|
| 756 # Geweld is wat voor de jeugd telt # |
Gepost door Misdefinitie op 15-06-2014 om 23:50.
Afschuwelijke filmbeelden waarop agressieve snotapen te zien zijn die zonder enige aanleiding pubermeisjes van amper 14 jaar volledig aan gort trappen, doen de woede en commotie op "sociale" media weer flink oplaaien. Na de heisa om zwarte Piet, de uitspraken van Geert Wilders, de onthullingen over de privacyschending van de geheime diensten en slachtoffers van pesten die zelf van school worden gestuurd, veroorzaakt dit de zoveelste hype op internet waarbij internethelden zich veilig achter hun computertje van hun extreme kant laten zien. Twitter en Facebook exploderen en er ontstaat een tweedeling waarbij de ene groep de zwaarste straffen wil tot en met de elektrische stoel aan toe terwijl de andere groep meer voelt voor aanpappen en nathouden. Het zijn van die incidenten waar iedereen wel een menig over heeft, maar niemand echt goed snapt wat hier nu gaande is. Waarom is de jeugd "plots" agressief? Geweld is doodnormaal in een samenleving waarin mensen niet meer naar elkaar luisteren, autoriteit weg is en mensen leren dat geweld loont.
Zachte heelmeesters...
Pakkans, straf en overige consequenties zorgden ervoor dat wij als kind heel duidelijk de grenzen kregen aangeleerd van wat nog wel acceptabel is en wat een echt probleem opleverde. Van kinderen en in mindere mate ook van pubers mogen we niet verwachten dat ze hun handelen volledig kunnen analyseren, doorgronden en verklaren, maar wel dat ze snappen dat ze verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor de gevolgen van hun daden. Op school wisten wij dondersgoed het verschil tussen de openbare vernedering van een uurtje op de knieën te moeten zitten als er visite was en een maand lang helemaal niet meer kunnen zitten op welk oppervlakte van het lichaam dan ook. Waarom we precies minder werden gestraft als we ongevraagd een koekje uit mamma's koektrommel jatten dan de straf die boven ons hoofd hing als we elders aan iets zaten wat niet van ons was, was irrelevant, maar we bleven er vanaf. Zachtgekookte eitjes als pedagogen en psychologen proberen u wijs te maken dat het kind zo alleen maar bang is, maar het werkte perfect.
Vroeger als we een grote bek hadden tegen de leraar, werden we meteen naar die pedofiele directeur gestuurd die automatisch de straf verdubbelde. Wat voor verhaaltje we hem ook op de mouw speldden. Na afloop konden we maar beter zorgen voor een mals stuk hout dat die ouwe bij thuiskomst in zijn woede kon grijpen, want school werd nog gezien als uitermate belangrijk en daarvoor hebben we menig pak slaag moeten verduren. Een duidelijk systeem van ijzeren discipline en stalen tucht werd zowel op scholen als thuis en in de rest van de maatschappij gehanteerd. Consequent, helder en zonder aanzien des persoons. Iedereen, van groot naar klein, wist waar hij aan toe was. Kon hij het vanwege zijn leeftijd niet volledig bevatten, dan moest hij het doen met het herkennen van straffen. Niks mis mee. Op jonge leeftijd wisten we al wat er zou gaan gebeuren als we zonder diploma de school zouden verlaten. Het valt te betreuren dat er in deze "moderne" maatschappij geen spaan meer heel is van een consequent opvoedingssysteem.
Van belang was dat de bangmakerij, angsten en doemscenario's niet de nadruk vormden van de opvoeding. Kinderen worden met van alles en nog wat bang gemaakt voor de gevaren en sancties in deze wereld, maar het hoefde lang niet allemaal bedreigend te zijn aangezien het ook een methode was om ellende te voorkomen. Sinterklaas nam geen kinderen in de zak mee naar Spanje en toentertijd had vereniging Martijn nog niet zoveel voeten in de aarde. Wel bracht hij lekkers voor de kinderen die zich gedroegen. Als wij onze schoen zetten, waren er de volgende dag de veters uit, maar dat ter zijde. Op school kregen we lang niet altijd een opeenstapeling van straffen. Af en toe hadden we geluk en kwamen we eraf met wat overschrijfwerk dat we vervolgens niet door de ouders hoefden te laten ondertekenen. Gaandeweg kwamen we erachter dat zo'n privilege enkel bestond als het vergrijp niet al te groot bleek. Uit vrees voor consequenties een andere weg kiezen, is een prachtig intern instrument om gedrag bij te sturen.
Sturen van gedrag lukt alleen als men erin slaagt een omgeving te creëren waarin de regels en afspraken consequent worden nageleefd en er alleen ruimte is voor een afwijking binnen de gestelde marges. Dreiging laten bestaan dat er wellicht straf kan volgen en deze straf niet ten uitvoer brengen als het kind relatief netjes binnen de lijntjes kleurt, kan prima. Pubers over de schreef laten gaan en voorts niks doen, is een ondermijning van het systeem die we al zo vaak gezien hebben. Zodra de logica van het systeem verlaten gaat worden, kunnen mensen zich er niet meer naar gedragen en ontstaat er al snel willekeur. Totdat het systeem waardeloos is geworden en iedereen maar wat aan probeert te rommelen. Deels is dat op te vangen met nog meer angst, maar de jeugd van tegenwoordig heeft een machtig wapen om inconsequent en selectief verontwaardigd gedrag op de eigen manier te straffen: informatie. Wij zijn nog opgegroeid met het idee eerlijke, sociale en nette mensen te zijn. De jeugd van nu weet dat ze met leugens en geweld verder komen.
Gebrek aan informatie maakte ons naïef, willoos en bereid tot het opvolgen van de regels. Veel liet men over aan de suggestie en de verbeelding. Zo dachten wij dat goed ons best doen op school en zoveel mogelijk papieren halen, de kans op de arbeidsmarkt zou vergroten. Wisten wij veel dat het niveau van het onderwijs omlaag werd gehaald om allochtonen de kans te geven en de arbeidsmarkt slechts een stoelendans is tussen vriendjes. Zo dachten wij ook dat de politie boeven ving. Slaan, trappen, stelen en fraude werden gezien als misdrijven waarvoor we in de gevangenis zouden komen. Door dat gedrag achterwege te laten, dachten we niet alleen zulke straffen te kunnen ontlopen, maar we gingen ons ook moreel verantwoordelijk voelen voor de hele maatschappij door ons niet te scharen bij het armetierig clubje boeven. Geen boef zijn gaf eer en aanzien. Beter en superieur zijn ten opzichte van tuig. In werkelijkheid hadden we meer kunnen bereiken met parasiteren, keihard jokken en geweld. De politie bleek later ook nauwelijks boeven te vangen.
Slapjanussen op internet, janken over de hoeveelheid harde taal die mensen richting de daders van extreem zinloos geweld blijven uiten. Met bovenstaande overwegingen in het achterhoofd, kunnen we dergelijke opinies over de laatste gebeurtenissen beter plaatsen. Gesteld wordt dat fouten maken menselijk is en dat iedereen een tweede kans verdient. Een voorbeeld van een drogredenatie die, buiten enige context, hout lijkt te snijden voor iedereen die het als losse zin aanschouwt. Ja, mensen maken fouten. Iedereen en wij maken ze zelfs alleen maar. Ja, mensen verdienen een tweede kans in het leven. Sneeuw is wit en gras is groen. Zo kunnen we nog wel even doorgaan. Na een hele grondige overweging en kortstondig overleg met vrienden iemand plotseling van achteren aanvallen, keihard onderuit trappen, meerdere schoppen verkopen en op de nek gaan staan, is geen fout. Dat is zware mishandeling of poging tot doodslag. Onder fouten maken verstaan we onbewust iets verkeerds doen tijdens de normale werkzaamheden of iets doen door gebrek aan kennis.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en als we richting agressieve pubers gaan communiceren dat het in elkaar trappen van leeftijdsgenoten slechts als fout gezien wordt, is het hek van de dam. Anders dan 15 jaar en langer geleden, worden zulke opvattingen namelijk snel gedeeld en bekend. Tot onze afgrijzen, zien we hele volksstammen op internet steeds dezelfde opinies aanhangen. Mishandeling wordt hierdoor gebagatelliseerd tot een foutje; een jeugdzonde. Het gevolg kan zijn dat steeds meer jongeren mishandeling als foutje gaan zien. Of er in elk geval rekening mee gaan houden dat de eerste mishandeling zo gezien wordt. Terugdenkende aan onze eigen jeugd, beseffen we maar al te goed dat we ons met deze kennis extra hadden kunnen laten gelden. Waarom hebben we pestkoppen zo lang hun gang laten gaan als we hen ook zonder al te veel straf gruwelijk hadden kunnen mishandelen? Waren we er dan vanaf? Had iemand ons maar als 12-jarige jochies verteld dat we onze problemen straffeloos en bliksemsnel met geweld konden oplossen.
Voorts hekelen we de privileges die mensen blijkbaar horen te krijgen zodra de woorden "tweede kans" vallen. Wat ons betreft is de "tweede kans" louter gereserveerd voor mensen die foute keuzes maken in het leven waar zij weinig aan konden doen. Door dwang, pesterijen of andere innerlijke kracht gedreven, valt het best te betogen dat iemand een tweede kans verdient onder dezelfde voorwaarden als de eerste. Iemand die een pestkop na jarenlang treiteren in een rolstoel trapt nadat leraren, directeuren en de overheid hem in de steek hebben gelaten, komt daar wat ons betreft voor in aanmerking. Maar ook mensen die toevallig iets verkeerds hebben gezegd over Marokkanen, schoolverlater zijn of zich schuldig hebben gemaakt aan kleine vergrijpen, verdienen de kans om zonder verdere schade door het leven te gaan. Voor pedofielen, agressieve primaten die anderen mishandelen en ander tuig, hebben we geen sympathie. Opmerkelijk is dat mensen vaak andersom redeneren. Wie eigenlijk niks doet mag kapot gemaakt worden en zwaar tuig "verdient" een tweede kans.
Best wel bizar als u erover nadenkt. Nadat onze beheerder in 2004 besloot om over misstanden in de maatschappij te schrijven, heeft hij geen moment rust gekend. Tien jaar lang werd hij uitgescholden, bedreigd, ontslagen en door justitie vervolgd om de meningen op deze website. Zijn tweede "kans" bestond uit nog meer bedreigingen, honderden afwijzingen bij sollicitaties en diverse lastercampagnes op het internet. Tuig dat een ander lens trapt, moet dan wel weer buiten de media worden gehouden. "Publiceer vooral geen namen en filmpjes, want dan raken deze jonge daders die (niet toevallig) al meerdere malen voor geweld zijn veroordeeld, het spoor bijster." Over deze vorm van hypocrisie hebben we ook al vaker geschreven. Mensen die roepen om tweede kansen, gunnen dat blijkbaar alleen hun soort omdat ze het zich blijkbaar kunnen voorstellen dat iemand "zomaar" in zo'n situatie verzeild kan raken. Het wordt tijd om gespuis duidelijk te maken dat hun tweede kans er behoorlijk negatiever uit gaat zien dan de eerste.
"Ja maar ze moeten ervan leren. Als we ze opsluiten, leren ze alleen nog maar meer stoute dingen doen." Ja, en als we de moslims niet gehoorzamen, maken ze de hele wereld kapot. Als wij hier niet onze smoel houden, dan komt er op een dag iemand om ons te vermoorden. Fuck you, chantage is nooit een argument. Wat denkt u nou? Dat we ons moeten laten ringeloren uit angst dat criminelen, want dat zijn het, zich nog erger gaan misdragen? Kom nou. Zij zullen sowieso nooit iets leren. De meeste daders van de schopfilmpjes van de afgelopen tijd, zijn al eens gestraft door zo'n milde D66-rechter. Wat hebben ze daar nu van geleerd? Juist, dat ze door hun jeugdige leeftijd toch niet zwaar gestraft kunnen worden en dat als ze ooit rottigheid uit willen halen, ze dat beter snel kunnen doen zolang ze nog minderjarig zijn. Is dat het signaal dat we aan alle jongeren in Nederland willen geven? Nee, wij denken van niet. Van fout gedrag valt enkel te leren als het om een ongelukje gaat. Om iets wat we niet hadden gewild. Mishandeling is opzet: willens en wetens.
Veel bezwaar wordt er gemaakt tegen de "oog om oog, tand om tand"-benadering. Gekscherend wordt de karikatuur geschetst waarin de maatschappij steeds meer verhard doordat we elkaars ogen uitpikken en tanden eruit slaan totdat we allemaal niks meer over hebben. Liever laat u uw tanden eenzijdig bewerken zodat in elk geval de dader nog kan eten. Laat ons niet lachen. Oog om oog bestaat helemaal niet. Het impliceert namelijk dat dader en slachtoffer bij elkaar precies hetzelfde doen en het daarna nog eventueel herhalen. Laat dat nu juist niet het geval zijn. Zoals we ook in het kader van de vergeetcensuur al opmerkten, doet de (eerste) agressor veel meer dan degene die reageert. De agressor kan in alle rust de consequenties en gevolgen van zijn daad overwegen. Hij kan, voordat hij in actie komt, vrienden raadplegen en op alle momenten kiezen om de aanval af te breken. Het slachtoffer heeft die keuze niet. Wie gedwongen wordt tot actie ter verdediging, doet veel minder kwaad dan degene die rustig heeft kunnen nadenken over zijn acties.
Overigens hanteren die zogenaamde moraalridders een veel erger standpunt. Namelijk 10 tanden voor 0 tanden. Als het slachtoffer niet eens iets terug mag doen uit vrees dat het tere zieltje van de dader wordt getroffen, waarom mag de dader dan wel iets 100 keer ergers doen? Waarom mag een pestkop iemand jarenlang kapot treiteren, maar holt hij naar de politie zodra iemand over hem iets zegt of schrijft? Waarom mogen radicale moslims overal schreeuwen dat wij blanken ongelovige roze varkens zijn die mogen worden afgeslacht, maar worden wij vervolgd als wij hen berberapen en kakkerlakken noemen? Waarom haalt Jeugdzorg kinderen bij de vader weg als moederlief heerlijk aan de crack zit bij haar nieuwe pooier? Of zijn al die toetsenbordridders enkel bezig hun eigen straatje schoon te vegen omdat ze dondersgoed weten dat zij ook regelmatig hebben gepest en de harde straffen daadwerkelijk vrezen? Daders van misdrijven die sympathie krijgen van de bevolking doen bij ons het vermoeden rijzen dat die bevolking zelf ook niet deugt.
"Regeren met angst is geen optie! Mensen krijgen het gevoel dat ze voor elke misstap worden genaaid." Ga dat gelul vertellen bij machtshebbers die mensen ruïneren die niks hebben gedaan. Bij die lafhartige ratten die vervolgen om meningen. Bij die aalgladde schooldirecteuren die slachtoffers van pesten van school sturen. Bij al die mensen die op sociale media hun vieze vuile gore roddels over bekende Nederlanders spuien terwijl de slachtoffers als mensen niks anders hebben gedaan dan u en wij ook zouden doen. Want zeg nou zelf: een mening geven, dat doen we allemaal. Dat is algemeen geaccepteerd en wordt ook gepropagandeerd door de vrijheid van meningsuiting. Het kan ons dus ook allemaal overkomen dat we een keer opgepakt of bedreigd worden. Openbare sprekers hebben daarom het gevoel voor elk verkeerd woordje op de pijnbank gelegd te worden. Criminelen daarentegen, overkomt het echt niet zomaar. Om in Nederland als crimineel een flinke straf te krijgen, moet u toch echt veel meer doen dan alleen wat tekst op een weblog neerkalken.
Inderdaad, de daders in de schopfilmpjes zijn wel tieners, maar is dat echt een excuus? Alsof we tegen een tiener moeten zeggen van: "Goh jochie, je bent nog maar een klein kindje. Je kon er niks aan doen. Dat meisje was ook een hoer. Allah is het met je eens. O wacht, je bent een Oostblokker. Nou ja, die haten ook Joden toch? Dat doen we allemaal." Sodemieter op. Als geweld en agressie een kenmerk van alle tieners of tenminste het grootste deel van de pubers was, dan hadden we een probleem van een hele andere orde. Feit is echter dat de meeste kinderen gelukkig niet zo zijn, maar dat er wel steeds meer agressievelingen onder de jeugd voorkomen. De suggestie dat we zware criminaliteit onder de jeugd moeten bagatelliseren tot net zo onschadelijk als gedrag van jongeren die wel normaal kunnen doen, is achterlijk. Het is blijkbaar mogelijk voor kinderen om normaal te doen, dus waarom zij niet? Valse honden krijgen een prikje. Zij kunnen er ook niks aan doen. Toch willen we er zo makkelijk mogelijk vanaf.
Zoals gezegd weten hedendaagse tieners dondersgoed waar ze mee bezig zijn. Ze hebben meer informatie beschikbaar dan ooit en misbruiken juist hun jonge leeftijd om als minderjarige weg te komen met zaken waar menig volwassene voor in de bak zou draaien. Een tiener van deze tijd, kunt u niet meer wijs maken dat de overheid het beste met ze voor heeft, dat de politie boeven vangt, dat het goed is om naar school te gaan en eerlijkheid altijd loont. Overal in de maatschappij kunt u het tegendeel zien en als u heel naïef denkt dat u dat alleen maar kunt doorgronden na jarenlange levenservaring en pubers nog niet zo ver zijn, dan moeten we u teleurstellen. Begrijpen is namelijk niet nodig voor misbruik. Pubers kunnen kant en klare informatie vinden en op school weet iedereen dat minderjarigheid extra lage straffen zal opleveren. Kennis die men van te vormen incalculeert bij het beramen van de misdaad. Openbaar lynchen is een vervelende oplossing omdat het niet gecontroleerd gebeurt en vatbaar is voor fouten vanwege selectieve verontwaardiging.
Overweging.
Nu er steeds meer schop- c.q. pestfilmpjes op het internet verschijnen, vragen mensen zich vertwijfelend af wat we toch kunnen doen om de eindeloze stroom aan agressiviteit te doen stoppen. Het lijkt steeds erger en extremer te worden met agressieve pubers en als er niet snel ingegrepen wordt, loopt het gruwelijk uit de hand. Wat moeten we doen? De daders afslachten als valse honden? Of toch maar knuffelen, liefde geven, betuttelen of een van al die andere pedagogische middelen die aantoonbaar nooit hebben gewerkt? Moeilijk, want wat we ook doen, op het moment dat de agressie al in de pubers zit, zijn we mooi te laat. Voorkomen is altijd beter dan genezen, maar hoe? Is het niet zo dat we er pas van horen als het op internet verschijnt? En dat de beelden dan meteen ook zo schokkend en weerzinwekkend zijn, dat mensen al hun gezonde verstand dat ze toch al niet hadden, meteen verliezen in hun primatengedrag? Pak de agressie bij de bron aan en zorg voor een veilige omgeving waarin dergelijk gedrag tot het minimum kan worden gereduceerd.
Belangrijk om te beseffen is dat het feit dat er filmpjes op het internet verschijnen, dat niet betekent dat wat op de beelden te zien is, het hele probleem omvat. Het is een denkfout om te suggereren dat het meer voorkomt omdat er ook meer filmpjes verschijnen. Filmpjes verschijnen deels omdat de techniek een nieuwe manier van pesten mogelijk hebben gemaakt; slachtoffers worden op zo'n manier te kakken gezet en steeds weer gepest doordat het filmpje overal zichtbaar is. Slachtoffers geven echter ook aan dat als zij het filmpje zelf verspreiden, dat het een schreeuw om hulp is. In dat geval wordt het filmpje openbaar gemaakt om mensen ervan bewust te maken dat het gebeurt, op welke manier het gebeurt en dat er bewijs bestaat. Slachtoffers hebben dat bewijs helaas nodig omdat ze zelden worden geloofd door instanties en schoolleiding. Zelfs niet als leraren en directeuren zelf ook meedoen. Het feit dat slachtoffers filmpjes gebruiken om aandacht voor het probleem te vragen, geeft een hint weg over hoe we dit moeten aanpakken.
Kenmerkend aan pestgedrag is het structurele karakter van extreem gedrag dat nooit ophoudt. Vrijwel alle omstanders weten er vanaf, doen mee of zijn op een andere manier behulpzaam door het publieke geheim in stand te houden en te doen alsof er helemaal geen probleem is. Pesten valt vrijwel nooit te bewijzen, wordt niet als strafbaar gezien door justitie en in de volksmond wordt het onterecht opgevat als eenmalig plagerijtje. Een filmpje is hard bewijs, maar louter als het gaat om agressief fysiek gedrag dat overduidelijk af te keuren is. Alle andere duizenden geniepige pijnstootjes die iemand in jaren te verwerken krijgt, zijn niet zichtbaar te maken in videobeelden. De beelden van extreme agressie zoals we die recent in de media hebben kunnen zien, geven als het ware aan dat het pesten al dermate is geëscaleerd dat de pesters al helemaal niet meer terugdeinzen voor wat voor geweld dan ook. Besef dat videobeelden slechts het topje van de ijsberg laten zien. Een zichtbare uitbarsting van al het leed dat onzichtbaar is.
Statistieken laten zien dat er in elke klas wel iemand zit die gepest wordt, onder elke groep leraren er wel iemand zit die gebukt gaat onder de terreur van zijn leerlingen en de schoolleiding en er op iedere werkplek wel iemand doodongelukkig wordt gemaakt door de structurele treiterijen. Het probleem is levensgroot en vindt helaas niet alleen plaats onder jongeren. Beelden kunnen daarom nooit een goed zicht geven op de situatie. U kent een aantal gevallen uit de media, maar denken dat het daarbij blijft, is apert onjuist. Er is zoveel meer leed en een oplossing moet daarom beginnen met het besef en de erkenning, dat pesten overal voorkomt en dat de akelige en schokkende beelden die u heeft gezien, ook bij u op school of werk voorkomen. Alleen is er meestal niemand in de buurt die even zijn smartphone aanzet om het op te nemen. Nu bijna iedereen een camera heeft, gebeurt het opnemen steeds vaker. Opnemen van pestbeelden moet geen eigen leven gaan leiden. Haal pesten uit de taboesfeer en grijp in voordat de beelden overal verspreid worden.
Erg lastig, want mensen (vooral op "sociale" media) zijn nogal selectief verontwaardigd. Hoezo bent u eigenlijk geschokt? Sinds de discipline op de scholen is verdwenen, is er al decennia lang een explosie van gewelddadig pestgedrag te zien op scholen. Dagelijks gaan tienduizenden leerlingen met lood in de schoenen naar school omdat ze weten dat ze in elkaar getrapt gaan worden. Het gebeurt op dit moment, terwijl u op uw luie krent dit artikel aan het lezen bent in de hoop dat u het woord kakkerlakken tegenkomt zodat u weer naar de politie kunt rennen. Of bent u geschokt dat het nu eindelijk eens keihard zichtbaar is geworden op uw scherm? Doen schoppen meer pijn als u het kunt zien en heeft u liever dat het in het geniep gebeurt? Waarom grijpt u dan nooit eens in als er gepest wordt? Ja, ook u, we horen het u denken. U pest nooit. U laat het nooit gebeuren. Wat u ziet, is heus geen pesten hoor. Hoe vaak heeft u eigenlijk geroepen dat de gepeste het zelf uitlokt, dat iemand die gepest is niet goed bij zijn hoofd is en de anderen braaf zijn?
Eigenlijk zijn er in deze context twee belangrijke verklaringen voor geweld. De dader is het gebruiken van geweld als normaal gaan zien omdat hij telkens een stapje verder kon gaan. Gesterkt door de informatie dat een minderjarige daar nauwelijks voor gestraft wordt en de merendeel van de mensen het hem niet kwalijk neemt onder de drogreden "tweede kans". Publiceren van opnamen wordt ingegeven door de wens het slachtoffer openbaar te vernederen. Vanuit het slachtoffer is geweld een vorm van noodweer tegenover de erg agressieve overmacht waar hij of zij tegen moet vechten. Publiceren van de beelden wordt gedaan om mensen een glimp te laten opvangen van wat hem of haar dagelijks overkomt. Aan die twee problemen moeten we het hoofd bieden waarbij we voor de volledigheid opmerken dat als we de dader aanpakken, het slachtoffer ook geen noodzaak meer heeft verdere acties te ondernemen als het pesten stopt. Vergeet al dat gelul over agressiviteit door gamen en privacy. Gedrag moet gewoon weer consequenties gaan hebben voor de dader.
Meteen toen we het filmpje van de mishandeling van Jewel zagen, hadden we al het idee dat het gemak waarmee het geweld werd toegepast, niet zomaar bij een vreemde gebeurt en er vreselijk pestgedrag in het spel was. Vervolgens was het erg voorspelbaar: het meisje werd inderdaad al langer gepest en werd door de schoolleiding niet geloofd. Nu het bewijs onomstoten is en niet langer ontkend kan worden, geeft de school het meisje nog een trap na door te zeggen dat er niet gepest wordt op het Thorbecke en dat zij maar een andere school moet gaan zoeken. Kijk, daar gaan we al. In een gedisciplineerde omgeving, zou men allang ingegrepen hebben en de daders hebben gestraft voordat het tot een geweldsuitbarsting komt. Jongen gaat naar de directeur, krijgt daar een laatste waarschuwing en als ouders ook weer een lijn gaan trekken, weet hij dat hij bij een volgende misstap eruit vliegt. Dan was dit nooit gebeurd. Een structuur van discipline en tucht, maakt het mogelijk pestgedrag eerder te zien en te bestraffen zodat we geweld voor kunnen zijn.
Scholen zijn teveel bezig met hun zogenaamde reputatie terwijl ze doorgaans voldoende leerlingen krijgen. De afgelopen decennia, konden ze overal mee wegkomen omdat pesten en het daarmee gepaard gaande geweld, altijd in de doofpot kon worden gestopt. Kwam er eens een journalist langs, dan konden ze makkelijk ontkennen. Slachtoffers worden nooit geloofd. Mensen zijn geneigd om hun ogen te sluiten voor het feit dat er heel veel slechte mensen zijn die er plezier in hebben een ander kapot te maken. Dat past niet bij hun morele wereldbeeld dat goed doen altijd goed ontmoet. Met de camera als technisch hulpmiddel, worden steeds meer scholen geconfronteerd met keihard bewijs waar ze niet omheen kunnen. In plaats dat ze de beelden gebruiken om daadwerkelijk in de grijpen, vallen ze terug in de oude gewoonte van ontkennen. Al maken ze zich daarmee ongeloofwaardig en belachelijk. Het lijkt ze niet te deren. Alle volwassenen die belast zijn met de opvoeding van kinderen, moeten weer op een lijn gaan staan om het geweld te kunnen indammen.
Het is ijdele hoop, dat begrijpen wij ook wel. In deze vieze modderpoel der multikul, staan mensen meer dan ooit tegenover elkaar en is het ieder voor zich. We zijn niet meer de poldermaatschappij met een hoge sociale controle die de beste straf voor daders kan bieden die er is: sociale uitsluiting als zij onwenselijk gedrag vertonen door zich agressief op te stellen. Toch zijn wij ervan overtuigd dat daders altijd iets te verliezen moeten hebben zodat ze dat kunnen meenemen in hun overweging voordat ze het gedrag vertonen. Van school getrapt worden en de rest van hun leven onder toezicht een smerige baan moeten volbrengen. Afzonderen, sociale deprivatie en al het andere wat ze hun slachtoffers ook gunnen. Tenminste voor de duur dat zij het pesten hebben laten voortduren. Stop hem desnoods in een bokszak en hang die voor een dagje op in de lokale boksschool zodat sporters zich kunnen uitleven. Hele generaties zijn opgegroeid in de wetenschap dat een riem op blote billen pijn doet en bepaald gedrag beter achterwege gelaten kan worden.
Overigens betekent dit niet dat daders volledig vogelvrij zijn. Het idee is dat een goede omgeving met sociale controle, discipline, een flinke strafmaat en een behoorlijke pakkans, ertoe bijdraagt dat het geweld vermindert en daarmee de noodzaak om extreem te straffen deels verdwijnt. Het geeft de mogelijkheid om de zogenaamde tweede kans al veel eerder in het stadium te geven. Wie dan nog doorgaat tot de derde en vierde kans, weet wat hem dan te wachten staat. Des te erger het ongewenste gedrag, des te erger de straf. Dat is te rechtvaardigen. Wie weet dat hij bij geweld legaal opgenomen kan worden met alle gevolgen op internet van dien, kan daar rekening mee houden. Wie al 3 keer gewaarschuwd is om te stoppen met schelden, moet niet janken om een smaadschrift. Wie een ander jarenlang pest en in elkaar trimt, moet ook zo'n kerel zijn om het eens zelf te ondergaan. Echt niks raars aan. Voorkomen moet worden dat kinderen op jonge leeftijd al het idee krijgen dat hun gewelddadige gedrag loont.
Eerlijk is eerlijk, u vertelt de kinderen allemaal bullshit over eerlijk zijn, sociaal doen en morele normen en waarden, maar het is godverdomme wel waar dat onacceptabel gedrag loont in deze maatschappij en vrijwel niemand wil dat echt aanpakken omdat ze er belang bij hebben. Die minkukel die er uiteindelijk toe kwam om dat meisje op haar nek te trappen, heeft al die jaren respect en vriendschap gewonnen door anderen te pesten. Dat hij nu het mikpunt is van sociale media, kon hij niet weten, maar hij paste zijn gedrag wel aan op de beloning. Zelfs na contact met justitie. Het had ook andersom gekund. Stel dat het meisje bij de eerste pesterij een baksteen had gegrepen en die rat een gat in zijn schedel had geramd. Dan had ze hooguit een half jaartje in een internaat gezeten. Nog altijd veel beter dan jarenlang gepest worden. Alleen zou er dan niemand zijn die voor haar een tweede kans wilde. Wanneer u nadenkt over situaties in het leven, dan moet u gemerkt hebben dat oneerlijkheid en extreem gedrag loont.
Wie komt het verst in het leven? Degenen die netjes op school zitten en al hun papieren halen of de zieligaards, profiteurs, vriendjes en mensen met de grootste bek? Ja, u weet het echt wel. Op de speelplaats werkte dat principe al. Degene met de grootste smoel is de baas. De anderen moeten maar doen wat hij zegt. Hij staat het vaakst in de belangstelling en krijgt de mooiste meisjes. Die er later maar al te vaak achterkomen dat meneer losse handjes heeft, maar dat boeit niet. Duizenden eenzame nerds zitten zich dagelijks af te beren, maar moordenaars in de cel krijgen de geilste brieven en aanzoeken. Zo werkt het leven nu eenmaal. Hoe vaak hebben wij ons er al niet over moeten verbazen dat wat het gezonde verstand denkt, haaks tegenover de werkelijkheid staat. Dat is een van de redenen geweest om deze website te openen. Hoe kan het dat wat logisch is, toch volledig omgekeerd werken in de maatschappij? Vergroot de pakkans en zorg ervoor dat het akelige pestgedrag niet meer loont. Blijf vooral filmpjes maken en maak het slachtoffer onherkenbaar.
Reacties: 0
Pagina's: 1 |
| Reactie toevoegen |
|
U dient in te loggen om een bericht te kunnen plaatsen.
|
|