|
| 227 # Publicatie misstanden HO duurde 3 jaar [3] # |
Gepost door Misdefinitie op 15-03-2007 om 12:20.
Update 3: 10 september 2007.
Arianne mailde ons dat ze haar hele tekst afgedrukt wil hebben. U vraagt, wij draaien. Even copy/paste uit de mailbox:
Subject: Betr.: In reactie op "Klaagzaag over studie".
From: Arianne Mantel <***@telegraaf.nl>
Date: Mon, 12 Mar 2007 14:35:14 +0100
Nou, u heeft een heel ander beeld overhouden van het gesprek dan ik.
Ik vond het heel interessant destijds en kan me niet voorstellen dat ik gezegd heb dat het Nederlands onderwijs een hoog imago heeft op te houden.
Ik kon er niets mee omdat u alleen was. Niemand kon uw verhaal bevestigen.
Noch een docent, noch medestudenten.
In dit geval heeft een hele klas geklaagd, en zelfs docenten bevestigen het verhaal. Daar zal ik later nog op terug komen.
Ondanks uw cynisme waardeer ik het dat u alsnog reageert,
met vriendelijke groeten
drs. Arianne Mantel
redactie onderwijs
Dagblad De Telegraaf
From: Arianne Mantel <***@telegraaf.nl>
Date: Mon, 2 Apr 2007 15:21:58 +0200
Ik zou het fijn vinden als u stopt met totaal uit zijn verband gerukte danwel niet gedane uitspraken van mij op uw site te plaatsen.
From: Arianne Mantel <***@telegraaf.nl>
Date: Mon, 10 Sep 2007 10:24:54 +0200
Weet je? Als jij spreekt over openheid moet je ook mijn hele tekst afdrukken en niet wat jou uitkomt.
Update 2 april 2007:
(Destijds onze reactie op het bovenstaande.)
Via de mail laat Arianne Mantel van de Telegraaf ons weten van mening te zijn dat een aantal zaken uit zijn verband gerukt zijn en dat ze een aantal zaken niet gezegd heeft.
Zonder concreet aan te geven waar het aan ligt overigens. Wij liegen. Zo gaat dat altijd. Besproken personen zullen altijd ontkennen en nooit toegeven. Gelukkig kunt u als lezer zelf uw oordeel vormen. We zijn een openbaar platform en houden niks achter.
Misdefinitie artikel:
Journalistiek kan men op verschillende manieren beoefenen. Elke dag braaf de actualiteit overnemen die het ANP de media biedt kan iedere boerenlul. Anders wordt het als het gaat om maatschappelijke processen. Reguliere media hebben veelal de neiging zich enkel te richten op een hoeveelheid incidenten met de redenering dat die incidenten bij wijze van spreken morgen moeten gebeuren als ze er vandaag over willen schrijven. Zo niet, dan vinden ze het niet actueel meer en dus achterhaald. Kranten en nieuwsuitzendingen willen namelijk een zogenaamde primeur hebben. Misdefinitie krijgt vaak de opmerking niet actueel te zijn omdat incidenten die aanleiding geven tot een artikel vaak al veel langer geleden zijn gebeurd. Maatschappelijke processen laten zich echter niet enkel beschrijven in termen van incidenten. Door de achterliggende constructies bloot te leggen heeft Misdefinitie zelfs vaker een primeur dan de kranten. Zo durfde de Telegraaf pas te publiceren over misstanden binnen het Hoger Onderwijs toen Misdefinitie dat al bijna 3 jaar geleden had gedaan.
Misstanden al 3 jaar bekend.
Daarom krijgen we als we de krant lezen vaak een déjà vu. Heeft u op 9 maart het levensgrote artikel op de voorpagina van de Telegraaf gezien met de kop Klaagzang over studie? In dat artikel wordt de situatie beschreven bij de opleiding SPH op de Hogeschool van Rotterdam. Tentamens halen blijkt er wel erg makkelijk te zijn omdat studenten gewoon hun boek erbij mogen houden, docenten zijn nauwelijks bereikbaar of bereid om college te geven en studenten worden opgezadeld met oudere jaars studenten als ze nog iets van begeleiding willen hebben. Er zit zelfs een voorbeeld bij dat als er eens een keer een docent verschijnt, hij alleen maar komt zeggen dat het betreffende college niet doorgaat. Vergelijk dat eens met ons artikel over de Hogeschool van Amsterdam. Verschenen op 29 oktober 2004. Wie het bijbehorende boek De misdefinitie van de HvA heeft gelezen zal alles herkennen van wat er nu wordt verteld. Hoezo zijn kranten actueel? Wij wisten bijna 3 jaar geleden al wat ze nu schrijven.
We hadden dus al die tijd gelijk en vermoeden dat er behalve de misstanden bij tentamens en het niet geven van colleges ook wel een artikel gaat verschijnen over (seksuele) intimidatie bij Hogescholen. Zou het onwetendheid zijn? Wist de Telegraaf destijds echt niet dat zulke praktijken en misstanden speelden bij Hogescholen en universiteiten? Ze wisten het wel degelijk. Misdefinitie heeft reeds in 2004 uitgebreid contact gehad met verschillende journalisten van verschillende media. Gesprekken zijn onder andere gevoerd met Jasper Rombout van het Parool. Hij durfde niet te publiceren over het boek en over de Hogeschool zelf en viel daarom maar de uitgever aan. Het NRC handelsblad stuurde de heer Duursma om met mij een gesprek te hebben. Hij ontpopte zich als linkse rat en wilde destijds niet publiceren omdat het boek verhaalde over allochtonen die werden voorgetrokken. Ook bij de rest van de media en het ANP volgde een spamrun welke nauwelijks resultaat had. Bij de Telegraaf heb ik in 2004 gesproken met Arianne Mantel. Destijds durfde ook zij niet te publiceren. Nu is "Klaagzang over studie" haar brouwsel. Helaas 3 jaar te laat.
Laffe journalisten.
Opvallend vinden we de lafheid van de zittende journalisten. Van een journalist verwachten wij de moed om over zaken te schrijven waar niemand over durft te schrijven. Een goede journalist zou een gezonde geest moeten hebben om misstanden te onderzoeken; zeker als zij daarop gewezen worden door anderen. Objectiviteit is een andere vereiste. Kenmerkend voor de Nederlandse media is het feit dat journalisten en redacteuren voornamelijk de linkse kant aanhangen op het politieke spectrum. Met als gevolg dat ze onderwerpen die tegen het linkse been stoten liever negeren en doodzwijgen of het zo proberen te draaien dat beleid niet openbaar wordt gemaakt. Rene van Gool, ooit kaderlid van de politieke organisatie Nieuw Rechts, noemt de linkse pers de grootste vazallen van de onzichtbare dictatuur. Hij vindt het laffe linkse leugenaars die naar zijn zeggen voor 90 % links, hooguit 8 % objectief en slechts 2 % moed tonen. Waar de precieze percentages vandaan komen is onbekend, maar ook naar onze ervaring zal het wel eens dichtbij zulke getallen kunnen komen. Houd even in gedachten dat onderwijsvernieuwingen door de PvdA zijn doorgeduwd en kritiek leveren op iets wat communisten hebben gedaan is niet zo lief.
Arianne Mantel.
Vrije woord aan banden.
Zoals gezegd had ik in 2004 reeds contact met de Telegraaf waarbij ik te woord werd gestaan door Arianne Mantel; journalist op de "onderwijsredactie" van de krant. Al gauw bleek dat zij totaal niet geïnteresseerd was en al helemaal niet in grote misstanden zoals fraude, intimidatie en het weggeven van studiepunten. Het was voor haar allemaal niet waar, het was moeilijk te bevatten, niet te geloven en bovendien een verhaal waar 1 persoon mee kwam. Natuurlijk begreep ik ook wel dat het onderwijs in Nederland de schijn op moest houden van kwalitatief hoog niveau te zijn. Onderwijsvernieuwing was tijdens Paars I en II namelijk ingevoerd op last en naam van de PvdA. Zou men toen naar buiten hebben gebracht dat het niet deugde, dan hadden de journalisten de angst dat er wel eens de pleuris zou uitbreken. De media-heldjes. Laffe honden zijn het. De Hogeschool dreigde met juridische stappen en meteen bonden de journalisten in. Ja mensen, de keuze om iets wel of niet te publiceren hangt af van politieke correctheid en de macht van organisaties. Het vrije woord werd aan banden gelegd door een simpele bedreiging van de daders.
Onze felicitatie aan de journaliste.
Na de publicatie van "Klaagzang over studie" opgemerkt te hebben kon ik het daarom ook niet laten de journaliste eens te feliciteren met het feit dat het haar binnen 3 jaar gelukt is toch een artikel te publiceren. Uiteraard had de felicitatie een nogal sarcastische ondertoon. Geen goed woord heb ik over voor journalisten die zich er wel heel makkelijk vanaf maken, weigeren de zaak te onderzoeken en pas durven publiceren als ze relatief veilig zijn doordat de tijdgeest is veranderd. Iedereen praat nu over slecht en gebrekkig onderwijs. Een artikel van een journalist die al ruim 2 jaar over de kennis beschikt komt dan als mosterd na de maaltijd. In een terugkerende reactie stelde mw. Mantel dat ik het gesprek wel heel anders ervaren heb als zij. Ze was naar eigen zeggen wel heel erg geïnteresseerd. Ja ja, alleen een beetje lui en voor de makkelijke kant kiezend zeker. Als een journalist stuit op grote maatschappelijke misstanden die de maatschappij op zijn kop kunnen zetten, dan zou hij (of zij) er toch alles aan moeten doen om de onderste steen boven te krijgen? Dan gaat een journalist toch onderzoeken, navragen, nogmaals onderzoeken, hoor en wederhoor plegen, langsgaan op de instelling, met studenten en docenten praten en gebruik maken van het bronnennetwerk dat ze tot hun beschikking hebben? Gebeurde niet en dat zegt voldoende.
Bewijs werd stelselmatig genegeerd.
Naar eigen zeggen had ze ook een verdomd goede reden om dat niet te doen. Ik was namelijk alleen. Wat had ze dan gewild? Een stuk of 20 getuigen die allemaal met schaamrood op de kaken komen verklaren dat ze docenten moesten pijpen voor een goed cijfer? Hardcore videomateriaal van beveiligingscamera's waarop studenten en docenten in volle actie te bewonderen zijn? Geluidsopnames van gesprekken die toevallig op het moment plaatsvinden als we bandopnemers hebben geplaatst? Docenten die hun baan op het spel zetten door verklaringen af te leggen? Anders alles gewoon op een presenteerblaadje? Zullen we voortaan het artikel zelf ook maar aanleveren zodat ze helemaal niks meer hoeft te doen? Wat een gelul. In de media verschijnen regelmatig zaken die door 1 enkele klokkenluider zijn aangekaard.
De zaak verdween in de doofpot en ze geloofde niet er ooit nog eens iets van de horen. Totdat "De misdefinitie van de HvA" verscheen. Toen was het opeens niet zo erg meer dat ik alleen was: bij publicatie over een boek zouden de juristen mij lastig gaan vallen in plaats van de krant. Met een zeer cynische ondertoon stelde ze zeer verbaasd te zijn dat er een boek uitkwam. Ze geloofde er namelijk eerst geen reet van. Weer hopend op een primeur maakte ze gebruik van onze toen nog bestaande "gratis recentie-exemplaar"-regeling; speciaal voor journalisten die de bedoeling hadden de misstanden aan het licht te brengen. Een kostbaar boek van ruim 30 euro ging de kant op van verschillende journalisten en daarna bleef het stil. Niemand durfde te schrijven of te publiceren over het boekwerk dat alle misstanden tot in de details uit de doeken deed. In tegenstelling tot wat ze gehoopt hadden was het boek op niveau geschreven en moest er echt nagedacht worden om het geheel te begrijpen. Geen boek met sensatieverhalen, maar een grondige analyse over wat er allemaal niet deugde aan het syteem. Onder bedreiging van de Hogeschool werd er verder geen aandacht meer aan besteed.
Aan het bewijs lag het niet. Dat was er voldoende. Wat zeker concreet aantoonbaar was, was de lage kwaliteit en het lage niveau van het aangeboden onderwijs. Van boeken is heel makkelijk te controleren of ze het HBO-niveau halen. Color-IT projecten om allochtonen op een makkelijke manier aan studiepunten te helpen was een project waar men openbaar van kon zien wat er nu werkelijk aan de hand was. Opdrachten als "het jeugdjournaal samenvatten" stonden gewoon op papier. Dat tentamens van te voren bekend werden gemaakt en openbaar rondslingerden was prima aan te tonen door een recent tentamen te vergelijken met een tentamen van een jaar geleden. Identiek. Openboek tentamens stonden gewoon aangegeven. Simpele fraude bij computertentamens is door technische experts makkelijk aan te tonen. Alle ambtenarij om misstanden te verbergen die besproken zijn in "De misdefinitie van de HvA" waren te controleren. Machtsstructuren die naar belangenverstrengeling roken werden open en bloot gecommuniceerd. "Aangifte" van intimidatie en fraude bij de studieadviseurs, decanen, examencommissie en College van Bestuur zijn gewoon op te vragen. Allemaal genegeerd door hersenloze journalisten die te dom en te partijdig zijn om bij een krant te mogen werken.
Neutrale, objectieve en onderzoekende journalisten zouden, als ze echt geïnteresseerd waren, meteen opspringen en de boel gaan onderzoeken. Is dat niet mogelijk of kunnen ze niet alles hard maken, dan schrijven ze in elk geval onder naam en verantwoordelijkheid van de klokkenluider wat een ander ervan gezegd heeft. Feit dat dat niet gebeurd is en ze nu pas durft te publiceren omdat de politiek tegenwoordig erkent dat het onderwijs een rotzooitje is geworden, zegt genoeg over de lafheid waarmee journalisten te werk gaan. Gelukkig zien we nu wel steeds meer mensen praten over de problemen waar het onderwijs mee kampt. Wel zien we dat ze het nog steeds niet helemaal serieus neemt. Zo spreekt Arianne over "klaagzang". Alsof ze van mening is dat het allemaal gezeik is en studenten gewoon hun bek moeten houden om zelfstandig de competenties te verwerven die nodig zijn.
Ook merken we op dat het internet steeds vaker een stok achter de deur vormt voor organisaties. Was het in 2004 nog genoeg om simpelweg te dreigen met advocaten als een Hogeschool niet wilde dat een journalist (of wij) iets gingen publiceren: anno 2007 durft iedereen zijn mond open te trekken. Zich gesteund voelend door de grote massa. Misdefinitie zal in elk geval nooit zwijgen over misstanden. De laatsten zullen de eersten zijn en wij hadden toch mooi een nieuwsprimeur in een tijd waarin iedereen met angst aan de grond genageld was.
Reacties: 0
Pagina's: 1 |
| Reactie toevoegen |
|
U dient in te loggen om een bericht te kunnen plaatsen.
|
|