|
| 759 # Zorg voor een vrije markt # |
Gepost door Misdefinitie op 30-06-2014 om 23:44.
"Tering, het kriebelt!" Grinnikend zaten we te wiebelen op de stoel van de barbier die als een razende te keer ging over onze hoofden met zijn tondeuse en vingervlugge knipschaar. Totdat hij plotseling uitschoot en er een stuk oor door de zaak vloog. "Godmiljaar, vuile kankermongool, wat flik jij nou? Ik neuk jullie allemaal de moeder!" Woedend stapten we op zonder te betalen en zochten ons heil bij een concurrent. Zo werkt de vrije markt. De een verkloot het grandioos en de ander pikt het weer op. Vragen ze ons bij de supermarkt om een ausweis bij het halen van drank, dan laten we zonder pardon die hele klerezooi liggen en marcheren we de winkel uit. Gebeurt dat te vaak, dan bestaat er altijd de mogelijkheid om uit te wijken naar een illegale stokerij zodat we niet zonder komen te zitten. Uitbaters die hierdoor klanten moeten missen, kunnen tot inkeer komen en hun shit ooit weer op de rails krijgen. Commerciële dienstverleners moeten rekening houden met concurrentie. Artsen kunnen maar wat aanrommelen en hun patiënten gijzelen.
Artsen hebben teveel macht.
Overal waar we kijken, zien we dat de meerderheid van de bevolking bestaat uit imbecielen die te incompetent zijn om hun werk goed te doen. Doorgaans springen mensen meteen fel in de verdediging met hun treurige anekdotische bewijs en voorbeelden dat er heus nog wel mensen zijn die wel iets kunnen, maar iedereen die kritisch durft te kijken naar aangeboden producten en diensten, moet gemerkt hebben dat het bar en boos is. Bij elke balie waar we komen, gaat er wel iets fout. Elk menselijk contact met bedrijven, leidt voor ons tot irritatie omdat de droplul die we voor ons hebben, zijn werk niet goed doet. Natuurlijk, mensen maken fouten en wij nog veel meer. Daar moeten we rekening mee houden. Feit is echter wel dat als er iets te verliezen valt, mensen opeens wel beter hun best gaan doen. Bedrijven met veel concurrentie, vrezen al snel sociale media en zijn daardoor bereid harder te gaan lopen. Fabrikanten en dienstverleners over de kling jaren, wordt veelvuldig gedaan. Artsen doen persoonlijk werk en dan zijn mensen terughoudend.
Vanuit de burger is dat best logisch. Maken we een bedrijf zwart omdat hun producten ronduit klote zijn of verpulveren we een pedofiel, dan zal dat hooguit juridische consequenties hebben. Meestal blijft het bij een ranzige blafbrief en wat bedreigingen. Zou u met hetzelfde fanatisme de verrichtingen van uw artsen bijhouden, dan loopt u het risico dat als zij dat lezen, u een groot probleem heeft. Uw huis- en tandarts zouden u wellicht niet meer willen behandelen en wie wel eens met gevoelige tandjes op de tandartsstoel heeft gelegen, zal er niet gerust op zijn als de tandarts net nadat hij zijn boor heeft gestart opmerkt dat hij uw smaadschrift op internet heeft gelezen. Los van een paar wijsneuzen die toch het lef hebben openbaar het functioneren van hun arts te bespreken, heerst er nog een taboe op de zwarte lijst in de zorg. Wat mensen wel massaal proberen is het wisselen van arts in de hoop op beter. Af en toe krijgen we echter nog wel eens verhalen binnen die we u niet willen ontnemen. Gefingeerd en zwaar aangedikt uiteraard.
Jeuk en rare bultjes op het geslacht, dwingen ons de huisarts te bellen. Veel huisartsen maken er een sport van om onbereikbaar te zijn en eigenlijk begint dat al met de mededeling dat we slechts tussen 8 en 10 uur 's morgens kunnen bellen. Pas na een flink aantal keren bellen met een wardialer, overgehouden uit de tijd dat we nog mensen telefonisch lastig vielen, kregen we een troela aan de lijn die zich voorstelde als assistente. We vertellen dat we als man ergens jeuk hebben; wat we liever niet uitgebreid uit de doeken willen doen aan een vrouw. Of we snel een afspraak met de huisarts kunnen maken. "O, nou, hoe lang heeft u er al last van? Want als dat al langer dan een paar dagen is, kunt u best nog even wachten." Godnondeju, sodemieter op met dat wachten. Als Nederland wint met het voetbal, willen we dat wel uitbundig kunnen vieren met onze paarsgehelmde zwans en daarvoor moet hij op en top in orde zijn. Op de achtergrond horen we dat iedereen blijkbaar meeluistert met het gesprek als mevrouw alles rustig herhaalt.
Na een tijd konden we toch een afspraak krijgen en op het moment suprême togen we naar de huisartsenpost. "O ja, u komt voor de soa, neemt u maar eventjes plaats." Godverdomme, waarom moet dat openbaar door de wachtkamer gescandeerd worden? "Wordt u nou boos omdat anderen het horen? We hebben allemaal wel ergens last van hoor." Nee hoor schat, dat boeit ons niks. We zijn eerder boos omdat we een soa hebben opgelopen omdat die vervloekte kinderen van tegenwoordig niet meer te vertrouwen zijn. Uiteindelijk worden we door de huisarts binnengeroepen. Al daar moesten we in geuren en kleuren vertellen wat er nou precies aan de hand was. En u kent ons. Dat wordt of een heel langdradig verhaal of, in dit geval, een verklaring in een zinnetje. "Anale seks in een besmette reet gehad en nu een lul met bultjes." Terwijl we zo aan het vertellen waren, viel het gedrag van de arts ons heel erg op. Bij elk woord dat we zeiden, probeerde de huisarts als een soort griffier alles letterlijk in zijn computer te tikken.
Tijdens het hele consult bleef hij maar tikken op zijn computer. Alsof hij in de tijd die wij er waren, nog even gauw een weblogartikel af moest hebben. Ja, we maken er hier een show van, maar het punt dat we eigenlijk willen maken is de eindeloze bureaucratie die tegenwoordig gepaard gaat met een bezoek aan de dokter. Patiënten zijn doorgaans niet zo duidelijk in het beschrijven wat ze hebben. Wanneer een dokter alles letterlijk gaat uittikken ontstaat er een dossier vol met nutteloze uh's en eh's. Na een kort consult waarbij er nauwelijks gekeken wordt, worden we weggestuurd. Met pilletjes, briefjes, recepten en ander geldverslindende meuk. Velen van u herkennen het vervolg vast wel. U gaat naar de apotheek, haalt wat pilletjes, zalfjes of antibiotica en merkt dat het probleem helemaal niet weggaat. Voorts laat u het er maar bij zitten, want de arts zegt dat u er maar mee moet leren leven. Veel mensen blijven weg bij artsen vanwege hun eigen risico, maar ook door het idee dat ze er toch niet zo goed geholpen worden.
Vakantietijd, we hebben de dokter weer eens nodig. Artsen schijnen er een gewoonte van te maken om allemaal tegelijk naar de zon te willen, maar mensen worden nu eenmaal het hele jaar ziek. Dokter niet te bereiken, er wordt voor hem waargenomen. We bellen een van de artsen die dienst zou hebben. Troela neemt op. "O, is het echt dringend? Kunt u het nog even volhouden? Dan heb ik liever dat u eerst even een andere arts belt." "Ja maar..." "Niks te maren, we zitten hier overvol. Goedemiddag." Tweede arts niet bereikbaar. Derde arts wil pas een afspraak maken over 3 dagen. Opvallend is dat we met naam en geboortedatum een afspraak kunnen maken, maar dat er verder geen gegevens worden gevraagd. Ook niet als we langskomen. Dossier? Was niet beschikbaar. Aantekeningen maken? Wel nee, de een tikt zich een ongeluk en de ander noteert niks. Standaard pilletje, apotheek of mee leren leven en dat was het dan. Koppelt de eigen huisarts nog terug? Vraagt hij zich niet af waarom we naar een ander zijn gegaan? Is er enige interesse? Nee.
Ja, we weten het, jullie hebben allemaal andere verhalen of zijn zelfs heel positief over uw huisarts, maar wij zijn geïnteresseerd in waarom dit gedoe voorkomt. Noem een willekeurige commerciële sector en we zijn in staat om de zelfde dag nog een afspraak te maken. Kappers kennen bijvoorbeeld een veel bredere bereikbaarheid en als we hem niet treffen en toch een kale poes willen laten knippen, dan bellen we net zo snel een ander. Een van de redenen is dat de huisarts per patiënt betaald krijgt ongeacht of u komt of niet. Hij heeft dus liever dat u niet komt, want dan kan hij het geld in zijn zak steken zonder dat hij hoeft te werken. Om dit te bewerkstelligen, wil hij het liefst zo slecht mogelijk bereikbaar zijn en een ontmoedigingsbeleid voeren. De commerciële dienstverlener moet het juist hebben van bereikbaarheid en het leveren van een goede dienst omdat we anders naar zijn concurrenten gaan. Haal het socialisme uit de zorg. Gooi de markt open, vrije keuze en laat huisartsen weer net als vroeger 25 gulden vragen voor een consult.
Controle bij de tandarts leverde een gatenkaas op. Jaren niet geweest, nooit tandjes poetsen; u kent dat wel. Gaten in tanden worden alleen maar groter naar mate er meer tijd verstrijkt, dus snel ingrijpen is gewenst. Vroeger behandelde de tandarts tandsteen en gaatjes door cariës onmiddellijk tijdens de controle. Thans laat hij het tandsteen verwijderen door een mondhygiëniste om zo een extra consult in rekening te kunnen brengen. Tevens hanteert hij zoveel mogelijk patiënten in een zo kort mogelijke tijd. Gevolg? Gaatjes kunnen bij veel tandartsen pas na weken gevuld worden. Lekker nog even laten rotten zodat het gat groter wordt en hij een duurdere behandeling kan gaan aansmeren. Zou een commerciële dienstverlener ons wegwuiven omdat hij geen tijd had, dan hadden we allang een ander gekozen. Bij (tand)artsen gaat dat niet. Dus doen we maar wat er gezegd wordt en gaan daarom klakkeloos akkoord. Doet u maar die extreem dure keuken met 3 keer zo dure inbouwapparatuur en lever het pas over maanden. Hier tekenen graag.
Wat opvalt is het gemak waarmee we geschoffeerd worden. Wordt u bij afspraken op tijd geholpen? Of zit u tientallen minuten als een domme dwaas in de wachtkamer te apengapen? Een feest van herkenning zegt u? Logisch, tandartsen verdienen toch wel aan u kunt niet zomaar gaan lopen. Zomaar akkoord gaan, dat doet u toch ook niet zomaar? U loopt stad en land af te zoeken naar de beste koopjes. U zoekt het hele internet af naar negatieve ervaringen. U maakt gebruik van winkels zonder er te kopen. U laat u goed informeren. Nou ja, behalve als u bij de tandarts op de stoel ligt. Hij zegt dat u gaatjes heeft en er geboord moet worden. Hoe weet u dat? Kunt u dat controleren? Kunt u zich ervan overtuigen dat de tandarts het bij het juiste eind heeft? Kijk, als de verkoper in de Dixons tegen ons zegt dat een nieuwe computer bepaalde specificaties heeft, dan kunnen we dat overal gaan navragen en controleren. Gaat het om uw gezondheid, dan accepteren we zonder meer het "deskundige" advies van iemand die juist financieel belang heeft bij tandbederf.
Goed, u ligt met uw bek open onder een felle lamp, denkt enkel aan de pijn die het gaat doen en uw tandarts mompelt wat vakjargon. "Doe maar," kermt u van ellende. De tandarts gaat aan het werk, u poept in uw broek van angst en als het voorbij is, bent u van opluchting bereid om alles te betalen. Later komen de rekeningen, maar omdat de verzekering een deel vergoedt bent u het snel weer vergeten. Ach ja, wel even 600 euro bijlappen omdat hij op de factuur zoveel meervlaksvullingen heeft genoteerd. Weet u veel wat die codes betekenen. Weet u veel dat u voor dat geld een hele cementmolen had kunnen huren. Na een tijdje breken de vullingen gewoon af. Niet omdat u iets raars doet, maar gewoon omdat u wat pap naar binnen lepelt. Laatst toen er een knop afbrak van onze splinternieuwe laptop, zijn we naar de winkel teruggegaan en hebben we de verkoper over de toonbank getrokken. Die vieze vuile oplichter. Voor tandartsen is het heel normaal om geen enkele garantie te geven op het werk. Kapot is reparatie op uw kosten en dat is weer een dure grap.
Best wel bizar, want bij het gebroken knopje hebben we in elk geval recht op twee jaar fabrieksgarantie en de wettelijke garantie zegt ook nog dat de verkoper tijdens de verwachte levensduur iets moet doen om de schade weg te nemen. Bij een laptop van 2 jaar oud waarvan de garantie is verlopen, zou de verkoper toch nog de helft van de reparatie moeten vergoeden als aannemelijk is dat zo'n apparaat eigenlijk 4 jaar hoort mee te gaan. Wel, een vulling zou makkelijk 10 jaar moeten meegaan. Desondanks worden we geacht de volle pond te betalen voor reparatie als het al binnen een jaar stuk gaat. Laat staan als het langer geleden is. Nooit hebben we een tandarts horen praten over garantie als zijn werk overduidelijk ondeugdelijk was. Hup, weer dieper boren die handel. Totdat de tand echt helemaal naar de klote is en getrokken moet worden. Op internet doen heel wat horrorverhalen de ronde over tandartsen. Second opinion? Extra informatie? Vergeet het maar. Veel mensen zitten hun halve leven bij een tandarts voordat ze merken dat ze genaaid zijn.
Onbegrijpelijk hoe er in een modern en ontwikkeld land als Nederland zoveel beunhazen onder de tandartsen actief zijn. Niks ten nadele van professionals die hun vak naar eer en geweten uitvoeren, maar er zijn gewoon veel te veel slechten. Het probleem is dat u het niet kan controleren. Kijk, er is een reden waarom wij niet graag knoflook gaan vreten in een shoarmazaak. Van ver kunnen we al zien dat de kakkerlakken over de vloer lopen (vaak lopen ze zelfs rechtop) en een afgesloten niet zichtbare keuken duidt er dikwijls op dat het niet deugt. Met deze mentaliteit hebben we vaak voedselvergiftiging kunnen voorkomen. In de gezondheidszorg kan dat niet. Bezit de tandarts die we voor ons hebben wel over de juiste papieren? Kunnen we wel rekenen op kwaliteit? Er bestaat een Kwaliteitsregister Tandartsen (KRT), maar dat is op vrijwillige basis. Opzoeken in het BIG-register, blijkt ook niet eenvoudig. Artsen hebben er een handje van om het vrij lastig te maken te controleren of ze geregistreerd staan.
Denk maar niet dat alle tandartsen die werkzaam zijn in Nederland, dezelfde opleiding hebben gevolgd. Hele stromen hebben een 5-jarige opleiding gedaan terwijl "Tandheelkunde" nu een bachelor + master van in totaal 6 jaar is. Anderen hebben in het buitenland ergens bij de kamelen gaatjes leren boren en hebben via simpele bureaucratie hun papiertje laten herwaarderen. Een beetje zoals het elders halen van een rijbewijs bij een pak boter om het voorts hier te laten omwisselen. Zelfs al hebben ze wel een Nederlandse opleiding doorlopen, dan nog is kennis aan veroudering onderhevig. Wie garandeert ons dat de arts zijn kennis en kunde bijhoudt? Verplichte cursussen? Zoals advocaten ook doen en waar we geen hoge pet van ophebben als we ze in de praktijk bezig zien? Wanneer wij om onze papieren worden gevraagd, moeten we gewaarmerkte kopieën overleggen inclusief ausweis, talloze referenties en halfgare aanbevelingen. Vreemd eigenlijk dat mensen door het lint gaan als commerciële producten informatie weglaten terwijl ze dat in de zorg gewoon accepteren.
Afspraak gemaakt bij de tandarts om gaatjes te vullen. Als een domme imbeciel wachten in de wachtkamer totdat we meer dan 20 minuten te laat binnen worden geroepen. Kunnen we er vanuit gaan dat de tandarts zijn meuk wel goed heeft gereinigd? Zijn de hygiënevoorschriften wel nageleefd? Weten wij veel en er is ook geen enkele manier om daar achter te komen. Heeft hij ons dossier wel goed doorgenomen zodat hij weet wie en wat hij voor zich heeft? Het is al eens voorgekomen dat hij dacht een andere patiënt te zien. Leuk hoor, straks boort hij in het verkeerde gaatje. Kunnen we dan waarschuwen? Nee, want aan informatie geven, doen ze niet. In de elektronicazaak hebben we al eens een verkoper uitgescholden die ons tweedehands rotzooi wilde verkopen met een ander serienummer. Controle op controle, dat kan als we van te voren op het internet hebben rondgeneusd. In de engste stoel van Nederland lukt dat niet. Het gaat wel om onze gezondheid, maar om de een of andere manier zijn we onmondig gemaakt als we in de macht van de tandarts zijn.
Hup, verdovingsspuit erin. De een kan beter prikken dan de ander en als het niet helemaal goed gaat, gewoon meerdere keren prikken. Altijd prijs, want elke prik kost 15 euro. Meuk in de bek, schrap zetten en dan werkt opeens de boor niet meer. De druk valt volledig weg. Beheren wij als ICT'ers een hele belangrijke server waar de klant afhankelijk van is, dan hebben wij zo de beschikking over extra onderdelen. Wat is nou een tandarts zonder boor? Het is zijn vakmanschap, dus die meuk hoort onderhouden te zijn en als er dan toch iets mis gaat, moet hij het zo geregeld hebben dat hij even belt en ze het onmiddellijk komen repareren. Mannetje binnen 10 minuten ter plaatse, de hele compressor vervangen en gaan met die banaan. Nee hoor, rot maar op, de machines werken niet. Nieuwe afspraak? Ja hoor, kan pas over 2 weken. Daar zit u dan met een groot gat in uw smoel terwijl u niet meer goed kunt eten. "Ach, dat gat kan best een tijdje open blijven. Gewoon goed schoonhouden." Snel repareren en langer doorwerken? "Nee hoor, dat doen we niet."
Heel veel schele brilapen zijn zo kippig als de tyfus en moeten altijd met een verkleinde wc-bril op hun kop lopen. Brillen hebben zo hun nadelen en u bent wellicht op de hoogte van de oogartsen- en opticiensscam. Ze kunnen nooit precies meten en smeren u derhalve een net iets te sterke bril aan. Ogen gaan zich daarop instellen en worden slechter. Zodat ze u de volgende keer een nog sterkere bril kunnen aanmeten en u in een negatieve spiraal terecht komt van steeds slechtere ogen krijgen en steeds duurdere brillen moeten hebben. De tactiek die drugsdealers ook gebruiken. Iets lekkers geven dat bevalt en voorts steeds verder gaan totdat u financieel en qua gezondheid geruïneerd bent. Voor contactlenzen geldt hetzelfde, maar dat ziet er aan de buitenkant wat fraaier uit. Vandaar dat we daarvoor willen gaan. Zachte lenzen vormen zo'n gepriegel en we willen voor de kwalitatief betere harde (vormvaste) lenzen gaan. Commerciële opticiens schijnen liever geen harde lenzen te willen aanmeten. Iets met risico's niet genoeg verdienen.
Goed, we komen derhalve in de zorg terecht. Ziekenhuizen hebben afdelingen oogheelkunde en om iets bij te verdienen, is daar een contactlensspecialist te vinden. Daar moet u overigens niet al te veel van voorstellen. Het betreft iemand die nauwelijks een mbo-diploma heeft behaald. Niks ten nadele van de mbo'ers die in de maatschappij hard nodig zijn, maar als het om onze ogen gaat en we ons in een ziekenhuis bevinden, verwachten we op z'n minst een echte oogarts. De enige reden om contactlenzen in een ziekenhuis te laten aanmeten tegen de absurde tarieven van de socialistische zorg is immers dat we hopen dat de aanwezigheid van echte oogartsen, kan voorkomen dat die klote lenzen onze ogen naar de tyfus helpen. Ziekenhuizen krijgen miljoenen en daarom verwachten we ook dat de dienstverlening perfect zal zijn. Moderne apparatuur enzo. Wat schept onze verbazing? Veel van die meuk is verouderd. Ogen meten door losse brillenglazen voor de ogen te houden. Hallo, 1960 wil zijn instrumenten terug!
Een setje harde lezen kost 200 euro en we laten een nogal bijziende collega onderzoeken hoeveel het nu werkelijk kost. Eerst een verwijzing halen van de huisarts, want hoewel hij al 20 jaar gewoon de telefoon pakt en bij de balie in het ziekenhuis een afspraak maakt, moet het tegenwoordig via de huisarts. Afspraak gemaakt bij de contactlensspecialist. Ogen meten. Dat wordt gezien als consult. Lenzen besteld. Ophalen. Weer een consult, want controle. Oei, door verouderde technieken verkeerd gemeten. Nieuwe lenzen bestellen. Weer consult. Weer verkeerd gemeten. Drie maal is scheepsrecht. Weer consult. "O, uw ogen zijn een beetje ontstoken. Wacht, ik kijk of de oogarts er even naar kan kijken." Peperduur consult voor een tweede villa. Druppels voorschrijven. Kom maar over een week terug. Nog een duur consult. Nu kan je je lenzen gaan kopen. Weer consult. Ja, de hele molen moet draaien, zo wordt u genaaid. Uiteindelijk is de hele eigen risico naar de maan en hebben de lenzen van 200 euro minstens 560 euro gekost. Exclusief overige kosten en tijd.
Hoe lucratief ook, nadat alle mooie villa's afbetaald waren, werd de afdeling van de contactlensspecialist zomaar afgesloten. Het ziekenhuis kon nog meer centjes verdienen door niet bestaande operaties op te voeren bij diverse verzekeringen. Onze collega kon de tering krijgen. "Bent u onder behandeling? Jammer joh, alles is weg. Zoek maar een ander." Kunnen we dan tenminste nog ons dossier krijgen? "Dat moet u schriftelijk aanvragen." Zodoende stuurden we een verzoek met de nodige wettelijke gronden dat we een kopie van ons dossier wilden. Met die kopie zouden we over onze gegevens moeten beschikken en dan bestellen we in het vervolg de lenzen wel op internet. Eventueel zou aanmelden bij een ander ziekenhuis ook kunnen. Maanden duurde het voordat we eindelijk een envelop met inhoud ontvingen. En toen begrepen we opeens waarom artsen zo geheimzinnig doen over dossiers en liever inzage gewoon blokkeren. Dossiers zijn om te huilen zo slecht. De belangrijkste informatie, zoals metingen en opmerkingen, ontbraken gewoon.
Wel eens een "dossier" over een van de belangrijkste organen, uw ogen, gezien dat bestond uit 2 a4'tjes met slordige hanenpoten waaruit totaal niks op te maken is? Walgelijk, we gingen over onze nek. Vele duizenden euro's armer gemaakt en dan krijgen we dit. Ter controle namen we die meuk mee naar een ander ziekenhuis. Aldaar kregen we te horen dat het geen flikker waard is en dat we, als patiënt, na doorverwijzing door de huisarts, een volledig nieuw dossier moeten opbouwen. Kortom, alle controles weer opnieuw doen zodat we voor de tweede keer op rij onze volledige eigen risico verloren. * Kots * Inmiddels gaan de bezuinigingen in de zorg gewoon door, kost het ons steeds meer en krijgen we steeds minder. Komen we bij de apotheek voor druppels die we al 20 jaar gebruiken, belazert de apotheek ons door hun voorlichting. Verdomme, we willen geen uitleg, dat is vieze linkse pierpraat en oplichting. Onderzoek schijnt uit te wijzen dat mensen hun arts gemiddeld een 8 geven. Desondanks geeft gesodemieter in de zorg nogal wat herkenning.
Overweging.
Vrije marktwerking is geen probaat wondermiddel dat kan worden ingezet als de ultieme oplossing voor de problemen die mensen tegenkomen in de zorg. Op de vrije markt opereren genoeg volslagen idioten en grote bedrijven die zich verheven voelen boven de wet waardoor ze prutswerk afleveren. Feit is wel dat mensen op een vrije markt de concurrentie als ontsnappingsroute hebben en zodoende tenminste nog een kans hebben om te voorkomen dat ze genaaid worden. Koop vooral geen Italiaanse auto's; de elektronica is vaak waardeloos. Deze raad opvolgen betekent niet dat we nooit meer in aanraking komen met dwaze autoverkopers, maar het verkleint de kans dat er stront aan de knikker is. Fabrikanten en dienstverleners zijn erachter gekomen dat hun klanten c.q. patiënten rekening houden met informatie die ze kunnen opvragen en zullen op den duur hun dienstverlening moeten verbeteren om klanten te kunnen houden. Concurrentie dwingt innovatie en klantvriendelijkheid af omdat men anders gewoon van de markt verstoten wordt.
Keuzevrijheid haalt een belangrijke machtsfactor weg door onafhankelijkheid en een verbeterde informatievoorziening. Een supermarkt kan, behalve reclame die we toch wegfilteren, geen bullshit vertellen en die middels macht laten accepteren. Het bedrijf weet immers dat we overal informatie kunnen krijgen waaruit blijkt dat het niet klopt. Bovendien kunnen we op ons gevoel afgaan en desnoods weglopen naar de concurrent. Tandartsen daarentegen, kunnen ons van alles en nog wat wijsmaken. We kunnen het toch niet controleren. En al zouden we het wel kunnen, dan worden we niet goed geïnformeerd over de kosten en alternatieven. Zelfs als we wel toegang zouden hebben tot de informatie, dan nog kunnen we niks anders doen dan akkoord gaan omdat geen enkele andere arts ons zou willen behandelen. Wie wel eens geprobeerd heeft om over te stappen van arts zonder dat hij ging verhuizen, weet waar we het over hebben. Zouden we net zo makkelijk van arts kunnen wisselen als van supermarkt of kapper, dan zou men heel wat doen om ons als patiënt te houden.
De reden dat we geen keus hebben, zit hem zoals gewoonlijk in mislukt beleid vanuit Den Haag. Natuurlijk, er zijn wetten en regelingen die ons het recht geven om van arts te wisselen, ons dossier in te zien en goed behandeld te worden, maar we kunnen dat nergens afdwingen. Aan tuchtrecht hebben we geen sodemieter. Als de lokale supermarkt ons belazert, dan hebben we ook geen zin en financiële middelen om steeds naar de rechter te stappen. We willen gewoon ons middelvinger kunnen opsteken en naar de concurrent stappen. Gaan we wel naar de rechter, dan willen we naast de consequenties van een eventueel negatieve uitspraak, niet ook nog eens met een verstoorde relatie zitten. We procederen daarom alleen tegen personen en bedrijven waarvan we zeker weten dat we er na de rechtszaak sowieso niks meer mee te maken willen hebben. Met artsen kan dat niet. Ligt u nog prettig na een rechtszaak tegen uw tandarts? Bij ons heerst de vrees dat als we onze artsen kritisch aan het licht gaan houden, zij opeens rare dingen gaan doen als we in de stoel liggen.
De overheid heeft ervoor gezorgd dat het aantal artsen sterk gereguleerd wordt. Opleidingen voor tandheelkunde en geneeskunde, zijn enkel beschikbaar via loting en het aantal plaatsen is beperkt. Het argument hiervoor is dat er te weinig plaatsen beschikbaar zijn, maar dat is waanzin. Elke universitaire opleiding kent een flink wetenschappelijk gedeelte dat theoretisch van aard is. Men zou daar in elk geval iedereen die dat wil, toegang toe kunnen geven. Voorts hoeft niet iedereen de volledige opleiding te volgen. We kunnen best bachelors opleiden die gespecialiseerd zijn in een onderdeel van het vak. Leid mensen op die hoofdzakelijk gaatjes kunnen opsporen in gebitten. Zodat deze mensen zich zelfstandig vestigen en voor hun diensten gewoon een paar tientjes vragen. Mensen zullen dan vaker gecontroleerd kunnen worden en dat komt de gezondheid ten goede. Hetzelfde geldt voor boren van kleine gaatjes. Haal de numerus fixus weg van opleidingen en zorg ervoor dat (delen van) de opleidingen voor iedereen bereikbaar zijn.
Liever 100 eenmanszaken die gespecialiseerd zijn in bepaalde behandelingen zodat we zelf de beste kunnen kiezen op basis van objectieve informatie of mond-tot-mond reclame, dan een handjevol tandartsen die ons vaker dan goed voor ons is overlaten aan de genade van de goden. Maak het maar commercieel. Geef iedereen die daar de intellectuele capaciteiten voor heeft, de kans om in de zorg te kunnen werken; desnoods als ondernemer. Dan krijgen we vanzelf de mogelijkheid om ook in het weekend geholpen te worden. Wat reguliere artsen doorgaans niet willen en kunnen doen. Waarom niet mensen opleiden die voornamelijk oren uitspuiten? Gewoon voor een geeltje even langsgaan als de oren verstopt zitten. Blijkt er iets ergers aan de hand te zijn, dan kunnen we altijd nog naar een arts met meer kennis en ervaring. De barrière die de beperkte opleidingen de maatschappij opleggen, is schrikbarend en onjuist. Alternatieven zijn nodig om de zorg transparanter te maken en te zorgen dat concurrentie de kwaliteit kan verbeteren.
Jammer genoeg wordt de vrije keuze ook beperkt door een chronisch gebrek aan correcte informatie. Als een commerciële fabrikant niet onmiddellijk alle specificaties van een apparaat wil prijsgeven zodat deskundigen het kunnen reviewen op het internet, dan hoeven we het niet meer. Voordat we kopen, willen we weten hoeveel megapixels het apparaat kan verstouwen. We willen het typenummer weten zodat we het kunnen googelen. We willen gebruikerservaringen lezen. Met deze informatie, kunnen we een verantwoorde keus maken. Maken we dan nog de verkeerde keuze, dan is dat onze eigen fout. In de zorg, krijgen we geen informatie. Natuurlijk, juridisch is alles geregeld en als we echt de boel op de spits willen drijven, dan krijgen we uiteindelijk wel een zwaar uitgekleed dossier waar we geen fuck aan hebben. Dat bedoelen we echter niet. We willen weten welk materiaal de arts gebruikt en hoe hij diagnoses stelt. Artsen zijn niet zo happig op het verstrekken van informatie omdat het uitnodigt tot shoppen op internet.
Het klopt inderdaad dat we typenummers van apparaten op internet opzoeken en het dan bij de goedkoopste weghalen. Het klopt inderdaad dat we materialen onderzoeken en bij vrienden gaan vragen of het wel degelijk iets waard is. Het klopt inderdaad dat we 560 euro voor 2 lenzen plus eigen risico proberen te voorkomen door met de resultaten van de oogmeting op internet naar een goedkoper alternatief te zoeken. So what? Wij geloven dat als een arts echt te goeder trouw is, de keuzemogelijkheden aanwezig zijn en hij ons de juiste informatie verschaft, dat zijn patiënten blijven komen. En ja, de slechte artsen gaan failliet. Artsen die niet zo nauwkeurig omgaan met afspraken, zullen minder gaan verdienen. Ook dat is echter een keuze. Dan maken ze maar een betere planning. Overigens voorzien wij in onze plannen voor een grondige hervorming van de zorg, een beter verdienmodel. Weg met het zorgstelsel. Patiënten moeten weer baas worden van hun eigen informatie en deze kunnen aanleveren bij artsen naar keuze.
Dan bedoelen we natuurlijk niet dat de overheid een landelijke database moet maken met al onze privégegevens en deze af en toe eens kopieert voor de patiënt. Als we in onderhandeling gaan over een keuken, huis of auto, krijgt de verkoper ook niet alle informatie om ons te chanteren en is hij ook niet de enige verkoper zodat hij ons in zijn macht heeft. Bij alle commerciële fabrikanten en diensten, bepalen wij of we binnenlopen en of we informatie verstrekken. Laat gewoon iedereen zijn eigen dossier onderhouden op een aantal beveiligde USB-sticks inclusief software om de informatie beschikbaar te stellen aan een arts naar keuze. Als we pasfoto's laten maken bij de een, kunnen we die gebruiken bij de ander. Waarom mogen wij de foto's van onze tanden niet zelf beheren en eventueel verstrekken aan een andere arts voor een second opinion? Waarom mogen we niet vertrekken als we dat willen? Op het moment dat artsen niet meer de absolute macht hebben over onze informatie, kunnen ze overstappen niet meer onrechtmatig tegenhouden.
Onder informatie valt niet alleen persoonlijke informatie die onszelf aangaat en de behandelingen van de arts, maar ook algemene informatie zoals tarieven, methoden van behandeling en procedures. Zodra we de Mediamarkt binnenlopen, worden we overspoeld met prijskaartjes. De herinnering aan de goedkopere prijzen op internet, maakt een goede vergelijking mogelijk. Bij artsen zien we nooit tarieven hangen. De arts doet wat hem goeddunkt. We geloven best dat het met de beste intenties gebeurt, maar u weet wat ze zeggen over intenties. De weg naar de hel is geplaveid met goede intenties en bedoelingen. We vinden het niet correct dat een arts in feite alles kan zeggen en doen zonder dat we in staat worden gesteld om dat van te voren te controleren. Juridisch gezien ligt het genuanceerder, maar dat is haarkloverij waar niemand iets aan heeft in de praktijk. Algemene foldertjes helpen niet, het moet goede info zijn. Opmerkelijk dat we als burgers nog niet massaal zijn gaan klagen, want als een fabrikant een ingrediënt niet vermeld, breekt de hel wel los.
Artsen lijken zo benauwd voor informatie uit vrees dat patiënten weglopen en ze worden ook steeds vaker geconfronteerd met mensen die zelf gaan dokteren op internet. Voorts komen ze mondig naar het spreekuur en moet de arts alles gaan verdedigen. "Wat de neuk," denkt hij dan, "ik ben toch de professional hier!" Klopt, naast keuze en informatie, is miscommunicatie en het ontbreken van goede protocollen een van de grotere problemen in de zorg. Patiënten willen niet meer als willoos vee alles aannemen wat een arts zegt. Ze willen betrokken worden bij de behandeling, al begrijpen ze er geen flikker van. Er zijn mensen die wel heel veel begrijpen en er baat bij hebben betrokken te worden. Welk materiaal, welke fabrikant, welke methoden en zijn er nog andere methoden die wellicht beter werken? Anderen willen dat soort shit helemaal niet weten. Een goede arts moet hiermee om kunnen gaan en dat is vrij nieuw. Veel artsen schijnen te vergeten dat hun patiënten ook ervaringen hebben die kunnen helpen. Goede informatie is daarom van groot belang.
Besef goed dat we dit niet schrijven om artsen massaal af te vallen of ze van hun goede boterham te beroven. We vinden dat het socialistische systeem van een peperdure verzekering en een handjevol artsen plaats moet maken voor de liberalisering van de zorg tot een vrije markt vol professionals waar mensen uit kunnen kiezen. Artsen die opgeleid zijn voor specifieke behandelingen, de volledige opleiding hebben voltooid of daarna nog specialist zijn geworden. Op den duur willen we op dezelfde manier naar een arts als we naar de kapper kunnen. Vrije keuze, voldoende informatie en de professional gewoon per keer betalen voor zijn diensten. In combinatie met een particuliere verzekering voor zaken die anders niet te betalen zijn. Niet eerst duizenden euro's dokken aan de linkse regering en daarna alsnog eigen risico moeten betalen. Artsen zullen daarvoor hun werkwijze moeten aanpassen aan de moderne tijd. Meer en betere opleidingen leiden tot meer artsen, meer keuze, minder werkdruk en een betere kwaliteit door meer concurrentie.
Reacties: 0
Pagina's: 1 |
| Reactie toevoegen |
|
U dient in te loggen om een bericht te kunnen plaatsen.
|
|