|
| 708 # Pak slaag om te corrigeren # |
Gepost door Misdefinitie op 18-10-2013 om 23:14.
Met de ezelsoren op de hele les in de hoek van de klas moeten staan, aan de haren naar huis worden gesleurd door vaderlief na een onderonsje met de schooldirecteur, dagenlang met rode half eraf getrokken oren moeten rondlopen na een brutale opmerking, ladingen aan groene zeep door de strot geduwd krijgen voor het gebruiken van woorden als kut, tyfus, tering en kanker en regelmatig de pedagogische kunsten van pappa's broekriem op onze ontblote reet voelen, zijn zomaar een handjevol voorbeelden van straffen die we moesten ondergaan als we weer eens stout waren. Wie niet horen wil, moet voelen en wie de billen brandt, moet op de blaren zitten. IJzeren tucht en stalen discipline, of te wel rust, reinheid en regelmaat. Zachtgekookte eitjes zoals psychologen en die lui van jeugdzorg, krijgen gewoon de deur in hun smoel geslagen als ze kwamen jammeren over vermeende kindermishandeling. Pedagogen, psychologen en rechters vinden tegenwoordig alles vallen onder kindermishandeling, maar ouders ranselen hun kind maar al te graag af.
Sla erop, laat ze huilen!
Kindermishandeling moet nadrukkelijk worden onderscheiden van corrigerende tikken van pedagogische aard. Tegenstanders huldigen het standpunt dat elke vorm van tikken geven en slaan, per definitie (kinder)mishandeling is en met behulp van alle hulpverlenende instanties moet worden bestreden. Juridisch sluit men aan bij deze, naar onze mening, zeer ongenuanceerde opvatting. Het OM geeft in een aanwijzing aan dat zij onder kindermishandeling elke vorm van een bedreigende of gewelddadige actie verstaat in fysieke, geestelijke of seksuele zin als er schade berokkend dreigt te worden. Kortom, elke tik, hoe klein en onbenullig ook, kan door een samenraapsel van verzinsels en sterke verhalen, tot aangifte leiden waarbij het OM aangeeft dat er in beginsel gewoon vervolgd gaat worden. Is daarmee de kous af en de discussie reeds gestreden? Nee. U weet dat juridische argumenten geen argumenten opleveren. Politiek bedrijven impliceert het streven om te komen tot wetswijzigingen, daarmee kan de wet nooit argument zijn in het maatschappelijke debat.
Zeker in een samenleving waarin het geven van een onwelgevallige mening al tot strafbaarheid kan leiden en een onschuldig kinderfeest als sinterklaas door zwarte randdebielen wordt geassocieerd met racisme, is het feit dat de wetgever een gedraging onder het strafrecht heeft weten te brengen, niet voldoende om te rechtvaardigen dat zware kindermishandeling en corrigerende tikken onder dezelfde definitie worden gebracht. Vergeet niet dat vervolging van (meestal) de vader een enorme druk zal leggen op het gezin en er toe kan leiden dat het kind na de rechtszaak uit huis wordt geplaatst. Wat als een kleinzerige poging begon van het kind om te voorkomen dat het voor stout gedrag gestraft wordt, leidt dan in feite tot een jarenlange straf waarbij het kind al die jaren in een tehuis moet zien te overleven in plaats van in het warme nest bij pa en moe. Sowieso heeft de rechtspraak weinig te zeggen. Rechters gaven in een geval van zware en stelselmatige kindermishandeling slechts 30 uur taakstraf, dus waar praten we over?
Kenmerkend aan kindermishandeling is het structureel en buitenproportioneel fysiek belagen van een kind zonder dat daartoe noodzaak bestaat. Zonder noodzaak houdt hier in dat het kind geen enkele aanleiding heeft gegeven voor een tik en derhalve geen enkele invloed kan uitoefenen op de straf. In zo'n situatie krijgt hij de tikken toch wel, ongeacht of hij leert, zijn gedrag aanpast of deugdzaam gehoorzaamt aan de wensen van de ouders. Doorgaans reageert een van de ouders zich lukraak en willekeurig op het kind af vanwege externe factoren die het kind niet betreffen. Vaderlief wordt bijvoorbeeld gekleineerd op zijn werk, uitgelachen in de kroeg om zijn kleine piemel of ervaart stress omdat hij er niet op mocht van zijn vrouw. Het zal duidelijk zijn dat het hier om mishandeling gaat en er dus nooit een pedagogische les geleerd kan worden. Zeer schadelijk en dit verdient dan ook een zware straf. Pedagogische tikken dienen als les om stout gedrag te corrigeren. Niet als klaarkommoment voor gefrustreerde ouders.
Regelmatig slaan is eveneens een indicatie dat het niet meer om corrigerende tikken gaat, maar slechts om de gemoedsrust van de dader. Kleine kinderen kunnen nooit zo vaak stout zijn dat elke dag erop losrammen gerechtvaardigd is. De tik is typisch bedoeld voor situaties waarin acuut handelen gewenst is, andere alternatieven lastiger en trager te realiseren zijn en een snelle afhandeling pedagogischer werkt. Een kind dat hier het gas steeds opendraait, krijgt na de eerste waarschuwing een draai om de oren en als hij het dan nog eens doet, een flinke mep met de riem. Schijt aan de moraalridders en zeker aan justitie, want gaan zij een leven lang het kind verzorgen als het gevaar van brandwonden zich verwezenlijkt? Wij denken van niet en al zouden ze het willen: het gaat niet gebeuren. Alternatieven zijn er genoeg, maar mensen dienen te beseffen dat kleine kinderen niet geschikt zijn voor discussies. Pats boem, kind weet dat het fout is geweest en de verhoudingen zijn onmiddellijk hersteld. Geen ellenlange wraakacties.
Buitenproportioneel lijkt een moeilijk te hanteren begrip, vooral voor de tegenstanders. "Waar leg je dan de grens," schreeuwen zij. Heel simpel, bij het gezonde verstand. Kinderen zijn geen computers die prima te definiëren zijn, anders was er sowieso geen probleem geweest. Mensen zijn begaafd met rede, nou ja, tenminste een klein deel van de mensheid, en moeten gewoon met rust gelaten worden in de huiselijke sfeer. Het zal om te beginnen duidelijk zijn dat een extreme afranseling niet meer pedagogisch te noemen is; zeker niet als het kind in vergelijking met de straf niks noemenswaardig heeft gedaan. Aan de kostbare beeldjes van moeder zitten is een oorvijg waard en als er een breekt, een paar slagen met de vlakke hand om zijn blote reet. Het spreekt voor zich dat het niet de bedoeling is om minutenlang op het kind in te slaan met een honkbalknuppel. Wie dat niet begrijpt, is een domme mongool. Proportioneel straffen, dat zouden ze met volwassenen ook moeten doen. Des te erger de misdaad, des te erger de straf.
Tegenstanders wijzen liever op de vele alternatieven die ze hebben bedacht om het pleit te beslechten. Pedagogisch superieure alternatieven al zeggen ze het zelf. Wanneer zwarte P aan Jantje zijn witte L laat zien in de speeltuin, dan sleurt moederlief het kind van het terrein af zodat het kind het signaal krijgt dat de pret meteen over is als hij onaanvaardbare dingen doet. Dat zal hem leren. Want natuurlijk wordt pret voor het kind gedefinieerd op de manier waarop ouders over het uitje denken. Zonder te weten of het kind het ook echt waardeert. Voor hetzelfde geld kan het hem geen reet schelen of hij daar is en ziet hij het vertrek als een beloning. Zelfs als het wel een plezierige aangelegenheid is, dan kan het kind uiteindelijk tot de conclusie komen dat als het toch al tijd is om weg te gaan, hij best nog even een ferme klap kan uitdelen omdat de straf toch al overeen komt met de activiteit die volgt. Pedagogisch is "weggaan" allerminst. Hoe kan een kind een les leren uit een gebeurtenis die hoe dan ook gaat plaatsvinden? Ooit moet het weg.
Het voeren van de eindeloze dialoog valt als alternatief meer in de smaak bij de moraallobbyisten. Kinderen worden in die visie gezien als zeer verstandige wezens die volledig hun eigen wil kunnen bepalen en die zijn te overtuigen met doorslaggevende argumenten. Klopt helemaal, maar de denkfout is dat die opvatting pas geldt op het moment dat het kind oud genoeg is om te begrijpen wat de consequenties van zijn handelen zijn, inschattingen kan maken en de kunst van het redeneren onder de knie krijgt. Veel volwassenen leren die ambachtelijke vaardigheid nooit en bij kleine kinderen is het per definitie afwezig. Denken dat een kind van 4 het gewenste gedrag gaat vertonen is net zoiets als praten tegen een kat. U kunt 1000 keer tegen hem zeggen dat hij niet op de bank van de baas mag liggen. Een tik en hij is echter verdwenen. Wordt het kind ouder, dan ontstaat er een strijd door de discussiecultuur. Zelfs pubers die niet kort genoeg worden gehouden, proberen de grenzen op te zoeken en als die niet worden gegeven, wordt het steeds erger.
"Ja maar je zal steeds harder moeten slaan om hetzelfde effect te bereiken qua gehoorzaamheid." Om te beginnen gaat het helemaal niet om gehoorzamen op zich. Het is een belachelijke idee om te suggereren dat het de bedoeling is om van het kind een slaafs hondje te maken. Wellicht denken die veelal linkse malloten dat omdat hun socialistische systeem dat van hen eist, maar bij de corrigerende tik draait het enkel om het herstellen van de verhoudingen bij gedrag dat dermate uit de toon valt bij wat de ouders wenselijk vinden. Het kind krijgt geen tik op de vingers omdat wij vinden dat het precies de route moet lopen die wij willen. Ook niet als hij ervoor kiest om met iets anders te spelen dan wat we net gekocht hebben. Maar wel als hij met zijn vingers aan iets kostbaars zit waarvan al een keer gezegd is dat hij daarvan af moet blijven. De tik is niet gericht op de pijn, maar op de plotselinge schrik. Vrijheid en zelfstandigheid binnen grenzen en dus niet alles begrenzen en slechts beperkte keuze.
Vaak wordt honend de vraag gesteld wie dat dan controleert. Niemand. Binnen de vier muren van de eigen woning, doen we wat we willen. Hier neuken, slaan, discrimineren, zuipen en spuiten we erop los en helemaal niemand die daar iets mee te maken heeft. Vrijheid binnen grenzen. Die grenzen moet iedereen respecteren. U mag een andere mening hebben, u kunt in uw huishouden hele andere opvoedkundige regels hanteren, u kunt ons hier afblaffen, maar wat er thuis gebeurt, blijft thuis. Ieder huisje zijn eigen kruisje. Persoonlijke levenssfeer is veel belangrijker dan de controledrift der moraalridders. Die doorgaans ook nog eens erg hypocriet zijn, want terwijl zij zeggen dat wij geen corrigerende tik mogen geven, steken ze er zelf hun pik in. Mensen uit vorige generaties geven aan dat zij zelf ook tikken hebben gehad en daar geen schade van hebben ondervonden. Zo gaat dat al vele eeuwen zonder problemen. Kijk om u heen en zie dat kinderen geen respect meer hebben. Natuurlijk niet, want de ergste straf die mamma geeft is een saaie preek.
Geweld wordt gezien als teken van onmacht in een poging om te kleineren, maar wij zien het juist als teken van macht. Er is een autoriteit die regels heeft gesteld en op het overtreden daarvan staat straf. Een realistisch standpunt gezien de werkelijkheid waar het kind later in terecht komt. Of denkt u ook te kunnen discussiëren met oom agent als u betrapt bent terwijl u door rood reed of het gaspedaal net even te diep intrapte? Meteen lik op stuk en straf op maat. Alternatief is praten, wat met een volwassene kan, maar men kiest voor de onmiddellijke straf omdat financiële pijn nu eenmaal harder treft. Bij kinderen is het net zo. Praten werkt niet zo goed, maar met een tik lukt het vrijwel altijd. Later, als het kind wordt gearresteerd door de politie, zal hij ook niet kunnen praten. Het aardige is dat degenen die graag willen praten, op de momenten dat het er echt toe doet ook het liefst willen slaan. Stop dat theoretische pedagogische gelul maar in uw reet. Met slap lullen is nooit iemand beter geworden.
Tikken gebruiken is geen teken dat we het alternatief niet kennen. Zoals u weet zijn we verbaal zeer begaafd en kunnen we iedere daad onderuit lullen en puur al op kennis en feiten winnen, maar ons motto is: "Discussier niet met idioten en anderen bij wie dat geen zin heeft." Kinderen denken niet logisch, zijn heel egocentrisch in hun denken en hun vermogens zijn beperkt tot de korte termijn. Een kind begrijpt na een tik op de vingers met het rietje heel goed dat het overhoop halen van pappa's kinderpornoverzameling die geheim moet blijven flink wat pijn oplevert, maar zal niet door praten leren dat eigendom absoluut is. Vooral het onmiddellijke karakter getuigt van een pedagogische aanpak. De moraalridders trachten met ellenlange alternatieven zoals het ontnemen van televisie, internet en smartphones het tij te keren, maar het kind begrijpt daarna allang niet meer waarvoor het afstraft is. Een straf moet zoals de misdaad zijn. Meteen, kortstondig en daarna weer resocialiseren.
Schade is een belangrijk punt in de drogredeneringen van de tegenstanders. Veelal wordt hierop gewezen door mensen die zelf geen kinderen hebben en het zich makkelijk willen maken door de juridische kant te kiezen. Zo geeft men aan vraagtekens te willen zetten tot wanneer u uw kind dan zal slaan. "Wanneer het kind 16 is en gaat terugslaan?" Wanneer kan de politie u nog arresteren? Tot het moment waarop u een machinegeweer kunt leegschieten op die domme vetzakken? Zo werkt dat niet. Autoriteit is altijd sterker. Het antwoord is nog eenvoudiger: totdat het kind wel voor rede vatbaar is. Niet eerder. Een puber van 16 die te treffen is met de bedreiging dat hij nooit in pappa's auto zal kunnen rijden, hoeft niet geslagen te worden. Pubers die na redelijke gesprekken inzien dat hun handelen verkeerd was en een andere straf aanvaarden, evenmin. Er is geen vaste leeftijd, maar op den duur stopt het. Op internet zijn vele onderzoeken te vinden van psychologen die schade vinden, maar altijd schade die "geïsoleerd" is en bij iedereen kan voorkomen.
Feit is dat er hele generaties met de corrigerende tikken hebben geleefd en veel minder gestoord waren dan die hersenloze samenleving van tegenwoordig waarin sinterklaas zelfs als racist wordt beschouwd. Daartegen over zetten de "deskundigen" onderzoeken waarin ze depressies, onveilige gevoelens en het verlies aan zelfvertrouwen vinden. Terwijl iedere sociaalwetenschapper zou moeten weten dat een verband vinden nog geen causaal (oorzakelijk) verband impliceert en gevolgen die meerdere oorzaken kunnen hebben, ook niet zomaar mogen worden toegeschreven aan wat de onderzoekers graag willen horen. Leuk hoor dat iemand die geslagen is zich later depressief voelt, maar wie zegt dat hij niet sowieso depressief was geworden? Alles wat in dit verband schade wordt genoemd, zijn complicaties die net zo goed en evenveel optreden bij mensen die nog nooit geslagen zijn. Blijkbaar is het slaan dan geen oorzaak. "Ja maar ze kunnen gaan bedplassen en stotteren." Kinderen die nooit geslagen zijn ook, dus wat is uw punt?"
Zouden de genoemde gevolgen nu exclusief en significant gevonden worden bij kinderen die corrigerende tikken krijgen en niet bij kinderen tegen wie altijd maar gepraat is, dan zou het nog enige waarde hebben. Hoewel, denk nu eens na over de ratio van de corrigerende tik. Waar zijn de tikken voor bedoeld? Om gedrag te corrigeren. Wat voor gedrag? Stout gedrag. Onacceptabel stout gedrag. Feit is dat niet alle kinderen zich aan dergelijk gedrag schuldig maken en het dus niet nodig is om bij alle kinderen corrigerende tikken uit te delen. Sommige kinderen ontwikkelen zich prima binnen de grenzen, durven van kinds af aan nooit buiten de lijntje te kleuren en plassen al in hun broek als ze ooit eraan denken om de regels te overtreden. Op onze redactie had er een nooit vrienden en zat van jongs af aan te programmeren. Nooit tikken gehad, want wat deed hij fout? De ander kreeg regelmatig de zweep over het lichaam en werd net zo'n nazi. Pedagogische hulpverleners willen graag praten, want dat is hun werk. Daar verdienen zij mee. Als ouders het zelf oplossen, is de lol eraf.
Wanneer het hebben van minder vertrouwen in anderen de maatstaf is om te bepalen of iemand vroeger is afgeranseld, dan werden wij elke minuut van de dag gemarteld en gefolterd. Ons vertrouwen in de mensheid is tot het diepste punt gedaald. We haten iedereen, vooral allochtonen, en heulen met nazi's. Over iedereen hebben we wel kwaad te spreken en smaad en laster zijn onze middelste namen. Komt dat door de leren riem? Door het schoppen? Door de tikken op de vingers met het rietje? Wel nee, wij zijn gewoon realistische denkers en wie hersenen heeft, ze gebruikt en ontzettend slim is, komt op objectieve gronden gebaseerd op kennis en gedegen onderzoek nu eenmaal tot de conclusie dat de mensheid beter in gaskamers thuishoort dan in de vrije natuur. Mensen zijn verschrikkelijke wezens, zo is dat nu eenmaal. Betekent zo'n gedachtegang nu dat onze ouders mishandeling als opvoeding aannamen? Sodemieter op met dat gelul. Het feit dat criminelen vaak geslagen zijn vroeger komt omdat de meeste criminelen allochtonen zijn en het binnen die cultuur normaal is om kinderen te mishandelen.
Onderzoeken die gaan over schadelijkheid, worden ingekleed met theoretisch geleuter over hoe een peuter die gestraft wordt niks leert en binnen een paar uur weer in hetzelfde gedrag vervalt, maar dat kan nooit goed onderzocht worden. Krijgen kinderen soms tikken in de studio waarna ze geobserveerd worden? Nee, het zijn gewoon vragenlijsten. Vergeten wordt dat de tik juist zo goed werkt omdat het de verhoudingen herstelt tussen de ouder die als autoriteit fungeert en het kind. Het kind weet meteen dat het niet mag en daarmee is alles afgehandeld. Voorts kan het kind kalmeren, geeft de ouder het kind de mogelijkheid om alles goed te maken en is het klaar. No hard feelings verder. Het leven gaat dan weer zijn gangetje en het kind komt niet meer in de verleiding het nog een keer te doen. Binnen de normale gang van zaken, is alles veel minder steriel dan in een studio van een onderzoeker. Psychologen schurken eerder tegen het filosofische aan. Wat dan meer een wazige mening wordt in plaats van een wetenschappelijke verhandeling.
Filosofen houden van recht lullen wat krom is en andersom. Zo vinden ze dat het niet uitmaakt of er hard of zacht geslagen wordt. Zodra u begint met slaan, is dat fout. Hoe serieus kunnen we mensen nemen die een simpele oorvijg gelijk willen stellen aan het stelselmatig zonder reden slaan van kinderen om aan het eigen gerief te komen? Eigenlijk zegt men dat als we eenmaal een tik hebben gegeven, we net zo goed het kind maandenlang kapot kunnen slaan met een honkbalknuppel omdat het toch niks uitmaakt. Wij delen die opvatting logischerwijs niet. Voorts vergelijken ze een kind dat geslagen wordt vaak als een hond die geconditioneerd wordt. Hondje moet liggen, zitten, rollen en als hij braaf is, krijgt hij een brokje. Ongewenst gedrag wordt hem steeds harder afgeleerd totdat hij uiteindelijk een halsband omkrijgt die onder stroom gezet kan worden als het hondje niet wil springen. Achterlijke mongolen, het doel is echt niet absolute gehoorzaamheid, maar het aangeven van grenzen. Binnen die grenzen zal het kind geen tikken krijgen.
Moreel gezien kunnen ze makkelijk kletsen over volledig mens zijn, autonomie en morele gelijkwaardigheid die ze dan definiëren als de rechten van het kind. Legt dat enig gewicht in de schaal? Nee. Ondanks het bestaan van vele rechten als de vrijheid van meningsuiting, persoonlijke levenssfeer, de lichamelijke integriteit en menselijke waardigheid, worden mensen geacht altijd inbreuken toe te staan door autoriteiten die machtiger zijn dan zij. Geen enkel mens kan onbeperkt zijn mening geven, altijd met rust gelaten worden, nooit in zijn goede eer en naam aangetast worden en zijn integriteit maagdelijk zien blijven. Voor onwelgevallige meningen worden we gewoon vervolgd met geweld, onze levenssfeer wordt gewoon vernietigd als anderen daar de macht en zeggenschap over hebben, onze lichamelijke integriteit wordt gewoon geschonden als iemand daar zin in heeft of onze vingerafdrukken wil. Het hebben van rechten is in de praktijk geen enkel beletsel om nooit schendingen toe te staan en te forceren.
Men zou moeten kunnen uitleggen aan het kind dat de pijn, macht en wraak die het moet ondergaan, voortkomt uit liefde. Onzin, de tik wordt juist gebruikt bij (jonge) kinderen die nog niet in staat zijn om de pedagogische pierpraat te snappen. Laat staan dat het ze aan hun verstand gebracht kan worden het ongewenste gedrag niet meer te vertonen. Bovendien is er geen sprake van macht en vergelding. Dat zijn de zieke gedachten van buitenstaanders die de intenties niet kennen en ook de redenen niet kunnen vermoeden van de tik. Als het al zo zou zijn, dan zijn macht en vergelding zaken die typisch voorkomen in heel het leven. Waarom denkt u dat wij belasting betalen? Dat wij niet onze lasterlijke belagers de keel doorsnijden? En dat wij niet overgaan tot een fysieke burgeroorlog ondanks al het fascisme dat ons wordt aangedaan? Simpel: macht en de vrees voor vergelding. Anders gebeurde het gewoon. Angst voor een voortdurende strijd zit vooral bij mensen die denken dat de corrigerende tik deel uitmaakt van een terugkerend ritueel.
Overweging.
Een van de redenen waarom een corrigerende tik vroeger zo goed hielp, was dat er een heel systeem achter zat waarbij alle volwassenen waar het kind mee te maken kreeg consequent waren in hun handelen en straffen. Een leraar schoppen leverde behalve een draai om de oren ook nog een flinke straf van het hoofd van de school op die, als hij naar huis belde, er ook nog even voor zorgde dat vaderlief zijn riem al uit zijn broek had. Ouders spraken elkaar aan over het wangedrag van hun kinderen en deinsden er niet voor terug om zelf ook een tik uit te delen indien nodig. Kinderen leerden hierdoor discipline en vooral ook respect voor volwassenen. Het informele netwerk dat tussen ouders kon ontstaan, zorgde voor de sociale controle die nodig is om een en ander niet uit de hand te laten lopen. Uiteindelijk leerde het kind welke gedragingen slechts als kattenkwaad beschouwd werden en wat echt als ernstig werd gezien. Het kan geen kwaad als kinderen op den duur leren dat echt onacceptabel gedrag ertoe leidt dat ze alle hoeken van de kamer zullen zien.
Binnen de hedendaagse socialistenmaatschappij waarin iedereen solidair zegt te zijn, maar niemand dat echt is, leven mensen met wantrouwen naar elkaar. Iedereen maakt zijn eigen regels en is, schrikbarend genoeg, bereid om de regels van anderen te schenden en aan hun kinderen uit te leggen dat ze het kunnen negeren. Typische voorbeelden vinden we terug in het onderwijs. De leraar van tegenwoordig is of een homofiel of op een andere manier een watje die niks meer te vertellen heeft. Geeft hij strafwerk, dan is een bedreiging op Twitter voldoende om de schooldirecteur zover te krijgen dat hij het gaat terugtrekken. Komt er een corrigerende tik, dan wordt de leerkracht als een crimineel meegenomen door de politie en wordt hij door de maatschappij behandeld alsof hij een grotere kinderverkrachter dan Benno L. is. Wordt er een opmerking gemaakt of krijgt het kind een slecht cijfer, dan gaat het mis. Ouders komen tegenwoordig doodleuk herrieschoppen als ze geen extra herkansing krijgen voor hun kansloze zoon.
Het gevolg is dat er op school meer rotzooi wordt getrapt en er steeds vaker incidenten voorkomen van geweld en seksuele uitspattingen. Directeuren willen daar liever over zwijgen, maar als het toch uitkomt, dan hebben ze hooguit een standaard draaiboekje liggen over wat ze moeten zeggen. Iets in de trant van dat het niet het gedrag is dat de school nastreeft. Alsof de kinderen daar hun veilige omgeving van krijgen. Thuis durven ouders ook geen echte lijn meer te trekken. Vader en moeder hebben totaal verschillende opvattingen over wat goed is voor het kind en laten dat ook duidelijk merken zodat ze tegen elkaar kunnen worden uitgespeeld als het kind iets ouder is geworden. Tot overmaat van ramp krijgen ze ingestampt dat geen enkele volwassene meer iets te zeggen heeft. Dus rijd ze maar van hun sokken op de fiets, scheld maar een eind heen en suggereer dat elke man per definitie een pedofiel is. Tegen de tijd dat het kind die boterzachte discussies kan begrijpen, is het allang van mening dat dergelijk stout gedrag voordelen heeft.
Uiteraard begrijpen we de commotie wel over de tikken. Binnen de hedendaagse angstmaatschappij wordt u aangepraat dat iedere handeling jegens een kind al kindermisbruik is zodat mensen bij een corrigerende tik al het idee hebben dat de kinderporno op het net te vinden is. Wie geen kinderen heeft en er wel naar hunkert, zit met het idee dat hij of zij een kind nooit zal slaan en denkt dat alles is op te lossen met woorden. Ouders zien hun oogappel als meest waardevolle in het leven en als zij het dan hebben kunnen redden zonder corrigerende tikken, hoe durven al die andere ouders dan wel een pak slaag uit te delen? Wellicht dient u te beseffen dat ieder kind anders is en dat iedere omgeving andere uitdagingen biedt. Wie anders dan de eigen ouders kennen het kind het beste en weten wat het nodig heeft? Het is prachtig dat uw kind voorbeeldig en perfect is, maar generaliseer dat niet door op iedereen. Mensen moeten eens af van het idee dat ze kunnen bepalen dat hun methode het beste is en het gerechtvaardigd is om de bemoeial uit te hangen.
Ziet u ons aangifte doen als uw voortdurende afkeuring, afwijzing en andere nare psychologische spelletjes zoals dreigen met tehuizen en geen eten op den duur geleid blijken te hebben tot het ontwikkelen van een psychopaat? Nee, wat bij u in huis gebeurt, blijft bij u in huis. We vinden het een slappe hap en zijn het er niet mee eens, maar als u denkt dat uw methode het beste is voor uw kind, dan is dat zo. Hetzelfde geldt voor ouders die corrigerende tikken willen toepassen. Met rust laten en niet blijven zeiken. Meldt u zich maar weer als er echt sprake is van mishandeling. Want hoe kan het toch altijd dat de mensen die op internet een grote bek hebben over tikken, altijd maar weer de echte mishandeling- en misbruikzaken over het hoofd gezien blijken te hebben? Misschien omdat ze met hun stomme kop bezig waren om zich met de normale mensen te bemoeien. U wilt graag klikken, komt u soms iets te kort? Wel jeugdzorg bellen als het kind even krijst vanwege een pak slaag, maar seksueel misbruik kan jarenlang voortwoekeren.
Bent u echt zo begaan met het lot van andermans kind of is het vooral uw ego en opdringerigheid die een controlestaat willen? Kinderen lopen gedurende hun hele leven lang schade op. Littekens die nooit meer weggaan. Bijvoorbeeld door pesten. Leuk hoor dat we geen oorvijgen meer mogen geven, maar wie komt daarna voor het kind op als hij op school door nota bene de kinderen van de tegenstanders wordt gepest? Wie dekt de schade die andere kinderen en ook volwassenen hem aandoen in al die pedagogische instellingen waar al die psychologen het zo goed weten, maar waar wel de pedofielen op de tafel dansen? Kunnen we niet beter afspreken dat u uw mond houdt over huiselijke aangelegenheden en gaat werken aan de goede oude sociale controle, tucht en discipline? Dan wordt het weer mogelijk om een maatschappij te hebben waarin respect en samen leven weer een grote rol speelt. Wees vooral niet blind. De eindeloze discussiecultuur heeft zijn langste tijd gehad als u kijkt naar de schade die het de maatschappij heeft gebracht.
Reacties: 0
Pagina's: 1 |
| Reactie toevoegen |
|
U dient in te loggen om een bericht te kunnen plaatsen.
|
|