|
| 561 # Egocentrische solidariteit zorg # |
Gepost door Misdefinitie op 13-10-2011 om 23:31.
Schijt aan solidariteit en alle andere hersenloze idealistische onzin die socialistische dwaasheid moet rechtvaardigen omdat er anders geen hond voor zou stemmen. Neem bijvoorbeeld eens de zorg. Gezondheid staat zeker in de top-drie van de meest belangrijke zaken in het leven. Wat doet de politiek? Men creëert een gemeenschappelijke socialistische pot, flikkert daar alle "gelijke" bijdragen van de bevolking in en moet na enkele jaren concluderen dat de kosten de pan uit rijzen, niemand meer echt blij is en de zorg haast onbetaalbaar dreigt te worden. Zorg is een zorgenkindje geworden dat met het badwater is weggegooid. Uit paniek probeert de politiek verklaringen te vinden waardoor ze niet met huid en haar worden verslonden door chronisch zieken en gehandicapten. Achtereenvolgens zou de malaise in de zorg de schuld van de jongeren, de ouderen, critici, klaplopers en nare hypochonders. Van solidariteit jegens de zorg is geen reet meer over om te strijden met egocentrische gevoelens als de portemonnee massaal getrokken moet worden.
Het zorgsysteem deugt niet.
Socialistische systemen komen veelal in twee varianten. De ene variant gaat uit van een socialistische pot waarin iedereen een gelijke bijdrage stort. Eerlijk en solidair vinden zij, want dan betaalt iedereen evenveel. De andere variant gaat uit van een inkomensafhankelijke bijdrage. Eveneens vinden zij dat eerlijk en solidair, want van iemand die meer verdient kan ook meer gestolen worden. Binnen de huidige praktijk hebben we te maken met een combinatie van beide systemen. Mensen betalen een basisverzekering voor de zorg van meer dan 1200 euro per jaar en daarboven op nog een groot deel dat inkomensafhankelijk is plus een dikke eigen risico van honderden euro's. Voor wat voor socialistische variant ze ook kiezen, allemaal hebben ze hetzelfde mankement. Vroeg of laat zal het systeem kapot gaan en iedereen in zijn val meeslepen aangezien zulke systemen in elkaar storten door de vele klaplopers. Wanbetalers die als parasieten wel grif gebruik maken van de zorg maar er geen cent voor betalen, leggen een bom onder het toch al zwakke systeem.
Driehonderdduizend wanbetalers van de zorgpremie die de maatschappij al uithollen door te profiteren van hun door links verkregen uitkering, mogen in hun handjes wrijven voor het kabaal dat de SP en de PvdA maken om dat mogelijk te blijven maken. Kamerlid Renske Leijten (SP) vindt dat de wanbetalers, die blijkbaar vaak uit de hoek van hun achterban komen, geen boetes moeten krijgen als ze hun premie niet betalen. Willen ze immers geen geld uitgeven aan de voor hen broodnodige zorg, dan zullen ze die boete ook wel niet willen betalen. Bij de PvdA weten ze enkel te roepen dat het kabinet de zorg onbetaalbaar maakt. Het kabinet zou er tevens voor zorgen dat het aantal verzekerden, die toch al niet betalen, met een grotere achterstand worden opgezadeld omdat de premie de afgelopen jaren al is gestegen. Wat ze niet vertellen is dat de PvdA het systeem sinds 2007 in stand bleef houden. Ruim 3 jaar lang was de PvdA onder Balkellende 4 best tevreden met het stelsel. Tegen wanbetalers uit hun eigen achterban deden ze nooit iets.
Het gezonde verstand zal meteen concluderen dat we met zulke socialistische systemen, wanbetaling nooit kunnen uitsluiten. Hebben we een premie die voor iedereen gelijk is, dan zullen er altijd mensen zijn die roepen dat ze het echt niet kunnen betalen. Wel hebben ze elke dag lekkere dingen te vreten, lopen ze in dure merkkleding, wonen ze in dure gesubsidieerde huizen en hebben ze een dikke uitkering, maar bezuinigen op vakanties, grote plasma-TV's en blingbling? Dat nooit! Dan beginnen ze te betogen dat de harde rechtse individualistische maatschappij van tegenwoordig hen geen kans geeft en zij dus niet kunnen werken. Kijken we in detail naar hun problemen, dan zijn het veelal kansloze werkloze allochtonen die hun school niet hebben afgemaakt, maar ook dat is "onze" schuld. Dat wij ook niet alles voor niks hebben gekregen en voor alles moeten vechten, vinden ze niet zo relevant. Afschaffen zodat iedereen zich particulier moet verzekeren is een betere oplossing. Wanbetalers betalen echt wel als ze liggen dood te gaan.
Bij het toch wel krijgen van wat ze willen ligt natuurlijk het grote probleem. Waarom betalen voor de zorg? Ze laten die klaplopers toch niet doodgaan. Waarom werken voor geld als het ook te jatten is en links uit angst toch wel met uitkeringen komt? Vanuit de linkerkant willen ze niet aan die gedachte. Hoe komen wij erbij dat mensen die opzettelijk de boel verzieken voor iedereen, de zwaarste straf krijgen waardoor ze wel moeten betalen? Zorg hoort, volgens de typische linkse leer, net als alles in het leven gewoon gratis te zijn. Eerlijk zullen we alles delen niet waar? Dat parasieten nooit delen en enkel voor problemen zorgen, negeren ze gemakshalve. Wanbetaling wordt derhalve niet bestraft en het gevolg daarvan is dat er te weinig geld is om de zorg te betalen. Schijnoplossingen komen dan vanzelf op tafel zoals de premies verhogen zodat de mensen die wel betalen het geld gaan opbrengen. Goedwillende mensen moeten door al die profiteurs meer gaan betalen voor een stuk minder zorg.
Tijdens de uitzending van het programma Debat op 2 op 8 oktober 2011, kon u een van de vele voorbeelden zien van overduidelijk linkse werkschuwe mensen die lopen te kankeren over de zorgpremie en het verdwijnen van zorg. Zonder context heeft men met dat linkse gejank best een punt. Premies verhogen voor minder zorg is zonder twijfel asociaal te noemen. De realiteit is echter dat er een veel bredere maatschappelijke context in de werkelijke wereld bestaat. De premies worden niet zomaar verhoogd om rechtse rakkers tot een orgasme te brengen. Het verhogen van de premies is nodig vanwege het grote aantal klaplopers dat een dergelijk socialistisch systeem nu eenmaal aantrekt, het speculeren met geld en het moeten oplossen van de linkse miljardenverspillingen op andere terreinen. Aan oude verstokte linkse stemmers uitleggen dat hun stemgedrag zich nu wreekt, is haast ondoenlijk. Constateren dat de discussie zich eenzijdig en hypocriet richt op geld omdat zij niet meer krijgen wat ze willen, is tegelijkertijd zielig en lachwekkend.
Aanschouw de discussies over het verhogen van de premie. Allereerst vergeten ze dat het systeem van zichzelf al niet deugt, vervolgens vergeten ze dat de bezuinigingen in direct verband staan met het sinterklaas spelen de afgelopen decennia en daarna reduceren ze het probleem zoals gezegd tot een asociale verhoging. "Waar houdt het op," vragen ze zich hardop af. "Stel dat de premies nog meer omhoog moeten, wie moeten dan gaan betalen?" Een van de opties die vaak genoemd worden zijn mensen die ongezond leven. Rokers en drinkers vormen daarbij dankbare slachtoffers. Vooral voor degenen die niet roken en niet drinken is dat een erg makkelijk argument. Iedereen weet toch dat roken en drinken slecht is en wie slechte dingen doet, kan per definitie meer betalen. Daarbij moet dan wel weer een grens gelegd worden. Wat is ongezond gedrag, hoeveel moet dat bestraft worden en wat als het gevolg wel of niet intreedt? Is het redelijk om iemands premie onevenredig te verhogen als hij "ongezond" leeft, maar desondanks nauwelijks gebruik maakt van de zorg?
Socialisten trachten dit probleem op te lossen middels de drogreden van de solidariteit. Rijke mensen moeten niet zo zeiken vinden zij. Iedereen leeft ongezond; dat heeft niks met roken en drinken te maken. Mensen vreten zich vol als varkens, kruipen als stratenmakers de hele dag rond op hun knieën en ademen als buitenwerkers uitlaatgassen in. Oudkerk, ex-PvdA'er en vervent hoerenloper, vindt in principe dat iedereen recht heeft op dezelfde zorg ongeacht de dingen die ze uithalen. Behalve als het gaat om zaken die echt verwijtbaar zijn zoals roken en drinken. Aan genetische afwijkingen, zoals de afwijking van Marokkanen om straatoverlast te plegen zoals Samsom (PvdA) dat zo graag noemt, kunnen de slachtoffers niks doen en die moeten daarom buiten iedere regeling vallen. Deze benadering roept weer nieuwe problemen in het leven. Wat gaan we doen met sporters die gewond raken door domme acties? Sporten impliceert risico's in het leven roepen. Sowieso is leven met alles wat we doen een groot risico.
Roepen dat een risico wel onnodig moet zijn, helpt hen niet veel verder omdat we dan weer met een definitiekwestie zitten. Gaan we op vakantie, huren we een paar ski's en suizen we zonder ervaring de berg af, dan is het de bedoeling dat we niks terug krijgen. Hoe zit het dan met een ongeluk in het verkeer? Is autorijden niet per definitie een risico en als dat heel anders wordt beoordeeld, gaat de zorgpremie omhoog indien het spionagekastje in de auto aangeeft dat we af en toe het gas even lekker open trekken? Hangen er straks extra camera's bij bruggen die kunnen registreren of jongeren van de brug springen zodat hun premie verdubbeld kan worden als zij zich bij het ziekenhuis melden met een dwarslaesie? Bij dit soort bezwaren komt al snel het verwijt dat als er helemaal niks gedaan wordt, de zorg onbetaalbaar wordt. Anderen vinden dat "roken is slecht" ongenuanceerde tegeltjeswijsheid is. Om nog maar te zwijgen van ziekten die bepaalde handelingen suggereren. Hebben we met herpes nu wel of niet risicovol een neger gepijpt?
"Ja maar, veel zaken zijn wel controleerbaar." Inderdaad, dan krijgen we dus de situatie dat mensen worden afgerekend op zichtbare sporen van vermeende slechte levensstijlen terwijl anderen de dans ontspringen. Ieder pondje gaat door het mondje. Ter rechtvaardiging wordt het excuus aangevoerd dat mensen zich steeds meer gaan afvragen of ze wel willen betalen voor dikke vette zeugen die per se de hamburgers en de frieten niet willen laten staan. Afgezien van het protest dat zo'n excuus zal krijgen van mensen die dik zijn vanwege een ziekte, bevat dat excuus slechts het halve probleem. Benoem dan het hele probleem. Wij willen in beginsel voor niemand betalen aangezien er ook niemand komt om onze persoonlijke rekeningen te betalen. Wederom merken we op dat al dit soort problemen ontstaan omdat het systeem per definitie al is ingericht om voor alles en iedereen te betalen, behalve echt voor uzelf. Weer moet het solidariteitsbeginsel de socialisten uit de brand helpen. "Straks gaan we nog ouderen elimineren om geld te sparen," schreeuwen ze.
"Pas op! Gevaar! Het loopt de spuigaten uit en dan zijn mensen erg snel geneigd om, zonder dat het einde ooit in zicht komt, zich van lastpakken te ontdoen! Dus laten we het maar zo houden." Vergeten wordt dat denken over geld en kosten niet impliceert dat alles wat niks (meer) oplevert uit de weg moet worden geruimd. Onder de linkse garde heerst altijd het onterechte idee dat als we het niet op hun manier doen, we dus voor de gaskamers kiezen. Zij denken op korte termijn, in korte oplossingen en op basis van zeer banale instincten. Solidair zou moeten betekenen dat iedereen op gelijke wijze geholpen moet worden, aldus Oudkerk. Bullshit, zeggen wij. Mensen zijn niet gelijk en hebben totaal verschillende behoeften. Juist bij die behoeften gaat het mis. Voor 2012 is aangekondigd dat onder andere maagzuurremmers, advies met betrekking tot uw dieet, fysiotherapie en stoppen met roken verdwijnt. Opeens is solidariteit niet meer de norm. Zodra mensen zelf van achteren worden genomen en hun spulletjes verdwijnen, heerst het egoïsme.
Individueel leed is altijd erg schrijnend te brengen en werkt heel zwaar op de emoties van mensen die er niet bij waren. Een weduwe kan heel makkelijk roepen zwaar getroffen te zijn met haar toch al lage weduwe-uitkering nu ze een heleboel dingen niet meer vergoed krijgt. Hoe kan het dat er mensen zijn die het wel redden met dezelfde uitkering? Kwestie van een levensstandaard die ver boven dat van mevrouw Bucket uitstijgt of mensen die gedurende hun leven wel een buffer hebben opgebouwd. Zulke opmerkingen worden weggewuifd als asociaal, maar waar is de eigen verantwoordelijkheid gebleven? Gedurende uw hele leven stilzitten en dan in een slachtofferrol kruipen is wel zielig, maar dan op een andere manier. Weer een ander klaagt over problemen in zijn gebit waar hij zelf voor moet betalen omdat hij een aanvullende verzekering geweigerd en opgezegd heeft. Zorg is voor u niet gratis meneertje. Zorg is zo belangrijk dat veel mensen het geld er niet eens voor over hebben. Ze ontkennen het wel, maar leven gruwelijk boven hun stand.
Voor een jong meisje sloeg het noodlot toe waarna ze gehandicapt werd. Sindsdien heeft ze beenprotheses nodig die voor normaal dagelijks gebruik gewoon vergoed worden. Net als iedereen wil ze wel eens een duik in het zwembad nemen, maar de dagelijkse protheses mogen niet nat worden. Wel zijn er speciale protheses op de markt die geschikt zijn om mee te zwemmen, maar 3 keer zo duur zijn. Menslievendheid en solidariteit zegt dat mensen best extra voor dat meisje mogen betalen. De huidige regelingen denken daar anders over en dus luidt de linkse conclusie dat het te rechtse kabinet asociaal is. Zo klaar als een klontje. Hiermee snijden we een aanverwant probleem aan. Emoties die opgeroepen worden door zulke zielige verhalen zijn blijkbaar eerder leidend dan de problemen waar we tegenaan lopen. Ja, het is vervelend. Ja, het is naar en zielig. En ja, het is asociaal om het niet te vergoeden. Welke emotie moet er nu winnen? Er zijn genoeg schele brilapen die zonder bril of lenzen niks zien en die worden ook niet vergoed.
Gelukkig is daar de linkse oplossing van de solidariteit weer. Rijke mensen moeten meer gaan betalen voor gehandicapten. "Maak de zorgpremies volledig inkomensafhankelijk," brult de voornamelijk werkloze linkse kliek. Weigeren we extra premie te betalen, dan zijn we harde gewetenloze schurken die arme kleine meisjes geen pleziertje in het zwembad gunnen. Geen woord over het feit dat we reeds 5 keer zoveel betalen omdat we tevens de typische linkse hobby's als de multikul en Europa moeten financieren. Ze kunnen beter concluderen dat omdat zij voorstander zijn van Eurabia, er miljarden naar Griekenland worden gestuurd waardoor het arme meisje geschoffeerd wordt door links, maar ze zijn te achterlijk om dat te begrijpen. Een "rijke" is in hun ogen een asociaal iemand die meer heeft dan zij en waar het dus van gejat mag worden. Premies willen ze procentueel en inkomensafhankelijk zien. Onwetend zijn zij over het feit dat de premies al grotendeels inkomensafhankelijk zijn en zij hun uitkering al gratis van ons krijgen.
Voor de ratten die het stelsel naaien is het nogal simpel. U moet volgens hen gewoon begrijpen dat sommige mensen niet kunnen betalen. Dat zij zelf niet meer naar school zijn gegaan is uw schuld. Evenals het uw schuld is dat zij niet willen werken of ontslagen zijn vanwege lui lamlendig gedrag. Mensen met een bijstandsuitkering vangen maandelijks minstens 1000 euro netto en daarnaast nog allerlei bijdragen zoals huursubsidie. Dagelijks meurend in hun bed tot een uur of 12 's middags, houden ze meer over dan de hoogopgeleide starter die helemaal niks krijgt van de overheid. Al die zieligaards kunnen ook nog eens gebruik maken van uitgebreide betalingsregelingen. Ga voor de lol eens kijken wat al die wanbetalers thuis hebben staan. Verkoop hun dure speeltjes maar. Vreemd genoeg heeft dat gespuis wel geld voor de computer waarmee ze dagelijks op internet lopen te bedelen om extra geld voor luxe dingen. Oudkerk vindt dat we niet over individuen moeten oordelen. Fuck you, zij oordelen toch ook over onze individuele verdiensten?!
Altijd horen we die socialisten over delen en er gezamenlijk uitkomen. Eerlijk delen betreft echter niet enkel het delen van de opbrengsten, maar ook het delen van de last die het bijdragen met zich meebrengt. Niet alleen de egoïstische linkse rat uithangen in de hoop dat uw speeltjes vergoed worden, maar ook zelf evenredig bijdragen aan de maatschappij. Vindt u dat er veel vergoed moet worden? Dan vinden wij dat u veel moet bijdragen. Een werkloze die geen uitkering vangt en geen gebruik maakt van de zorg, kan best betogen dat hij niks wil en kan betalen. De jammerlijke praktijk is echter dat de werklozen wel een uitkering vangen en juist onevenredig veel gebruik willen maken van de zorg waar hij niet voor betaalt. Nu heerst er een trend dat de discussie van de premie best verschoven kan worden naar de vraag of uw verzekeraar wel alles moet vergoeden. Ook hier speelt egoïsme een grote rol. Aangezien individuele behoeften verschillen, doen mensen slechts hun mond open als hun eigen rotzooi niet meer vergoed wordt.
Van eerlijkheid is op zo'n moment geen sprake meer. Mensen zijn best bereid om te praten over het uitkleden van het zorgpakket als dat de premie omlaag brengt, maar niet als ze daarmee zelf zaken verliezen. Anderen vinden dan weer dat we slechts 10 % van ons inkomen aan zorg uitgeven. Wat slechts een gemiddelde betreft waardoor die uitspraak de hoon kan verwachten van mensen die geen inkomen hebben. Gooien we de premies voor mensen met meer geld omhoog, dan klagen die terecht over het feit dat zij meer moeten gaan betalen voor klaplopers. Bovendien is meer betalen voor extra zorg een zeer slecht argument die snel onderuitgehaald wordt met het feit dat de premies nu wel stijgen, maar de zorg alsnog uitgekleed wordt. "Ja maar patiënten eisen ook wel het onmogelijke." Mensen raken teleurgesteld als ze op internet lezen over een nieuwe revolutionaire behandeling die ze niet vergoed krijgen. "Bijverzekeren is enkel mogelijk voor rijken" is een klassiek links verweer. Zoveel dingen zijn enkel mogelijk met geld, dat is geen argument.
Brildragers zouden ook best de mooiste en duurste bril willen hebben met de dunste glazen in plaats van die jampotten. Moet de tandarts uw kiezen vullen, dan zou u graag willen dat hij de nieuwste pijnloze laserboor heeft in plaats van die oude pijnlijke boren. Vullingen van goud die 30 jaar meegaan hebben de voorkeur in plaats van die rotte witte vullingen die er elk half jaar uitflikkeren. En zou het niet fijn zijn als alle alternatieve behandelingen en experimentele medicijnen worden vergoed? Zeker, maar dat is niet realistisch en zeker niet als anderen moeten kromliggen omdat u het duurste van het duurste wil hebben. De drogreden dat iemand die jong is, gewoon plezier moet kunnen hebben, helpt daar niet bij. Premies duurder maken zou ook zorgen voor een verhoogde drempel. Daardoor gaan mensen te laat naar de dokter en zullen we op kosten worden gejaagd omdat het probleem is vergroot. Goede kwaliteit zorgt voor minder fouten en daarom lagere kosten. Leuk, maar dat geld moet er in beginsel wel zijn en als er niet betaald wordt is dat niet mogelijk.
Mensen roepen al snel dat er veel te harde keuzes worden gemaakt over leven en dood. Het NRC meldde in een artikel dat er teveel gesleuteld wordt aan ouderen. Is dat niet onnodig? Ouderen gaan toch binnenkort dood, dus stekker eruit en het geld sparen voor de jongeren? Deze discussie wordt pijnlijk verzwegen en genegeerd met de opvatting dat artsen over zulke beslissingen gaan. Het gaat echter wel over de kosten van de zorg. Kosten ernstige gevallen en ouderen niet veel meer dan het oplevert? Daar tegenover staat de opvatting dat we moeten kijken naar het menselijke wat inhoudt dat er gekeken wordt of er nog wel een menswaardig bestaan mogelijk is. Interesseert ons dat werkelijk? En zo ja, willen we daar wel voor betalen? Nee, want hoe hard het ook klinkt, feit is wel dat wij mensen, zeker als het daar om gaat, gewoon erg egoïstisch zijn. Enkel in morele discussies vinden we zoiets vreselijk. Wanneer u mocht kiezen tussen geen premie waarbij ouderen geen zorg meer krijgen en duizenden euro's premie, dan kiest u voor het eerste.
Overweging.
Gaandeweg zijn er een groot aantal dilemma's komen bovendrijven waaruit de conclusie getrokken kan worden dat er van het hele zorgstelsel geen moer deugt. Vanaf de zeer naïeve socialistische drogreden van de solidariteit is het systeem afgegleden naar een zeikcultuur waarin de mensen die bijdragen zich ernstig afvragen waarom ze voor klaplopers moeten betalen en linkse parasieten die blijven roepen dat ze te weinig krijgen. Houden we het huidige stelsel in stand, dan zal een van deze beide kanten heel erg teleurgesteld worden. Verhogen van de premies betekent meer klaploperij, verlaging van de hoeveelheid zorg die beschikbaar is zal er nog meer toe leiden dat de elke discussie over zorg in feite verzandt in emotionele gezever over de zwakkeren in de samenleving. Met het lapmiddel van de volledig inkomensafhankelijke premie schuiven ze de problemen enkel voor ons uit naar een volgend kabinet. Deze discussie zal moeten leiden tot de enige juiste oplossing en dat is korte metten maken met dit afschuwelijke socialistische zorggedrocht.
Het egocentrische gedrag van het linkse werkschuwe tuig in de trant van "ik wil dat mijn smoelenboer vergoed wordt", moet de politiek een goede les leren. Waarom is bijna iedereen ontevreden? Mensen die werken, worden extra hard gestraft doordat ze veel meer moeten betalen voor wat ze eigenlijk krijgen. Klaplopers die geen financiële middelen inbrengen, beklagen zich vooral over hoe benadeeld zij zich voelen. Al klinkt dat uit hun mond nogal bizar. Wie niks bijdraagt en derhalve niet eerlijk bezig is, kan en mag nooit verwachten dat de ander wel zijn eerlijkheid toont. Voorts blijkt dat wat zij krijgen van de collectief ingekochte zorg, blijkbaar niet aan hun individuele verwachtingen voldoet. Mensen die goed kunnen lopen horen we nooit klagen over het feit dat speciale beenprotheses niet vergoed worden. Zij klagen enkel over de tegenslagen die ze steeds zelf te verwerken hebben gekregen. Merk op dat we dichtbij een oplossing zitten als mensen beseffen dat zorg eigenlijk een individueel product is waarbij dit stelsel niet past.
Socialisme werkt per definitie niet met producten waarbij mensen individuele behoeften hebben. Stel dat we van iedere burger 2 euro per dag vragen zodat we van dat geld 17 miljoen broden kunnen kopen en iedereen elke dag een gratis brood kan afhalen bij de dichtstbijzijnde bakker. Een prachtidee, want dan hoeft niemand meer honger te lijden. Totdat er problemen gaan ontstaan. Een heleboel mensen betalen niet, maar halen wel het brood op. Bovendien voldoet het niet aan de verwachtingen. De een lust geen brood en flikkert het weg waardoor het niet meer voor iemand anders beschikbaar is. De ander had liever iets anders gewild voor het geld. Voor weer een ander is het veel te weinig omdat hij verder niks anders kan kopen en hij dus veel meer van dat brood moet eten. En dan zijn er nog mensen die vinden dat andere zaken ook vergoed moeten worden die zij persoonlijk en emotioneel belangrijker vinden. Gelooft u ons, deze situatie wilt u niet. Zorg is net als levensmiddelen iets wat op persoonlijke behoeften moet worden afgestemd.
Vandaar dat wij ervoor pleiten om het zorgstelsel zo te hervormen dat het net als het brood in de "winkel" ligt alwaar het in allerlei vormen beschikbaar is voor degene die zelf het geld op de toonbank legt. Geen geld, geen brood en geen zorg. Zo simpel moet het zijn. Voordat mensen weer op de achterste poten gaan staan om te blazen, moeten ze eens nadenken over de voordelen. Iedereen kan naar eigen behoefte zorg afnemen. Verschillende keuzen staan open die los kunnen worden afgerekend. Wordt dat te duur, bijvoorbeeld als het om ziekenhuisopname na ongelukken gaat, dan moeten daar particuliere verzekeringen voor af te sluiten zijn. Door de concurrentiestrijd zal hier kwaliteit gecreëerd kunnen worden. Mensen kunnen zelf hun levensstijl aanpassen aan de hoeveelheid risico die ze willen lopen. Rokers hebben over het algemeen geld om de rookwaar en de risico's die erbij horen te betalen. Wanbetaling zal tot het verleden behoren. Niks betalen heeft geen andere consequentie dan niks krijgen.
Mensen die veel snoepen en nooit hun tanden poetsen, kunnen de verzekering voor de tandarts omhoog gooien. Gehandicapten die een extra mooie stoel of speciale protheses nodig hebben, kunnen daar een regeling voor treffen zonder daar anderen mee lastig te vallen. "Ja maar, wat doen we dan met chronisch zieken, gehandicapten en anderen die niet kunnen werken en derhalve geen geld verdienen?" Voor ernstig zieken en gehandicapten is er in een beschaafde maatschappij de mogelijkheid om de kosten vergoed te krijgen. Mits zij instemmen met het praktische feit dat we dat geld dan wel van de typische linkse hobby's afpakken. Om te beginnen van de multikul, ontwikkelingshulp en Europa. Een bijdrage moet enkel mogelijk zijn voor mensen die fysiek niet in staat zijn om te werken. Anderen die werkloos zijn zullen moeten beseffen dat een bijstandsuitkering een overbrugging is en geen levenslang gratis onderhoud. Veel non-discussies over triviale zaken worden onnodig indien iedereen weer zelf verantwoordelijk wordt voor zijn eigen zorg.
Eigen verantwoordelijkheid wordt vaak van de hand gewezen met de drogreden dat we hulpbehoevenden geen zorg mogen onthouden. Wel, de bakker mag u ook zijn brood onthouden indien u niet betaalt. Ongeacht of u dood neer dreigt te vallen. Nooit is dat een probleem geweest. Waarom niet? Omdat mensen die door hun eigen verspilzucht dood dreigen te hongeren, toch altijd weer tot inzicht komen en gewoon voor het brood betalen. Uitzonderingen daar gelaten. Linkse solidariteit moet wat ons betreft beperkt worden tot mensen die fysiek nergens toe in staat zijn. Voor de rest geldt dat ze met klinkende munt zelf voor hun zorg moeten gaan betalen voordat het hele stelsel instort. Laat de concurrentie zijn werk doen. Verzekeraars die commerciële ziekenhuizen oprichten en meer artsen die hun eigen praktijk openen en zich specialiseren, moeten de hervormingen compleet maken. Klagers zullen er wel altijd blijven. Klagers die hun malaise aan hun eigen schuld te wijten hebben is een betere situatie dan klagers die door hun eigen schuld anderen in de problemen brengen.
Reacties: 1
Pagina's: 1 |
| Reactie door Moswolkje op 15-10-2011 om 20:33. |
Een ieder zou moeten krijgen wat hij geeft.
Klaplopers die niets betalen zouden dus niets moeten krijgen.
Gewoon je eigen verantwoordelijkheid nemen dus.
Goed artikel, Mis.
|
| Reactie toevoegen |
|
U dient in te loggen om een bericht te kunnen plaatsen.
|
|