|
293 # Misstanden geen juridische aangelegenheid # |
Gepost door Misdefinitie op 13-02-2008 om 22:34.
Aan de rechterlijke macht wordt nogal wat waarde toegekend. De rechtvaardiging van dat systeem zou gegarandeerd zijn door op papier over onafhankelijkheid te spreken en het idee dat een rechter die straffen op kan leggen niet de wetgever is. Vooral de wet vormt een stokpaardje, want de wet wordt door velen beschouwd als heilig waaraan absolute gehoorzaamheid vereist is onder dwang van sancties. Jurisprudentie zorgt voor een voedigsbodem door inzichten en de wet zo te buigen dat het in het straatje past van groepen met belangen waar de gewone burger alleen maar slechter van wordt. Men vergeet dat de wet is opgesteld door machthebbers in de politiek die allemaal handelen volgens hun eigen idealen op basis van hun politieke kleuring. Toch geloven veel mensen dat juridische stukken objectief zijn en daarom de waarheid bevatten. Zij menen onterecht dat ze het gelijk kunnen claimen op basis van juristenpraat.
Misvatting van de wet.
Verblind door de misvatting dat de wet een vorm van objectieve waarheid kan bevatten eisen veel mensen dat misdaad en misstanden volgens de juridische manier van denken worden behandeld. Erg vreemd aangezien de wet niks meer is dan een opsomming van regels en jurisprudentie niks anders is dan een interpretatie van die regels. Wetten zijn grotendeels gebaseerd op meningen. Wellicht ziet u meteen een probleem opdoemen. Meningen kunnen weliswaar onderbouwd worden met feiten en argumenten: de mening op zich bevat geen enkele waarde. Een verbod om sneller te rijden dan plaatselijk is toegestaan is een uiting van de mening dat te snel rijden wel eens gevaarlijk kan zijn. Of een uiting van de mening dat snel rijden ervoor zorgt dat er teveel schadelijke stoffen vrijkomen. Er kunnen zelfs meerdere meningen naar voren worden gehaald. Waar het echter om gaat is dat regels zonder context geen enkele waarde hebben.
Juist bij het bepalen van de context gaat het mis. Welke mening moeten we aanhouden als het gaat om de rechtvaardiging van wetten en juridische uitspraken? Hoe moeten we omgaan met die meningen en wat voor interpretatiemethode gebruiken we om die meningen al dan niet kracht bij te zetten? Binnen juridische kringen probeert men dit probleem en deze vragen op te lossen door twee verschillende perspectieven te onderscheiden. Door verschillende uitgangspunten te nemen is het mogelijk om situaties en de vragen die zij oproepen op verschillende manieren te analyseren. Ze onderscheiden het interne perspectief en het externe perspectief. Nadat beide perspectieven besproken zijn is het mogelijk om in te zien dat het recht en juridische denkwijzen niet per definitie de waarheid bevatten en dat juridische correctheid ook geen eis kan zijn als iemand misstanden aan de kaak wil stellen.
Bij het interne perspectief gaat het om het beantwoorden van rechtsvragen. Rechtvragen zijn vragen die men stelt over de toepasbaarheid en gelding van het recht. Vragen als "Wanneer kan een regel worden toegepast?", "Is een regel in dit individuele geval toepasbaar?" en "Moet iemand volgens een bepaalde wet een bepaalde actie verrichten?" vallen onder de rechtsvragen. Kenmerk van het interne perspectief is het beantwoorden van deze rechtsvragen om daarmee een juridische norm tot uitdrukking te brengen. Het gaat om een oordeel dat een norm vaststelt waaraan u zich dient te houden. Onder andere juristen en rechters hangen dit perspectief aan. Er is een vraag, ze pakken het wetboek, noemen een regel en bepalen daar een antwoord bij. Mensen die dit perspectief aanhangen maken zich niet druk om de waarheid. Het interne perspectief doet per definitie een aanspraak op juistheid. Zij vinden dat iets waar is omdat zij het zeggen. Daarom diskwalificeert het recht en alles wat intern juridisch is zich van deelname aan iedere gezonde discussie.
De algemene discussieregels stellen immers dat een discussie gevoerd dient te worden op basis van inhoudelijke argumenten die door goede redeneringen tot stand komen en / of onderbouwd kunnen worden door feiten. Verzonnen regels van wetgevers en de haast willekeurige interpretatie van rechters vallen daar zeker niet onder. Het externe perspectief is als het ware het perspectief van een waarnemer. Hierbij wordt er gekeken naar wat er gebeurt en niet of het volgens het recht wel mag. Is de rechtvaardiging bij het interne perspectief enkel en alleen het idee dat machthebbers normen hebben gesteld: bij het externe perspectief is strikt genomen geen rechtvaardiging aanwezig. Daar gaat het puur om het beschrijven, verklaren of voorspellen. Onderzoeken naar effecten van de wet, straf en de manier waarop zaken gebeuren vallen ook onder dit perspectief. Gebrek aan rechtvaardiging maakt dit perspectief ongeschikt voor het blootleggen van misstanden.
Stel dat er ergens sprake is van een misstand. Gaat het om relatief objectieve zaken, dan is het juridische interne perspectief snel inzetbaar. Verkachting, roof en moord kunnen met behulp van het rechtsstelsel worden berecht. Doen we beschrijvend onderzoek naar de effecten van bepaalde strafwetten op mensen, dan hoeven we ons niet eens druk te maken om het perspectief. Juristen scharen het onder het externe perspectief, maar voor het onderzoek maakt het weinig uit. Klokkenluiden over grote misstanden en de systemen blootleggen waardoor het mogelijk wordt gemaakt is een vak apart. Misstanden hebben als kenmerk dat ze vaak groot zijn, extreem goed verborgen worden voor de buitenwereld en geen makkelijk bewijs kennen. Met behulp van een lijk kan moord vaak met zekerheid aangetoond worden. Constructies om misstanden te verbergen zijn gecreëerd om geen sporen achter te laten. Daarom is juridisch geleuter hier niet van toepassing. De wet wordt vaak ten onrechte aangehaald.
Misstanden worden opgemerkt door mensen die goed opletten of, in moeilijke gevallen, mensen die het systeem kennen of erin hebben meegedraaid. Tegenwoordig zijn de veroorzakers zo slim dat ze de misstanden niet creëren en in stand houden door simpel bewijsbare criminaliteit, maar door hele kleine subtiele zaken die volgens het strafrecht niet strafbaar zouden zijn. Maatschappelijk verwerpelijk is het zeker wel omdat de negatieve impact die het heeft op de maatschappij vele malen erger geacht kan worden dan "klassieke" misdrijven zoals moord. Moord is erg voor 1 persoon en de nabestaanden. Een verpest onderwijssysteem is dramatisch voor de hele maatschappij. Massamoord schokt heel veel mensen, maar een invasie en bezetting van een heel land leidt tot iets waarvan we allemaal weten wat. Het is een misvatting om te denken dat de wet mogelijkheden biedt om grote misstanden aan te pakken.
Misstanden zijn vaak zo doordacht en complex dat het juridisch niet aan te pakken is. Tegenstanders zouden het complottheorieën noemen. Iemand aanklagen voor het in stand houden van erge misstanden? Vergeet het maar. Wie teveel weet wordt ontslagen of erger: uit de weg geruimd door tegenstanders. Politici die het veroorzaken worden nooit gestraft. Tenzij er 20 jaar na dato eindelijk eens een commissie bijeen komt met een vernietigend oordeel en dan krijgen ze een prachtige baan. Denk bijvoorbeeld eens aan Netelenbos die na het verkloten van het onderwijs er lekker warm bij zit. Grote organisaties die verantwoordelijk zijn voor grote misstanden hebben zoveel macht dat ze kunnen voorkomen dat zoiets ooit voor de rechter komt. Misstanden kunnen daarom alleen bestreden worden door mensen te waarschuwen. Juridisch niet interessant, maar samen staan we sterk.
De praktijk.
Op Misdefinitie hanteren we de regel dat notoire ontkenners, veelal belanghebbenden voor een doofpot, hier niet welkom zijn. Ten onrechte blijven ze keer op keer ontkennen, verwerpen ze alle bewijzen hoeveel het er ook zijn en verwijzen ze naar juridische onzin die niet ter zake doet. Velen proberen ook dat stelselmatig te ontkennen. "Als er echt misstanden zijn, dan valt dat toch wel te bewijzen?" Ja, hoewel het extreem moeilijk is valt het te bewijzen. Het probleem is alleen dat notoire ontkenners uit eigen belang geen enkel bewijs zullen accepteren en alle drogredenen uit de kast halen om te kunnen blijven ontkennen. Voor hen is het feit dat iemand die nog niet gestraft is, ook niet strafbaar bezig is. Belachelijk. Alsof onbestrafte misdaad geen misdaad is. Alsof iets geen misdaad is omdat de rechter geen straf wil opleggen. De praktijk laat zien waarom ontkenners geen knip voor de neus waard zijn.
Denk even terug aan de uitzending van Peter R. de Vries waarin hij "Joran heeft een Boot" ontmaskerde. Daarbij beweerde De Vries dat hij de zaak had opgelost. "Niet waar," roepen veel mensen, "het bewijs is juridisch niet geldig en hij kan niet opgesloten worden." Inderdaad, als het om juridisch rondkrijgen ging krijgt De Vries wellicht ongelijk. Zelfs als er een rechtzaak komt waarin hij wordt veroordeeld, dan zal hij hooguit een half jaartje kunnen krijgen wegens het (laten) verdwijnen van een lijk. Al die tijd dat hij vast zat trekken ze er vanaf. Hij zal nauwelijks hoeven zitten. Doet dat echt ter zake? Nee. De Vries is geen rechter; hij is journalist. Rechters kunnen veroordelen en hebben daarbij een juridische rechtvaardiging nodig. Een journalist, klokkenluider of misstandenwebsite heeft als doel te informeren, misstanden openbaar te maken en het met geldige redeneringen en evidentie aan te tonen.
Over het aantonen valt nog het een en ander te zeggen. Veelal komt het ook neer op aannemelijk maken. Het feit dat een of andere pipo heeft besloten dat bepaald bewijs geen bewijs is en daarom onder een vormfout valt vinden we niet relevant. Meteen valt op waarom notoire ontkenners beter genegeerd kunnen worden. Geen enkel bewijs is namelijk goed genoeg voor dat soort figuren. Vijf maanden lang heeft De Vries onderzoek gedaan naar Joran. Zijn bekentenis is meerdere malen in urenlang beeldmateriaal te zien en te horen op beeld. Videomateriaal is in zulke situaties bijna het beste bewijsmateriaal dat er te krijgen is. Mits er niet mee geknoeid is, maar dat kunnen deskundigen vaststellen. Wie dat materiaal niet wenst te accepteren, zal niks als bewijs accepteren en is waarschijnlijk ook te dom om andere vormen van evidentie te begrijpen. Hij zal steeds om meer bewijs vragen om het vervolgens weer te verwerpen. Zonde van de energie.
Joran heeft het gedaan. Ook al krijgt men het juridisch niet rond. Juridisch rondkrijgen als criterium nemen is in geval van misstanden erg dom. De holocaust valt ook niet met goed fatsoen juridisch aan te vechten of aan te tonen. Sterker nog: het was legaal volgens de destijds veranderde wet. Toch zijn oorlogsmisdadigers vervolgd en gestraft. Simpelweg door te accepteren dat misstanden te groot en te ingewikkeld zijn om door een verzonnen juridsich stelsel te behandelen. Het gezonde verstand werd gebruikt en de misstand aangepakt. Bij huidige misstanden hoort het ook zo te gaan, al begrijpen maar heel weinig mensen dat. Neem nou de Hells Angels. Iedereen weet dat het criminelen zijn. Niet allemaal, maar zeker een gedeelte. Welk gedeelte is niet te bewijzen, maar via groepsaansprakelijkheid kan de rechter maatregelingen treffen. Uiteraard gebeurt dat niet omdat de rechter de regels weer zo heeft gebogen dat er vrijspraak moest volgen.
Mohammed B. heeft in 2004 Van Gogh vermoord. Samen met een aantal vrienden heeft hij terroristische plannen doorgesproken en hun gedeelte ideologie predikt haat jegens het Westen. Haat die moet leiden tot een heilige oorlog waarin terreur aan de orde van de dag is om hun doelstellingen te verwezenlijken. Samen vormen zij de Hofstadgroep. Een groep waarvan met zekerheid kan worden vastgesteld dat zij terroristische ideeën hebben en in staat zijn om deze uit te voeren. Terwijl iedereen weet met wat voor gespuis we te maken hebben stelt de rechter doodleuk dat, hoewel ze de plannen en de ideeën hebben, de intentie niet kan worden aangetoond. Ja, tuurlijk. Opper het idee dat u de Belastingdienst wilt opblazen, of erger nog, een flitspaal in de fik wilt steken en u wordt bij wijze van spreken opgepakt voordat u uw zin heeft kunnen afmaken.
Kanaleneiland is een multiculturele wijk in Utrecht waar veel problemen zijn met samenscholende jongeren. Naar hun afkomst kunt u zelf raden. Iedereen weet dat er gespuis samen rondloopt om stoute dingen te gaan doen. Vanaf een afstand kunt u al ruiken dat zij iets van plan zijn. Toch maakt de rechter gehakt van het aldaar geldende samenscholingsverbod. Juridisch mooi aangekleed. Dat wel. Zulke rechterlijke uitspraken tonen aan dat juridisch gebabbel zelfs voor overduidelijke zaken te kort schiet. Laat staan voor misstanden. Misstanden kunnen enkel voorkomen en gestopt worden als mensen geïnformeerd worden zodat er iets aan gedaan kan worden. Wellicht vinden mensen dat vervelend omdat ze zelf belanghebbenden zijn, maar de zaken die we hier bespreken zijn te belangrijk om te verzwijgen. Als we moeten wachten totdat een misstand zorgt voor duidelijke misdaden waarop het strafrecht van toepassing kan zijn is het te laat.
Reacties: 0 Pagina's: 1 |
Reactie toevoegen |
U dient in te loggen om een bericht te kunnen plaatsen.
|
|