|
| 687 # Haarkloverij voor identiteit # |
Gepost door Misdefinitie op 05-07-2013 om 23:16.
"Eenieder wordt geacht de wet te kennen" is het bekende verweer als iemand zich erop beroept dat hij echt niet wist dat zijn gedrag strafbaar was. Met de tienduizenden wetten, beleidsregels en procedures van tegenwoordig, is dat weliswaar zo goed als onmogelijk, maar met een beetje gezond verstand lijken we daar wel uit te komen. Iemand een mes tussen de ribben steken, met uw tampeloeris een klein kind uitwonen en oma's op straat beroven, zullen de typische misdrijven zijn waarbij de strafbaarheid moeilijk te ontkennen valt. Problematischer is het bij geavanceerde wetgeving die gedrag strafbaar stelt waarover mensen van mening verschillen en al helemaal als de handhaving zwaar afwijkt van wat het gezonde verstand zou mogen verwachten. Om allerlei vooral immorele belangen, wil men doodsbedreigingen jegens blanken niet vervolgen, belediging van zwarten wel en moeten inbraak en oplichting op een laag pitje. Recht wordt een ranzige beerput van oppervlakkigheid en tegenstrijdigheid omdat men bij de toepassing en handhaving wil kunnen discrimineren.
Strafbaarheid zegt geen ene fuck.
Door de stormachtige technologische ontwikkelingen van de afgelopen jaren, is uw identiteit gedegradeerd tot een fragiele, onbetrouwbare en onvermurwbare digitaal monster. Alles wat in elke computer over u te vinden is, kent een onmetelijke en niet te ontkennen waarheid voor degenen die de informatie kunnen opvragen. Met elke computer bedoelen we in deze context letterlijk elke computer. Systemen van de overheid, banken, werkgevers en de vele gelieerde organisaties leggen als vanouds nog de meeste gewicht in de schaal, maar zelfs als uw naam genoemd wordt op een miezerige en vuile rioolsite als deze, zullen er tenminste een aantal mensen zijn die het tegenkomen en op basis daarvan vooroordelen creëren waarmee ze u gaan discrimineren. Komt u eenmaal in een dergelijk systeem te staan, dan komt u er nooit meer (helemaal) uit. Een zeer enge gedachte is het idee dat iedereen die gegevens kan plaatsen. Persoonsgegevens, profielen van uw gedrag, uw hele geschiedenis en slechte financiële verleden, staan allemaal netjes en voorgoed opgetekend.
Maatschappelijke diskwalificatie is een fluitje van een cent geworden. Zorg dat iemands naam ergens in een systeem of op een website verschijnt, ga hem daarna associëren met onderwerpen waar een gemiddeld mens naar van wordt en de rest van het systeem doet onfeilbaar en ongrijpbaar zijn werk. Internet biedt voorts nog meer manieren om iemand volledig kapot te maken. Onder zijn naam spullen verkopen op Marktplaats bijvoorbeeld en deze uiteraard nooit leveren. Een racistische tekst schrijven via de systemen van een ander zodat hij gepakt wordt in plaats van de schrijver. Werkgevers benaderen met valse informatie zodat uw slachtoffer zo zwart gemaakt wordt dat zijn eigen moeder hem niet eens meer wil herkennen. Uitkeringen, subsidies en toeslagen gaan aanvragen op andermans naam en na ontvangst van het geld de ander in een klotezooi achterlaten. Nagemaakte paspoorten en valse sporen achterlaten. Internet beïnvloedt al meer dan 20 jaar het openbare leven en digitale misdaad is zo extreem gegroeid dat de politiek weer eens veel te laat is.
Gesodemieter met uw persoonlijke gegevens, wordt identiteitsfraude genoemd. Al lang en breed bekend bij de opsporingsdiensten, maar die waren al die tijd te druk bezig met flitsen en webloggers vervolgen. Tijdens het regeren van een socialistische regering, gaat echter alles tien keer slechter en hoopt de Tweede Kamer puntjes te scoren met een nieuw voorstel om identiteitsfraude voortaan te verbieden. Het geeft meteen een van de grootste mankementen aan van ons rechtssysteem. Zaken die overduidelijk voor iedere bosmongool onder een misdrijf zouden moeten vallen en derhalve strafbaar zouden moeten zijn, is dat volgens de wet toch niet. Zelfs niet als de benaming en bewoording al aangeeft dat het wel strafbaar zou moeten zijn. Neem nu een woord als fraude. Fraude is op alle mogelijke manieren strafbaar gesteld. Wie bijvoorbeeld per ongeluk zijn belastingopgave verkeerd invult, is bijzonder goed de lul. Desondanks mogen criminelen gewoon met uw identiteit aan de haal gaan terwijl u wel boetes krijgt voor het niet bij u hebben van uw gele ster.
Klaas Dijkhoff (VVD) stelt voor om degene die persoonsgegevens in strijd met het recht verheelt of misbruikt en er nadeel ontstaat, vijf jaar anaal te laten ontmaagden bij zwarte Buba in een veel te kleine gevangeniscel. Dat betekent in de praktijk een taakstraf van 40 uur, maar dat ter zijde. Juristen beginnen meteen zenuwachtig op hun nagels te bijten en schieten dan verbaasd in de verdediging. Arnoud Engelfriet merkt op dat pizza's bestellen op uw naam, uw naam misbruiken op fora en websites en bankrekeningfraude allang strafbaar zijn onder smaad, laster en oplichting. Wat de neuk moeten ze dan nog met de zoveelste wet die over uw dierbare gegevens gaat? Met de beperkte blik waarmee juristen naar de zaak kijken, is het geen wonder dat we met zo'n maatschappelijke puinzooi opgescheept zitten. Voor juristen is enkel het interne normatieve perspectief belangrijk: gehoorzamen van rechtsregels. Vergeten wordt dat belangrijke maatschappelijke beslissingen, processen en gedrag, gestuurd worden door de externe context van de werkelijkheid.
Om dit te kunnen begrijpen, is het belangrijk om te beseffen wat recht doet. Recht is voornamelijk het product van politiek gekonkel en gore persoonlijke willekeur. Wetten worden kort door de bocht gerealiseerd door politieke partijen die vooral aan de linkerkant staan. Hun voorkeuren en vooral die van hun islamitische stemvee, bepalen welke wetten er worden voorgesteld en aangenomen. Zo staat een wetsvoorstel van Kamerlid Driessen / Bosma omtrent de verruiming van de vrijheid van meningsuiting, voor onbepaalde tijd in de wachtrij om vervolgens onbesproken verworpen te worden. Voorts worden de wetten in concrete gevallen toegepast door rechters. Onafhankelijke rechters zeggen die ranzige salonsocialisten, maar u weet na de schijnprocessen tegen de vrijheid van meningsuiting beter. De opleiding tot rechter volgen kan alleen als u een selectieprocedure ondergaat waar linkse flikkers zitten. Binnen het recht heeft men omstandigheden en procedures gecreëerd waarmee grenzeloze willekeur mogelijk wordt gemaakt.
Recht wil niet gelijke gevallen gelijk behandelen, maar gaat uit van de premisse dat selectief handelen een van de beginselen is. Natuurlijk zetten ze niet letterlijk in de wet dat die blanke kankerkaaskop van Misdefinitie een grotere kans heeft voor het hekje te komen vanwege zijn mening dan de rifaap die hem met de dood bedreigde. Opportuniteitsbeginsel klinkt veel mooier en formeler. Justitie mag kiezen wie ze vervolgen en al gaat dat op huidskleur of politieke gezindheid: geen haan die er naar kraait, want aan u vertellen ze dat opportuniteit een prioriteitskwestie is. De jurist zou betogen dat het positieve recht voor iedereen geldt, maar dat is een intern standpunt gebaseerd op juridische drogredenen. Wij zijn behalve bekwame juristen ook nog realisten en kijken tevens naar de externe werkelijkheid. Een werkelijkheid waarin de wet door willekeur, niet voor iedereen geldt. Zwartrijden is juridisch voor iedereen strafbaar, maar nooit meegemaakt dat een nikker, berberaap of geil blondje geen boete kreeg en u wel?
Allemaal kunnen we zo tientallen voorbeelden noemen; we weten dat u het weet linkse lamballen. Met het recht wil men kunnen discrimineren. De ene wel pakken en de andere niet. Hierdoor wordt het een socialistisch wangedrocht dat met een heel groot dilemma kampt: in plaats van een duidelijke regel die voor iedereen geldt, probeert het recht met een stelsel van ingewikkelde formuleringen, uitzonderingen en juridische trucjes, voor de schijn een coherent geheel te maken dat ook nog logisch in de oren moet klikken voor al die zogenaamde rechtsgeleerden. Lastig, want zo krijgen we regel op regel op regel op uitzondering. Gezien het algemene karakter van die regels en het op elkaar voortbouwen, wordt het recht een warrige lappendeken waarmee niks aan te vangen is en waarbij vaagheid, onduidelijkheid en de vele persoonlijke interpretaties van de rechter, uiteindelijk via willekeur de doorslag geeft. Zodoende is de constatering dat iets theoretisch strafbaar is, niet meer van belang omdat de praktijk iets anders bewijst.
Natuurlijk, op GeenStijl roepen dat Wendy van Dijksma gedekt werd door Pinky het varken, levert problemen op omdat zij behalve een bekende Nederlander een geil mokkel is waar iedereen overheen is gegaan en die een hele smak geld heeft om een advocaat te betalen. Zwarten worden in dit linkse teringland ook voldoende beschermd. Roep het woord zwartjoekels en het MDI komt binnen een paar dagen zeiken. Aan de andere kant mag u wel een blanke Nederlandse weblogger voor van alles en nog wat uitmaken. Benno L. wordt netjes met initialen aangeven in de media. Hij heeft slechts tientallen verstandelijk gehandicapten kinderen anaal verwend. Over rechtse schrijvers mag echter wel met naam en toenaam van alles gezegd worden. Wat nou strafbaar? Justitie wil niet eens aangiften opnemen van blanken die aangiften doen jegens moslims. We blijven het zeggen, we hebben het bewijs immers zwart op wit. Klagen kan bij dezelfde mensen. Strafbaar is een term die we pas accepteren en erkennen voor misdrijven die voor iedereen strafbaar zijn en dat is niet zo in ons recht.
Worden wij zwart gemaakt, dan is het geen smaad, maar zogenaamd de waarheid die ter noodzakelijke verdediging openbaar op internet moet staan. Tonen we aan dat het leugens zijn, dan wordt het simpelweg ontkend. Het recht stuurt ons door naar de civiele rechter alwaar de verdediging verplicht met een advocaat moet die 300 euro per uur kost, net zo'n linkse kloothommel is en derhalve enkel ons geld verspilt. Meestal zijn mensen wel tevreden met zo'n uitkomst. Als het recht alleen de mensen discrimineert waar zij als linkse kakkers toevallig een gruwelijke hekel hebben, vinden ze het niet erg. Jammer alleen dat door de gatenkaas die de wet inmiddels is geworden, andere groepen op den duur ook de dupe worden. Sinds de crisis hebben we gezien dat naar mate de schaarste van het geld toeneemt, ook het aantal misdrijven toeneemt om het geld dat u nog heeft van u af te pakken middels gehaaide identiteitsfraude. Zodra de politieke wetgevers opmerken dat er teveel van hun mensen door het recht benadeeld worden, is het weer tijd voor een verandering.
Juristen stellen zich in zulke kwesties de vraag wat voor veranderingen er kunnen plaatsvinden zonder dat dit geweld doet aan hun warboel van eerdere regels. Een onmogelijke eis die de zaak onnodig compliceert, maar de politiek vindt het noodzakelijk om hun speeltje niet te hoeven opgeven. Kijk, wat ons betreft komen we met een simpele definitie. Degene die wederrechtelijk of zonder toestemming van de eigenaar persoonsgegevens gebruikt, wordt gestraft met het afsnijden van zijn tong, het laten opeten van zijn piemel, het met een kaasschaaf in stukjes raggen van het overschot om het daarna door de berberapen te laten oppeuzelen zodat we daar ook weer geld op besparen. Handen af van onze naam. Eigendom is absoluut. Probleem opgelost en het wetboek zal voortaan een stukje lichter zijn, maar hey, het is voor de linkse politiek natuurlijk niet de bedoeling dat u 5 jaar bromt voor onze naam. Om te voorkomen dat politieke vijanden massaal een beroep gaan doen op de wet vanwege alle linkse vuilbekkerij, moet het weer vaag en onduidelijk.
Wetsystematische interpretatie vormt een belangrijk "argument" van juristen om wijzigingen en aanvullingen op de wet te beoordelen. Past het niet in het systeem of is er ergens al een voorziening getroffen, dan moet het worden afgewezen. Klinkt heel logisch en onweerlegbaar, want wie gaat er nu een gehandicapte wet aannemen die niet eens past bij de andere wetten? Voor mensen die wel kritisch met een objectieve en nauwkeurige blik het systeem van buitenaf kunnen aanschouwen, is dat een dooddoener. Een tientallen jaren oude Fiat Panda, voldoet niet om 30 mensen te vervoeren. Wat doet de jurist? Iedere oplossing afwijzen met als reden dat het niet in zijn Panda past. Hij wijst er ook nog eens triomfantelijk op dat er sowieso geen verandering hoeft plaats te vinden, want de bestuurder heeft al een stoel en zal zelfs bij een nieuw systeem zijn stoel houden, dus onnodig. U ziet hoe onnozel dit klinkt. Wellicht wordt het tijd om te concluderen dat het hele systeem met plakband en klittenband aan elkaar hangt en vervangen dient te worden.
Het recht is als een etterende wond geworden die steeds meer verontreinigd raakt. De manier van redeneren deugt simpelweg van geen kant. Zo hebben wetgevers verkrachting strafbaar gesteld. Typisch een misdrijf waarvan de meeste mensen wel kunnen inzien dat het strafbaar zou moeten zijn. Iedereen weet wat eronder verstaan wordt, maar het recht maakt er een potje van en definieert verkrachting als het onder dwang seksueel binnendringen van het lichaam. Het eerste probleem dat we al hebben, is dat in de praktijk de ernst van verkrachting gerelateerd is aan geslacht. Een vrouw die verkracht wordt vinden we allemaal erg. Bij een jonge vrouw worden mensen woedend, gaat het om een bejaarde, dan is het walging. Een man die verkracht wordt, moet echter niet zo zeiken. Dat was lekker en de droom van elke man. Die opvatting vinden we ook terug bij het aangifte doen. Agenten kunnen hun lachen niet inhouden. Voorts ontstaat er het probleem dat binnendringen ook via de mond kan en de definitie aanleiding geeft om een tongzoen als verkrachting te zien.
Iedere mongool snapt dat het bij verkrachting gaat om het onder dwang geneukt worden in kut of kont, maar die tong blijft een probleem. Natuurlijk wordt er niet op elke tongzoen zout gelegd, maar als wij het doen en iemand wil ons naaien, dan hebben ze die mogelijkheid. Problematischer wordt het als de rechters hun willekeur willen toepassen. Die blanke nazi die in een dronken bui een lekker grietje op haar smoel pakt, is wel te bedonderen, maar wat als er een nikker van 40 jaar voor de rechter staat die als leraar met een 13-jarige scholier heeft lopen tongworstelen? Dan slaat de rechter om naar de andere kant en bepaalt dat tongzoenen toch niet onder verkrachting moet vallen. Komen wij morgen weer voor de rechter, dan was dat een eenmalig geval en geven de concrete gebeurtenissen in het individuele geval aan dat er wel weer van verkrachting gesproken kan worden. Begrijpt u wat hier gebeurt? Kronkelen, draaien, willekeur, het systeem verkrachten en selectieve verontwaardigdheid, zorgen voor doorgedraaide juristen bij nieuwe wetten.
Oplichting is ook zo'n mooie. Iedere bokkenlul weet dat als hij iets op Marktplaats bestelt, betaalt en niet geleverd krijgt, hij opgelicht is door die anonieme flikker aan de andere kant van de lijn. "Nee," zegt de rechter, "voor oplichting is een of andere listige kunstgreep vereist en iemand geld laten storten op uw eigen rekening onder uw eigen naam, is derhalve geen oplichting." Nu beschouwt zo'n beetje de hele Nederlandse onderbuik het beloven van een mooie camera of telefoon, als listige kunstgreep om het geld te krijgen. Immers, zonder die belofte, was het slachtoffer nooit overgegaan tot het geven van het geld. "Dikke snikkel," vindt de rechter, "span maar een civiele zaak aan wegens wanprestatie. Dat kost u 300 euro per uur voor een advocaat, nog zo'n beroepsoplichter. Kom maar terug als u wordt uitgescholden voor aap op een of andere rechtse website, want dan komen wij wel in actie." Zoals u ziet boeit het feit dat iets strafbaar is of hoort te zijn, helemaal geen ene moer. Recht en rechters spelen gewoon een loterij.
Terecht wordt erop gegeven dat er aan dergelijke wetsvoorstellen het nadeel kleeft dat het er allemaal niet duidelijker op wordt. Begrippen als misbruik, nadeel en wederrechtelijk staan niet vast en verschillen zelfs van persoon tot persoon. Moeten we daar dan ook weer oplossingen voor gaan bedenken? Laat dat nu juist onderdeel van het probleem zijn. Het recht is inmiddels zo verkracht door een warboer aan duizenden regeltjes, dat er elke keer een nieuwe regel nodig is omdat blijkt dat bepaalde gevallen buiten de boot vallen. Dat zorgt weer voor nodeloze discussies over vage en onduidelijke termen. Weer komen we terug bij het punt dat we al eerder aanhaalden: we moeten niet blijven hangen in een brak systeem waardoor we om het systeem heen moeten werken. We moeten gaan werken met het gezonde verstand en als het systeem daaraan in de weg staat, dan zal het systeem zelf moeten verdwijnen. Onder misbruik verstaan wij elk gebruik zonder toestemming van de eigenaar en nadeel is concreet te specificeren in de Methode van Toelichting.
Tot overmaat van ramp, trekt de onduidelijkheid de maatschappelijke discussie compleet de verkeerde richting uit. Populaire media scanderen dat gebruik van een valse naam op internet straks 5 jaar cel gaat opleveren. Hoewel we moeten toegeven dat het uiteindelijk wel die richting op geïnterpreteerd kan worden, is dat niet wat we in werkelijkheid nodig hebben. Het kan eigenlijk niemand een reet schelen of u een anonieme nickname gebruikt op fora om uw echte naam te verbergen. Salonsocialisten vinden dat maar niks, want zij willen alles en iedereen kunnen opsporen en zwart maken als er iets gezegd wordt wat hen niet zint, maar voor de doorsnee internetgebruiker is het noodzakelijk om zijn eigen identiteit te beschermen. Ons inziens valt dat niet onder fraude. Het valt pas onder fraude, als u daarvoor een naam gebruikt die overduidelijk aan een ander toebehoort. Het is dan geen fantasienaam, maar een echte naam. Juristen zijn bang dat de regeling dan te breed wordt, maar wij vinden het noodzakelijk dat elk gebruik zonder toestemming wordt verboden; behalve de uitzonderingen die we al zo vaak hebben benoemd.
Constructies die werken met strafverzwaring, hebben ons inziens weinig zin. Juridisch gezien is dat een veel gebruikte constructie omdat het theoretisch gezien laat zien dat de wetgever het ene vergrijp zwaarder vindt dan het andere, maar aangezien we geen minimumstraffen kennen, kruipt daar weer de persoonlijke voorkeur van de rechter in. Dan hebben we weer verkrachter Mohammed die een lichtere straf krijgt dan de weblogger die hem een criminele aap noemt. Zonder verplichting om de aangifte op te nemen, te vervolgen en minimumstraffen, heeft zo'n constructie geen zin. Naam gebruiken zonder toestemming? Verplicht aangifte opnemen, vervolgen en 5 jaar. Gebeurt dat niet? Degenen die weigeren ook 5 jaar. Wordt er gelogen? Tong eruit snijden. Die heeft u immers niet nodig als u toch alleen maar poep praat. Staat die meuk jarenlang online? Voor een even zo lange tijd zweepslagen op de rug. Alles is zo makkelijk op te lossen als we ons bevrijden van de ketenen die bekakte juristen die praten met poep in de mond ons hebben opgelegd.
Het bizarre is nog wel dat als het om veel geld gaat, grote organisaties via het civiele recht wel hun recht kunnen halen met bijvoorbeeld auteursrecht. Zet maar eens bekende inhoud van een rijk persoon op Youtube. Wordt meteen verwijderd. Is het uw eigen website? Hup, briefje naar provider en het wordt verwijderd. Heeft u het eigen beheer of willen ze u echt pakken? Dan zijn miljoenenclaims niet (meer) ongebruikelijk. Downloadt en uploadt u een zooi liedjes en films? Dan komt justitie in actie en kunt u worden uitgekleed. Heeft u derhalve veel geld, behoort u tot de groep kanslozen die door links beschermd worden of heeft u een fysiek kenmerk dat door socialisten wordt gewaardeerd, dan zit u wel gebakken, maar de problemen waar we hier over spreken treffen natuurlijk mensen die zich niet op zulke ranzige en vooral mensonterende manieren kunnen verdedigen. Om normale hardwerkende mensen. Het feit dat er extreme boetes worden opgelegd bij triviale belangen en het recht niet thuis geeft voor heel veel mensen, zegt al genoeg.
Valse namen opgeven om mee te chatten, zou niet strafbaar moeten worden. Het is heel eenvoudig in te zien dat dergelijk gebruik niemand schaadt. Gebruik met toestemming evenmin. Verhelen roept weer een ander probleem op. Wat is de betekenis daarvan? Ook hier weer onduidelijkheid waar juristen het niet over eens worden. Verhelen is wat ons betreft het (vals) verkrijgen van onze gegevens en deze doorverkopen zodat een ander het kan gaan misbruiken. Op welke manier dat gebeurt en hoe dat verder gedefinieerd moet worden, is niet relevant: het feit dat het gebeurt is al onwenselijk en strafwaardig genoeg, maar het is praktisch gezien niet strafbaar. Wanneer iemand op uw naam een pizza bestelt, dan krijgt u een bedrijf aan de deur die u met moeite moet wegsturen omdat u die troep niet heeft besteld. Aangifte doen zal u enkel de hoon van die achterbakse vmbo-agentjes opleveren omdat ze het niet belangrijk vinden. Overal waar een subjectieve beoordeling tussen zit van mensen die daar niet voor geschikt zijn, ontstaan problemen.
Zelfs over schade valt geen overeenstemming te bereiken. Niet met juristen, niet met rechters en al helemaal niet met degenen die onze gegevens steeds misbruiken. Allemaal vinden ze namelijk dat ze het recht hebben om dat te doen. Nog nooit hebben we van een lasteraar zwart op wit gekregen dat het hem er gewoon om te doen is om ons kapot te maken en dat hij schijt heeft aan de wet. Dictators die de meest gruwelijke dingen doen, proberen ook altijd hun immorele, racistische en fascistische regime geloofwaardigheid mee te geven door zich te beroepen op het recht en desnoods op rechtvaardigheid. Toch zijn schade en nadeel geen moeilijke begrippen. Iemand zwart maken op internet waardoor hij negatieve reacties krijgt op straat en geen werkgever hem meer wil hebben, is schade en dat kan niet met goed fatsoen ontkend worden. We kunnen wel andere belangen voorrang geven die we veel belangrijker achten. Alles berust in beginsel op persoonlijke politieke keuzes, dat begrijpen we ook wel, maar wij eisen gelijkheid en consequent beleid.
Het rechtssysteem kent allerlei beperkingen die een eenduidige oplossing haast onmogelijk maken. Boos opzet wordt niet vereist voor strafbaarheid, maar de algemene onderbuik vindt dergelijk opzet vaak wel degelijk van belang om te oordelen of er tegen misbruik moet worden opgetreden. Overigens zal dat criterium voor andere onoplosbare problemen zorgen omdat mensen hypocriete wezens zijn. Kijk maar eens hoeveel mensen het wel terecht vinden om ons zwart te maken en daarbij misdrijven te plegen, maar wel gaan kankeren als wij voor de noodzakelijke verdediging hun namen en acties openbaar maken. Bewijzen is een ander probleem. Als mensen niet eens voor rede vatbaar zijn en kunnen inzien dat het gebruiken van andermans gegevens schade oplevert, hoe kunnen ze het dan ooit in hun botte hersens snappen dat zij degenen zijn die de ellende veroorzaken? Wat doen we vervolgens met een beroep op satire? Welke belangen hebben nu voorrang? Wij vinden verdediging en het feit dat iemand een zwaar misdrijf heeft gepleegd, maar dat vindt niet iedereen.
Duidelijk is wel dat iemand die gegevens misbruikt, daar alle mogelijke rechtvaardigingen voor zal proberen te vinden. Satire, sarcasme en ironie. Een ander bekend verschijnsel is het noemen van een naam waarbij het relevant lijkt bij het onderwerp, maar vervolgens op diezelfde pagina los van die persoon een aantal vieze woorden zetten zodat het niet onder smaad valt, maar Google het wel oppikt en het derhalve voor schade zorgt. Ontkennen van schade. Het aan laten komen op een rechtszaak in de wetenschap dat bijna iedereen verstek moet laten gaan vanwege de financiële consequenties en het risico op extra publiciteit. Het juridisch op het randje gaan zitten van wat mogelijk is. Elke grote weblog kent dergelijke trucjes. Moeten we nu voor al deze trucjes lapmiddelen en noodoplossingen gaan bedenken en daarbij in ogenschouw houden dat het systeem precies zo moet blijven functioneren? Laten we ophouden met juridisch mierenneuken en nu eens ter zake komen. Iedereen snapt de problemen, we moeten alleen inbinden met z'n allen.
Overweging.
Identiteitsfraude wordt voornamelijk veroorzaakt door twee dingen. Ten eerste zijn we compleet doorgeslagen met de digitalisering waardoor uw identiteit kwetsbaar wordt voor aanvallen die gegevens opslaan, wijzigen en verwijderen. Ten tweede wordt uw identiteit bedreigd door openbaarmaking van gegevens die uw persoonlijke levenssfeer en eer en goede naam aanranden met als gevolg onherstelbare imagoschade en verlies van reputatie. Zoals gezegd is het een kwestie van inbinden. Uiteraard hoeven we niet terug naar een samenleving waarin digitale apparaten nauwelijks een rol spelen zoals in de periode voor de explosie van computers en internet. Wel zullen we moeten accepteren en vooral beseffen dat het niet wenselijk is dat we alles digitaal maken, voor alles een computer gebruiken en alles digitaal opslaan wat er maar op te slaan valt. Grotendeels is dit een kwestie van mentaliteit en wilskracht. Voorkomen dat digitale gegevens gemanipuleerd worden voor fraude is onmogelijk; voorkomen dat alles gedigitaliseerd beschikbaar is kan wel.
Al eerder hebben we aangegeven dat we onze identiteit enkel adequaat kunnen beschermen als we ervoor zorgen dat niet alles in computers wordt gestopt en ons hele leven niet draait om wat er allemaal aan zo'n identiteit hangt. Met wetten alleen kunnen we dit niet realiseren. Identiteitsfraude strafbaar maken is net zoiets als moord strafbaar maken: leuk dat we achteraf de daders kunnen pakken, maar het blijft gebeuren. Moord is iets fysieks en kunnen we helaas niet zomaar voorkomen. Identiteitsfraude wordt echter mogelijk gemaakt door onze eigen verzameldrift voor gegevens en de digitalisering daarvan. Met andere woorden, we doen het ons zelf aan. Natuurlijk kunnen we misbruik dan strafbaar gaan stellen. Net zoals inbraak nog steeds strafbaar is als u uw deur niet op slot heeft gedaan, maar is het niet handiger als we in elk geval de deur wel op slot doen ongeacht of de wetgever het strafbaar stelt of niet? Wat er moet gebeuren is dat de wetgever wetten gaat maken om informatie verzamelen te verbieden. Dan pas is een oplossing in zicht.
Identiteitsfraude vindt doorgaans voor u onzichtbaar plaats. Men verandert heimelijk gegevens in een van de tientallen databases waarin u geregistreerd staat om daar financieel voordeel uit te slaan. Door het misbruik komen de opsporingsdiensten bij u terecht en blijven de daders buiten schot. Een manier om deze vorm van misbruik onaantrekkelijker te maken, is het nadeel volledig te laten compenseren door de dader. Wie met andermans gegevens geld weet te krijgen van de overheid, moet zelf nooit meer een uitkering of subsidie kunnen krijgen. Wie ervoor zorgt dat anderen als wanbetaler te boek komen te staan, moet voortaan zelf op de zwarte lijst gezet worden. Wie een ander financieel nadeel bezorgt, zal in de gevangenis moeten werken totdat hij elke cent heeft terugbetaald. Wie met OV-chipkaarten knoeit, hoeft nooit meer met het openbaar vervoer te reizen. Trek hun paspoort ook maar in. Systemen moeten beter beveiligd en ingericht worden. Het mag nooit mogelijk zijn dat een ander iemand kan ruïneren via het toetsenbord.
Misbruik van uw identiteit in de openbaarheid, is deels een andere tak van sport. Het nadeel strekt zich nu niet alleen uit tot wat er in systemen staat die slechts door een beperkt aantal personen toegankelijk zijn, maar over alles en iedereen die toegang heeft tot het internet. Het is een vorm van fraude en misbruik die samenvalt met smaad, laster en schending van de persoonlijke levenssfeer, maar desalniettemin nauwelijks erkend wordt door de autoriteiten omdat het misbruik betreft die veelal nadeel veroorzaakt die buiten de overheidssystemen ligt. Het is ook misbruik waarvan de schade vooral bij het slachtoffer ligt en niemand zich geroepen voelt om daar iets tegen te doen. Wanneer uw pinpas gekraakt wordt, wil de bank u tegemoet komen omdat ze anders bang zijn dat het uitlekt en iedereen het vertrouwen in de bank verliest. Maken ze u zwart op internet, dan is dat vooral uw probleem. Opsporingsdiensten maken zich alleen druk over zwart maken op internet als het hun eigen (soort) mensen betreft.
Met het nieuwe wetsvoorstel lijkt de politiek daar iets tegen te willen doen met het criterium dat er misbruik moet zijn die nadeel veroorzaakt. Wat ons betreft is dat te breed en getuigt het van symboolwetgeving. Niet omdat, zoals juristen zouden betogen, begrippen als misbruik en nadeel te vaag en te breed zouden zijn. Waar het om gaat is dat het rechtssysteem is ingericht om willekeur te promoten en ook deze wet in de praktijk daar niks aan gaat veranderen. Zolang het mogelijk is om elke vorm van discriminatie onder het tapijt te schuiven onder het opportuniteitsbeginsel, racisme mogelijk is omdat aangiften niet worden opgenomen of serieus worden behandeld en de ene persoon belangrijker wordt gevonden om te beschermen dan de ander, kunnen ze nog duizenden wetten maken, maar gaat het niet veranderen. De enige andere oplossing die daar nog enigszins iets tegen kan doen is heel concreet worden. Alleen met wetgeving die heel concreet is, kan een deel van deze bezwaren overwonnen worden.
Met concrete wetgeving is het uiteraard nog steeds mogelijk om willekeur tentoon te spreiden. Oom agent knijpt gewoon een oogje dicht als een zwarte door het rode licht rijdt als hij zo'n zielloze socialist is. Een filmpje op GeenStijl zal hem echter wel mores leren en dat is precies wat we moeten hebben. Het systeem is door en door verrot en zal de komende tijd niet veranderen, maar we kunnen het de ratten door concretisering wel erg moeilijk maken. Vandaar dat we ervoor pleiten om al die wirwar aan privacyregels te vervangen door simpele regels die voor iedereen te begrijpen zijn. Zonder toestemming persoonsgegevens waaronder naam gebruiken mag niet tenzij iemand een pedo, moordenaar, oplichter, fraudeur of iemand is die zelf de ander eerst zwart maakte. Informatie die de overheid niet nodig heeft, mag niet verzameld en / of opgeslagen worden. Aangifte en vervolging is verplicht. Met gezond verstand komen we verder. De tijd dat de juristenklasse ons kon gijzelen met hun bullshit, moet nu wel voorbij zijn.
Reacties: 0
Pagina's: 1 |
| Reactie toevoegen |
|
U dient in te loggen om een bericht te kunnen plaatsen.
|
|