. Naar ons idee gelden wetten voor iedereen of voor niemand. De vrijheid van meningsuiting is hier een goed voorbeeld. Socialisten mogen alles zeggen en doen wat ze willen op internet. Tot aan bedreiging van hun rechtse politieke opponenten tot discriminatie en scheldpartijen. De consequentie is dat omgekeerd voor de rechterkant precies hetzelfde moet gelden en dat we dus van niemand accepteren dat ons recht wordt ingeperkt. Zelfs niet door justitie, de geheime dienst of rechters. Het is een van de redenen waarom uitingen waarvoor onze beheerder vervolgd en veroordeeld is, toch online blijven staan. Consequent redeneren gaat voor corrupte togadhimmi's. Nu zult u wellicht opmerken dat het niks uitmaakt. Een paar personen die zich niet aan de wet willen houden, ook al is er sprake van willekeur, kunnen eenvoudig worden aangepakt. Ja, maar dwang is niet heilig. De geschiedenis leert ons dat het onmogelijk is om onrechtvaardig recht eeuwig door dwang te handhaven.
Uiteindelijk zullen mensen doorhebben dat ze worden belazerd en het recht hen in gelijke gevallen niet beschermt daar waar ze anderen wel het hand boven het hoofd houden. Op het moment dat hele grote groepen zich tegen het recht gaan keren omdat ze het willekeurig en daarmee onrechtvaardig vinden, heeft de overheid niet genoeg mankracht om opstanden neer te slaan. Kijk maar eens wat er gebeurt in oorlogsgebieden waar ogenschijnlijk kleine conflicten kunnen uitgroeien tot burgeroorlogen van rampzalig formaat. Bovendien is handhaven van de tienduizenden wetten onmogelijk als dat louter door dwang en dreiging met geweld c.q. gevangenneming moet geschieden. Zoveel regels laten naleven door miljoenen mensen, lukt alleen als het merendeel van die regels draagvlak hebben onder de bevolking zodat mensen op basis van hun morele overtuiging gehoorzamen. Willen stoppen voor rood, al is er geen politie. Van oudsher nemen klassieke misdrijven hier een belangrijke plaats in. Politie is volgens die leer nodig door moord, verkrachting en geweld.
Vele generaties zijn opgegroeid met het idee dat politie, justitie en de rechters goed werk verrichten door moordenaars, zedendelinquenten, fraudeurs en ander tuig op te sporen en te bestraffen. Doordat zulke misdrijven door bijna iedereen worden veroordeeld, ontstaat er draagvlak voor het recht. Voorts redeneren mensen dat omdat professionals zulk goed werk doen als het stoppen van de ergste misdadigers, er draagvlak en vertrouwen is voor alle wetten. Immers, wie zegt de verkrachter van uw dochter op te sporen als het zover is, zal wel het beste met het volk voorhebben en als er dan andere wetten verschijnen die niet zo prettig zijn, is dat alleen maar om het vangen van echte boeven makkelijker te maken. Wel, de pakkans voor zulke misdaden is kleiner dan 1,8 % en ondertussen doet de politie niet veel meer dan kleine meisjes op Twitter arresteren, webloggers aanhouden en kinderporno kijken. Uit angst voor misdadigers zijn mensen doorgaans gul met draagvlak, totdat ze beseffen dat gedrag dat ze allemaal vertonen gecriminaliseerd wordt.
Op het moment dat misdadigers niet meer onderscheiden kunnen worden van de doorsnee loonslaaf, zit de maatschappij met een probleem. Stelt de wet op verkrachting een zware straf, dan kan dit op instemming rekenen van de meeste mensen. Verkrachting wordt gezien als een zwaar en onacceptabel misdrijf en wordt gelukkig slechts door een stel achterlijke apen gepleegd. Opleggen van een downloadverbod is echter andere koek. In tegenstelling tot wat mensen als echte misdrijven zien, is downloaden van muziek en films algemeen aanvaard en doet bijna iedereen dat. Met een downloadverbod wordt eigenlijk tegen het volk gezegd dat alle mensen criminelen zijn en dan kan iedereen zien dat er iets niet klopt. Willekeurig iemand criminaliseren als racist is eenvoudig en wordt geaccepteerd als de "dader" maar genoeg zwart wordt gemaakt, maar wie gelooft er nu echt een crimineel te zijn als hij achter zijn computer zit? Vrijwel alle mensen criminaliseren is zo idioot dat het recht er uit wanhoop een ratjetoe van maakt dat de naam prutswerk niet eens mag dragen.
Motiveren, niet criminaliseren.
U mag niet moorden en als de wetgever dat nou specifiek in een wet neerlegt met een summiere beschrijving wat er onder moord moet worden verstaan, dan is het eenvoudig om handelingen die tot moord leiden, met een forse straf te bedreigen. Zelfs mensen die van juridisch gelul geen kaas hebben gegeten, zullen kunnen begrijpen welk gedrag ze achterwege moeten laten en zo'n verbod zelfs toejuichen. Weliswaar zijn er veel mensen die het niet verdienen om te leven, maar als we allemaal eigen rechter gaan spelen zal ons rustige leven veranderen in een oorlog in de loopgraven. Met een downloadverbod werkt dat totaal anders. Als u dat al tot een misdrijf, overtreding of als onrechtmatig gedrag wilt beschouwen, dan blijft het een handeling zonder slachtoffers en veelal ook zonder schade. Rechters beseffen dat ook en hebben het dan ook bijzonder moeilijk als ze uitspraken moeten doen over principiële zaken. Laten we u meenemen in een aantal overwegingen van rechters en daders om een beter beeld van de situatie te krijgen.
Om te beginnen stelt de uitspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie (HvJ EU) ons al voor het probleem dat er verschillende interpretaties mogelijk zijn en rechtsgeleerden het van nature vaak oneens zijn met elkaar. Vanuit de media heeft u wellicht meegekregen dat het kabinet heeft verklaard dat Nederland na de uitspraak per definitie een downloadverbod heeft omdat de uitspraken van het Hof nu eenmaal bindend zijn. Het kabinet betoogt dat, omdat het slechts om een verschil in interpretatie gaat, onze nationale wetten niet hoeven worden aangepast. Ja, en daar begint het gesodemieter al. Het Hof heeft ons inziens namelijk niet bepaald dat er een algeheel downloadverbod van kracht is. Wat het Hof gezegd heeft is dat Europese richtlijnen de Nederlandse uitzondering (die onder thuiskopie ook het downloaden uit illegale bron verstaat) in de weg staan. Die uitzondering moet dus beperkt worden tot de legale bronnen. Het Hof overweegt dat wetten die geen onderscheid maken tussen illegale en legale bronnen, niet kunnen worden gedoogd omwille van de interne markt.
Nadrukkelijk merkt het Hof op dat de Europese richtlijnen ruimte laten voor nationale lidstaten om uitzonderingen toe te staan waarbij degene die het auteursrecht heeft kopieën voor privégebruik moet gedogen. Zolang de wet wel rekening houdt met het onderscheid tussen illegale en legale bronnen. Zie hier de reden waarom er niet werkelijk sprake is van een downloadverbod. U mag nog steeds rustig downloaden uit legale, geoorloofde bronnen en lidstaten kunnen door nationale wetgeving, dat begrip buigen en barsten zoals ze dat met alle juridische begrippen doen. Wat precies geoorloofde bronnen zijn, wordt niet gedefinieerd en dat betekent naar ons idee dat Nederland hier de materiële (inhoudelijke) kant mag bepalen. Het Hof geeft in punt 39 en 40 van het hierboven genoemde arrest, wel een aanwijzing. Downloaden uit illegale bronnen kan niet worden toegestaan vanwege namaak en vervalste werken. Mooi, wij begrijpen daaruit dat als u iets downloadt wat niet nagemaakt of vervalst is, maar een exacte kopie is, derhalve nooit illegaal kan zijn.
Een tweede punt dat het Hof noemt is dat de toepassing van een regeling die downloaden uit elke bron toestaat, een ongerechtvaardigd nadeel kan laten ontstaan voor de houders van het auteursrecht. Mooi, wij begrijpen hieruit dat als dat nadeel niet ontstaat, de download derhalve niet illegaal is. Laat de auteursrechthouders nu maar aantonen dat als u een film downloadt, zij daar financieel schade of ander relevant nadeel aan hebben geleden. Die film had u toch nooit gekocht. Al was het maar omdat hij vaak niet eens te koop is, hier in Nederland niet wordt uitgebracht, in de bioscoop draait maar u nooit een bioscoop bezoekt of u zonder downloaden simpelweg had gewacht totdat de film gratis op de televisie wordt uitgezonden. Wat wel schade oplevert is als u een film downloadt en deze tegen betaling voor uw klanten in een soort van eigen bioscoop gaat afspelen. Die klanten waren immers bereid te betalen. Concluderend valt in elk geval te stellen dat een bron die niet namaakt, vervalst of schade berokkent, nooit illegaal kan zijn.
Naast het inhoudelijke deel, speelt toestemming een rol bij de bepaling of een bron illegaal is. Verleidelijk is om simpelweg de harde toestemming van de auteursrechthouder te eisen voor alle mogelijke kopieën, maar zo werkt dat niet in de praktijk. Wanneer een productie openbaar wordt aangeboden met als kennelijke doel dat iedereen daar gratis kennis van kan nemen, bijvoorbeeld op de televisie, dan gebeurt dat met toestemming en dan is het opnemen van de productie met een videorecorder om het later nog eens terug te zien, geheel legaal. Voor die specifieke kopie, is geen toestemming vereist omdat openbare uitzending die toestemming impliceert. Maakt het uit of 1 persoon naar de uitzending kijkt of 16 miljoen? Nee, het auteursrecht is volledig afgekocht zodat iedereen die het wil zien, het ook kan zien. Maakt het uit of we opnemen op een videoband of dat we het achteraf via "The Piratebay" downloaden? Materiaal dat eenmaal openbaar wordt uitgebracht met als doel dat iedereen het gratis kan zien, kent geen illegale bronnen.
Kopen wij een legale CD in de winkel, dan mogen we daar een kopie van maken voor privégebruik. Lenen we een CD in de bibliotheek, dan mag dat ook. Doen we de CD in een computer, zetten we er een netwerkkabel tussen en gebruiken we de NAS in de woonkamer om de kopie op te slaan, dan is dat nog steeds een kopie voor thuisgebruik. Heeft de buurman dezelfde CD en gaat er toevallig een netwerkkabel van zijn PC naar onze NAS, dan is er niks op tegen om zijn recht op het maken van een kopie te vervullen met die snelle verbinding. En het maakt natuurlijk niks uit of een computer verbonden is met een kabel van 10 meter of van duizenden kilometers. Kortom, alles en iedereen beschikt over het originele materiaal en maakt voor de thuiskopie gebruik van de legale bronnen van een ander. Wat uiteraard oncontroleerbaar en niet te handhaven is. Men kan moeilijk zeggen dat kopiëren met cassettes en zonder kabel moet. Enfin, met een beetje draaien en wikken, zijn de meeste bronnen legaal te lullen en is er dus geen sprake van een downloadverbod.
Betalen is de ultieme vorm van toestemming verwerven. Op het moment dat we geld neerleggen voor een legale bron, dan kan er niet (meer) gezegd worden dat we de inhoud illegaal in ons bezit hebben gekregen. De hoeveelheid geld speelt daarbij geen rol. Voor 25 euro een CD in een winkel kopen is net zo legaal als het voor 1 euro kopen van diezelfde CD als tweedehands exemplaar op de rommelmarkt. Het Hof overweegt in punt 50 en 51 dat we mogen downloaden zolang we de schade maar vergoeden. Dat is prima. De meeste downloads richten geen schade aan en voor zover er wel schade ontstaat, is de thuiskopieheffing bedoeld als compensatie. Aangezien deze heffing voor alle gegevensdragers wordt betaald, betalen we dus voor alle harde schijven, USB-sticks en dvd's en kan er derhalve geconcludeerd worden dat er geen illegale bronnen bestaan. Immers, als die heffing compensatie is voor schade, dan hebben we betaald. Nadeel is dat we ook betalen voor inhoud die niet beschermd is, maar goed, dat is een nadeel die wij dan weer moeten accepteren.
Vanuit het rechtszekerheidsprincipe, moet de Nederlandse overheid zeker iets met deze uitspraak. Nationale wetgeving moet zo worden aangepast dat het downloaden uit illegale bron niet is toegestaan en de uitzondering moet zo aangevuld worden dat we onder legale bronnen in elk geval alle bovenstaande situaties verstaan. Per saldo verandert er dan niks. Zoals gezegd, kunnen de meeste bronnen (al dan niet via een juridische omweg) beschouwd worden als legaal. Helaas is dat niet de weg die gekozen wordt. Men maakt de situatie eerder erger en ingewikkelder dan eenvoudig en rechtszeker. Lange tijd is "The Piratebay" geblokkeerd geweest. Wat u ook vindt van die website en ongeacht of zulke websites naar uw mening zijn toegestaan, kan het toch als zeer kwalijke ontwikkeling beschouwd worden dat de private auteursrechtenlobby erin slaagt om zulke blokkades in het leven te roepen. Censuur is echt een doodzonde. Overheden moeten eens af van het idee dat algemeen aanvaarde handelingen te verbieden zijn middels censuur.
Downloaden versus auteursrechten leverde altijd een heftige wapenwedloop op tussen private partijen. Organisaties als Buma/Stemra, hebben geen enkele bevoegdheid in Nederland, maar kunnen omdat ze veel geld hebben peperdure civiele rechtszaken aanspannen en zo burgers afpersen en chanteren. Bas Erlings kondigde vorig jaar met grote woorden aan dat als websites geen geld dokken voor het embedden van Youtubefilmpjes, ze een dikke rechtszaak aan hun broek krijgen. Die bedreiging gold ook voor kinderen die in al hun onschuld dat leuke filmpje van Youtube op hun website wilden laten zien. Geen enkel probleem, want iedereen kan het filmpje ook oproepen via Youtube zelf. Vele mensen zijn op die manier kapot gemaakt en hebben torenhoge rekeningen van Buma/Stemra betaald, maar het HvJ EU bepaalde dat linken naar materiaal altijd is toegestaan. Ongeacht of Buma/Stemra en Brein het allemaal illegaal vinden. Private organisaties die burgers afpersen toestaan, betekent dat het recht, dat immers uitgaat van de overheid, heeft afgedaan.
Auteursrecht is duidelijk een zaak van het civiele recht. Politie en justitie hebben er niks mee te maken. Degene die vindt dat zijn rechten geschonden zijn, moet zelf een dure zaak aanspannen en eventueel een schadevergoeding vragen aan de rechter. Amerika staat bekend om deze "I sue you"-mentaliteit waarbij vooral grote vermogende bedrijven de burgers met een smalle beurs failliet proberen te krijgen zonder ooit het probleem op te lossen. Bewijs is hier een groot probleem. Binnen het strafrecht stelt men hoge eisen aan bewijs. Ongeacht of het slechts om een veroordeling gaat voor een kleine boete. Binnen het civiele recht dragen partijen zelf bewijs aan en die hebben in beginsel niet de beschikking over het brede arsenaal opsporingsmiddelen en waarborgen die ze in het strafrecht wel kennen. Mager bewijs, kan dan wel eens leiden tot een totaal verkeerde overtuiging en uitleg van de rechter. Dreigen met civiele rechtszaken die iedereen met veel geld kan aanspannen, leidt ertoe dat kleine partijen zich laten ringeloren.
Dropbox controleert bijvoorbeeld onder druk de inhoud van wat u allemaal in de cloud zet. Weliswaar verklaren ze zelf slechts met hashes te werken en niet naar de inhoud zelf te kijken, maar dat komt voor de doorsnee burger op hetzelfde neer: u wordt in de gaten gehouden en organisaties ontvangen een signaal als u stoute dingen doet. Gevaarlijk, want als steeds meer private organisaties gaan meehelpen aan deze flauwekul, is "bewijs" verzamelen tegen de onoplettende burger die feitelijk weinig kwaad doet, al heel snel gedaan. Stichting Brein kwam een uploader van e-books op het spoor en deed aangifte bij justitie. Uiteindelijk oordeelde het gerechtshof dat het OM de man niet mocht vervolgen omdat er geen winstoogmerk was, er geen criminele organisatie is en hij geen recidivist was. Blijkbaar maken wij winst en worden wij wel gezien als criminele organisatie, want wij mochten helaas vervolgd worden. Brein geeft aan wellicht alsnog een civiele zaak te starten. Ter overweging: 5000 e-books, dat is dus gewoon 1 enkel ZIP-bestand delen. Het stelt geen reet voor.
Youtube maakt nogal veel werk van claims over copyright. Voordat u het weet, ligt uw videokanaal van het net waar u maanden aan gewerkt heeft. Bent u een jongere die aan anderen laat zien hoe ze een spel kunnen uitspelen? En gebruikt u op de achtergrond zomaar een muziekje van het internet met het idee dat het geen kwaad kan? In het minst erge geval toont Youtube reclame van de auteursrechthouder, maar meestal bent u gewoon het haasje. Ook als u helemaal geen auteursrecht schendt, maar er wel over u geklaagd is. Google doet als baas van de videodienst precies hetzelfde. Wordt er geklaagd, dan verdwijnt het materiaal. Wanneer anderen u zwart maken op internet, geldt dat helaas niet. Het feit dat eeuwenoud materiaal dat toch geen geld meer zal opleveren openbaar te bekijken is, is nu eenmaal erger dan dat u dag in dag uit geconfronteerd wordt met pesterijen, smaad en laster. Zo is dat gewoon. Eigenlijk is het allemaal te triest voor woorden. Tegen misbruik moet hard worden opgetreden, helemaal waar, maar om nou zo kinderachtig te doen?
Beheerders van de website bierdopje.com houden er mee op na een sommatie van Stichting Brein. Op de website waren ondertitels te vinden voor films en series. Brein dreigde met een miljoenenzaak en de beheerders gingen door de knieën. Terwijl zelfgemaakte ondertitels gewoon een nieuw werk is en geen enkel auteursrecht schendt. Ondertitels zijn geen letterlijke vertalingen, dat zou teveel tekst op het scherm opleveren, maar meer samenvattingen in de eigen woorden van de auteur. Geen twee personen maken precies dezelfde bestanden en dus is het een uniek werk. Zonde dat de website zich heeft laten intimideren, maar dat is het gevolg van wetten die niet duidelijk zijn en de willekeur van het recht. Een wat dubieuzer voorbeeld is de zaak van Elite Systems die zonder toestemming remakes van ZX Spectrum-games uitbracht. Zegt u nu "de wat?", dan moet u weten dat die meuk zo oud als Methusalem is. Zie hier een van de grenzen. Volledig eigen werk in ondertitels zonder winstbejag versus kopiëren van iets ouds voor geld.
Draagvlak neemt toe of af bij zulke grenzen en daarom moet er rekening mee gehouden worden bij het beoordelen van auteursrechtschending. Vrijwel niemand vindt af en toe een liedje downloaden door individuele burgers een probleem. Voor eigen ondertitels waar eigen arbeid in zit lopen de meningen al uiteen en als een commercieel bedrijf zomaar oude spellen van een ander volledig gaat kopiëren en uitbrengt onder de eigen naam, is de groep die protesteert nog kleiner. Wetgeving zal rekening moeten houden met zulke nuances. Uit Frans onderzoek is gebleken dat de three-strikes-out-wetgeving, nauwelijks effect heeft op downloadgedrag omdat het draagvlak voor zo'n verbod simpelweg extreem laag ligt. Principes waar iedereen achterstaat, zullen met hand en tand worden verdedigd. Ook met strafdreiging. Aan de andere kant zien we wel draagvlak voor de aanpak van misbruik, reclame op sites en legale diensten. Uitgevers, platenbazen en juristen zullen moeten inzien dat ze zich moeten richten op datgene waar wel draagvlak voor is onder de bevolking.
Overweging.
Een downloadverbod is net zoiets als proberen om alcohol, tabak, drugs, seks en de vrijheid van meningsuiting te verbieden. Teveel mensen maken er gebruik van en voor de meeste mensen zijn deze onderwerpen zo principieel en heilig dat ze bereid zijn om alles op te geven en gewoon ondergronds verder gaan. Aan juristen die massaal de Hoge Raad en het Europese Hof van Justitie pijpen valt nog wel uit te leggen dat het recht een beroep op juistheid doet en dus gehoorzaamd dient te worden, maar de rest van de bevolking zal niet zonder morren accepteren dat het binnenhengelen van een paar liedjes door hun lieve dochter wordt gezien als een misdaad. Ja, we weten het, het zal niet onder het strafrecht vallen, maar onder het civiele recht. Auteursrechthebbenden zullen derhalve naar de burgerlijke rechter stappen om iemand te dagvaarden voor een dikke schadeclaim, maar daar hebben burgers geen boodschap aan. Feit is en blijft dat we voor iets wat de meeste mensen doen, willekeurig diep in de shit kunnen komen en dat wordt terecht niet aanvaard.
Klaarblijkelijk is men niet in staat om de ratio en het doel achter het willen verbieden van downloaden te achterhalen. Waarom ontstaat hier zo'n ophef over als het merendeel van de mensen nonchalant vindt dat het er gewoon bij hoort? Willen we echt de burger die wat liedjes en films voor zichzelf downloadt, gaan bestraffen via het logge bureaucratische rechtssysteem? Veel discussies die over het schenden van auteursrecht gaan, verzanden in de bewering dat downloaden stelen is en voor inkomstenderving zorgt waarna de andere kant gaat betogen dat er genoeg onderzoeken te vinden zijn dat het koopgedrag juist toeneemt omdat downloaden een soort van reclame is om het materiaal te leren kennen. Uitgekauwde discussies die uiteindelijk leiden tot de volharding dat wie downloadt, het toch niet had gekocht en het derhalve niks uitmaakt. De echte inkomstenderving zit echter bij commercieel misbruik. Auteurswetgeving wil eigenlijk voorkomen dat niemand geld kan verdienen met intellectueel eigendom doordat anderen het misbruiken.
Verreweg het meeste materiaal dat wordt gedownload, is meuk die op de een of andere manier toch al openbaar tot de mensen is gekomen. Uitzendingen op de radio en televisie, heel oud materiaal dat niet meer verkocht wordt en series die al elders zijn uitgebracht. Van inkomstenderving is derhalve geen sprake. Het feit dat iemand een liedje uit de Top 40 downloadt die toch al de hele dag uit ten treure wordt herhaald op de radio, is niet waar een verbod zich op moet richten. Wat we niet willen is dat iemand een liedje van een ander gaat naspelen, nazingen en dat onder zijn eigen naam commercieel gaat uitbrengen of het op een andere manier te gelde gaat maken. Een film downloaden en bekijken in de eigen woonkamer is het probleem niet. Stukken uit die film kopiëren en als eigen film aan de man proberen te brengen, wel. Een e-book downloaden voor het plezier is iets anders dan integraal gaan plagiëren. Laat nou voor het misbruiken van materiaal, informatie en persoonsgegevens wel een groot draagvlak heersen in de maatschappij.
Wetgevers en rechters moeten niet gaan proberen met hun juridische pierpraat, die discussietechnisch allang heeft afgegaan, een verbod te rechtvaardigen. Het resultaat is enkel dat gefinancierde stichtingen zich geroepen voelen om nutteloze rechtszaken te voeren tegen individuen die niks noemenswaardigs hebben gedaan en waarbij willekeurig levens financieel worden geruïneerd. Hetzelfde effect zien we bij antidiscriminatiebureaus. Willekeurig kleine webloggers laten veroordelen terwijl ze de grootste racisten onder hun eigen gelederen, die wel bereid zijn tot geweld, ongemoeid laten. Handhaving van het recht op internet, vereist een hele andere aanpak dan een klassiek verbod. Al vaker hebben we ervoor gepleit dat er een volledige hervorming nodig is van het informatierecht op internet. Wetten die recht doen aan de dynamiek van het net en toch mogelijkheden bieden om doeltreffend misbruik aan te pakken. Krampachtig verbieden en censuur, moeten plaatsmaken voor goed doordachte wetten die gedrag aanpakken dat we echt verwerpelijk vinden.
Binnen de grotere context van het hele recht, zien we bij deze onderwerpen het probleem bovendrijven van een systeem dat zo willekeurig, lek en corrupt is dat rechters, als het moeilijk wordt, wanhopig in allerlei richtingen moeten kronkelen om hun uitspraken nog te kunnen rechtvaardigen. Zou ons recht gebaseerd zijn op concrete regels, consequent redeneren en objectieve criteria in plaats van vage begrippen waarmee elke uitslag mogelijk is, dan hoeven rechterlijke uitspraken niet langer in het teken te staan van pleisters plakken als een uitkomst niet gewenst is. Dan is er ruimte om te concluderen dat kopiëren voor eigen gebruik iets van alle tijden is wat nu eenmaal wordt gedaan door een relatief kleine groep en kan het recht zich richten op gedrag dat onacceptabel is en zelfs op gedrag dat mensen willen stimuleren. Een straf op plagiaat omdat de maker het werk al publiceerde, heeft draagvlak. Inderdaad, het betreft hier een enorm probleem dat niet in een enkel artikel besproken kan worden. We pleiten al jaren voor een hervorming.
Desondanks zien we liever oplossingen buiten het recht en daar zien genoeg voorbeelden van. Drank verbieden helpt niet, maar voor een leeftijdsgrens van 16 is voldoende draagvlak. Achteraf ophogen zet dan weer kwaad bloed. Stoppen met roken gaat niet gebeuren, maar rokers uit openbare gebouwen weren, ging prima. Totdat ze gingen overdrijven. Voorlichting werkt bij seksualiteit beter dan taboes. Een downloadverbod heeft geen draagvlak, maar men kan wel legale alternatieven stimuleren. Leg overal glasvezel aan en zorg voor een goede beschikbaarheid van diensten die legale streams aanbieden. Uiteraard in HD-kwaliteit. Zet forse straffen op misbruik. U mag deze tekst gratis lezen en zelfs uitprinten om in bed te lezen, maar als u het integraal publiceert op uw eigen website in de hoop bezoekers of geld te ontvangen, willen we geld zien. Verminking en aanranding van eer en goede naam verdienen zeker straf. Kortom, laten we ons richten op wat de meeste mensen als probleem ervaren in plaats van iets triviaals tot een extreem probleem te maken.
Reacties: 2
Pagina's: 1 |
| Reactie door Mark Wiering op 25-04-2014 om 18:34. |
"Het is een van de redenen waarom uitingen waarvoor onze beheerder vervolgd en veroordeeld is, toch online blijven staan."
Begrijp ik nou goed dat de beheerder van deze website veroordeeld is voor het uiten van zijn mening?
|
| Reactie door Misdefinitie (Mod) op 25-04-2014 om 19:15. |
|
Klopt, er is jarenlang een strafzaak gevoerd. In 2009 leidde dat bij de rechtbank in eerste instantie tot vrijspraak. Justitie ging in hoger beroep en het gerechtshof Amsterdam kwam in 2010 tot een veroordeling. Vervolgens gingen we in cassatie bij de Hoge Raad, het hoogste rechtscollege in Nederland, maar die verwierp het beroep in 2012. Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) wilde niet eens naar de zaak kijken. De veroordeling blijft dus staan en de straf was 1000 euro boete waarvan 500 voorwaardelijk.
|
| Reactie toevoegen |
|
U dient in te loggen om een bericht te kunnen plaatsen.
|
|