Mis·de·fi·ni·tie (de ~ (m.), ~s)
1 Politiek correct geformuleerde definitie waarmee men door middel van leugen en bedrog de werkelijke aard van misstanden probeert te verhullen door deze te rechtvaardigen.
- Misdefinitie gaat over misstanden en gedrag van criminelen, radicalen en terroristen.
- Stop de #CancelCultuur! Stelletje moraalnarcisten, u bent geen beter mens als u mensen uitsluit vanwege hun politieke gezindheid.
- De vrijheid van meningsuiting is absoluut! Wat wij mogen schrijven, bepaalt niet de juut!
- Stiekem sollicitanten googelen en ze dan cancelen? Uw naam wordt geregistreerd en doorgegeven!
Gebruikersnaam: Wachtwoord:
# Home # Boek HvA (Uitverkocht) # Registratie # Contact #
Misdefinitie artikelen
Pagina: 10 / 44: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44

682 Examenfraude door discriminatie (2)
681 Schijt aan digitale identiteit
680 Multicriminele kotslimtelligentie (1)
679 Mediageilheid voor de kinderen
678 Moslimenclave wil ons als slaven (2)
677 Zo moet techniek!
676 Deporteren en laten creperen
675 Vrij om te doen wat zij willen (1)
674 Spacecake- en paddosocialisme
673 Internetterrorisme voor angsthazen
672 Advocaatje leef je nog? (2)
671 Derden beheersen uw techniek (1)
670 Moslims blijven een probleem (4)
669 Stank voor bank (1)
668 Anti-MDI-tisme
667 Europese spaarzwervers
666 Bestialiteit voor altijd
665 Beveel het Verzet aan
664 Hoger samenwerkende onkunde
663 Demonstratie van haat (5)

679 # Mediageilheid voor de kinderen #
Gepost door Misdefinitie op 26-05-2013 om 23:14.
Huisje, boompje, beestje, neuken, snuiven en blanke negermuziek is samengevat zo'n beetje wat het standaard klootjesvolk karakteriseert. Totdat de Amber-tamtam gaat kloppen omdat er weer eens een paar kinderen spoorloos verdwenen zijn. Uit schuldgevoel voor de eigen zonden, eigenbelang en mediageilheid, komen de contactgestoorden uit hun holen gekropen om krampachtig hun sociale nestje op internet te bevuilen om zo de schijn te kunnen ophouden dat we allemaal echt zo bedroefd worden als andermans kinderen onder de zoden zouden liggen. Kinderen voor wie de daders een beetje moeite hebben gedaan om ze te verstoppen, komen echter helaas zelden in fysiek aantrekkelijke staat terug. Nadat de media vervolgens berichten dat de kinderen gedrogeerd, verkracht, vermoord en in stukjes gehakt zijn gevonden in een stoffige kelder, fundering of rioolbuis, breekt de verontwaardiging pas echt los met de vaste rituelen. Mediageilheid, schijnheiligheid en schelden en tieren, kunnen misschien uw eigen behoeften bevredigen, maar daar hebben de kinderen geen fuck aan.

Kapot is kapot.

Vanuit persoonlijk oogpunt is het heel begrijpelijk dat zaken die kinderen betreffen, veel emoties oproepen. Vooral als de verdwijning heel uitgebreid en regelmatig in het nieuws komt en het "hele land" erover praat alsof de wereld uit niks anders meer bestaat. Vandaar dat we met de publicatie van dit artikel netjes hebben gewacht totdat de boel een beetje is overgewaaid en grotendeels opgelost. Uit respect gaan we zelfs de namen van de slachtoffers hier niet noemen. Enkel verwijzen naar de concrete zaak van de "broertjes" is voldoende om te weten waar we het over hebben en dan nog geldt dat we deze zaak hooguit als voorbeeld willen gebruiken voor het bespreken van een algemeen maatschappelijk verschijnsel. Uiteraard hebben we er geen enkel probleem mee dat u de vader als dader compleet verrot gaat schelden. Gebruik zoveel schuttingstaal als u wilt. De man is en blijft een vieze gore rat. Maatschappelijk gezien hebben we er echter belang bij om u erop te wijzen dat persoonlijke haat jegens een dader de kritische ogen niet mag sluiten.

Weet u wat het is? Woede en agressie die leiden tot fysieke acties tegen daders van geweld tegen kinderen, is een klassiek afschrikmiddel. Wie dat niet durft omdat hij een zolderkamerautist is of simpelweg veel te verliezen heeft, gebruikt smaad en laster om schuldigen (en helaas ook onschuldigen) dermate aan de schandpaal te nagelen dat iedereen hem uitkotst en de sociale controle ervoor zorgt dat diegene maatschappelijk gediskwalificeerd wordt. Pedo Marthijn Uittenbogaard zal het bijvoorbeeld wel uit zijn hoofd laten om aan kinderen te gaan zitten na jarenlange bedreigingen en smaadschriften. Hij weet nu immers dat de maatschappij op hem let, de politie hem niet beschermt en hij eindigt in een vat zoutzuur waarin hij heel langzaam mag oplossen als hij toch iets flikt. Maar mensen, zulke agressie is alleen maar zinvol als de dader in kwestie nog leeft en er nog plezier of preventie vanuit kan gaan. Daders die zelfmoord plegen zijn in deze filosofie een probleem. Zij kunnen niet meer ter preventie kapot worden gemaakt.

Blijven hangen in de emotionele gedachtegang dat de vader een monster is en elke rationele analyse een belediging is voor de nabestaanden, is uw goed recht, maar het grote probleem daarbij is dat het debat vertroebeld wordt en het niet meer kan gaan om waar het echt om draait: preventie. Mensen die wel kritische vragen willen stellen, worden op fora al gauw de mond gesnoerd. Zo mogen we vaak niet de vraag ter sprake brengen over hoe de vader gedreven is tot zijn daad. Over genadeloze psychopaten die vanuit de wieg al neiging tot moord hadden, praten we hier niet. Zulke gekken zijn bijna niet te stoppen. Een groot deel van de drama's gebeuren echter door daders die eerst een hele lange tijd relatief "normaal" hebben kunnen functioneren en opeens blijken door te slaan. In plaats van hersenloos blijven tieren, kunnen we daarom beter eens kijken naar dat proces, maar daar bestaat grote weerstand tegen. Wanneer we niet oppassen, krijgen we het verwijt dat we excuses aan het verzinnen zijn voor de vader om zijn kinderen koud te maken.

Heel belangrijk is de constatering dat in heel veel van dit soort zaken, er geen dader is die in gelijke relatie tot het kind stond. Het moet u toch ook opgevallen zijn dat het vrijwel nooit een vader betreft die een redelijke verdeling van de financiële middelen heeft gekregen en waarbij elke ouder ieder 50 % van de tijd in de omgangsregeling heeft. De verhoudingen liggen bijzonder scheef en in het nadeel van de vader. Mannen zijn om de een of andere seksistische reden altijd in het nadeel tijdens vechtscheidingen en rechters, vaak vrouwen en zachtgekookte mannetjes die bijna zonder snikkel geboren zijn, geven vaak de moeder gelijk. De beste hint die we kunnen krijgen in de zoektocht naar aanknopingspunten waarom een vader zo door het lint kan gaan dat hij zijn kinderen vermoordt, vinden we echter in een nogal bizarre opmerking die de moeder schreef nadat de kinderen waren gevonden. Op Facebook schreef de moeder: "Oké Jeroen, je hebt gewonnen." Onbewust geeft zij hiermee de kern van het hele probleem aan: de strijd van de vechtscheiding.

Media doen de opmerking af als zwaar aangedikte emotionele reactie wegens verslagenheid, maar ons inziens gaat het toch om iets anders. Woede en verslagenheid is zeker een hele normale menselijke reactie op het horen van zulk slecht nieuws, maar dat uit zich doorgaans in agressie, huilbuien of apathisch teruggetrokken gedrag. Het feit dat het eerste wat de moeder deed toen ze hoorde dat haar kinderen overleden zijn, haar computer opstarten was om op Facebook zo'n opmerking te plaatsen, doet vermoeden dat die hele strijd een eigen leven is gaan leiden en dermate ernstig was dat haar leven door niks anders meer beheerst werd. Logisch? Nee, want het eerste dat ouders doorgaans tegen elkaar zeggen is dat de scheiding gerealiseerd moet worden op basis van een conflict tussen volwassenen en de kinderen daar nimmer de dupe van mogen worden. Deze strijd was keihard gericht op het kapotmaken van de vader. Hoogstwaarschijnlijk besefte de moeder na de dood pas dat ze door de vader kapot te maken, de aanmerkelijke kans heeft aanvaard de kinderen ook mee te sleuren.

Vechtscheidingen kunnen makkelijk ontaarden in een levensgevaarlijke strijd die erop gericht is de ander volledig kapot te maken. Met volledig kapot bedoelen we dat iemand zowel financieel als lichamelijk en geestelijk aan de grond zit. Het ultieme doel is in de ideale situatie een man die zo lang mogelijk alimentatie betaalt, het gezag over de kinderen voor 100 % aan de vrouw overdraagt zodat hij de kinderen nooit meer ziet, tijdenlang nog lichamelijke ongemakken heeft en er uiteindelijk geestelijk aan onderdoor gaat en door alle stress, smaad en laster zelfmoord pleegt. Opgeruimd staat netjes. Maximaal profiteren, maximale wraak. Klinkt best aardig toch? Uit pure rancune iemand alles afnemen tot aan zijn leven aan toe. Iedereen zal welbewust ontkennen dat het hierom draait, maar zodra het op een vechtscheiding gaat uitdraaien, willen ze dat uiteindelijk allemaal bereiken. Er zit alleen een bijzonder groot nadeel in het zoveel mogelijk eruit willen slepen: de gevolgen zijn onvoorspelbaar.

De ideale vader is in zo'n geval een man die bakken met geld betaalt totdat hij zelf failliet is en onder de brug moet slapen, zonder morren de kinderen afstaat, het niet erg vindt om zijn baan te verliezen, lacht om de valse aangiften wegens mishandeling en daarna de hand aan zichzelf slaat. Het spreekt voor zich dat zulke gevallen niet voorkomen. Feit is dat als iemand kapot wordt gemaakt, de kans extreem toeneemt dat het tot een drama komt die geen van alle partijen heeft gewild. Het probleem is dat we u met de huidige stand van de wetenschap niet kunnen vertellen waar het omslagpunt ligt. Wanneer zijn wij nou zo gebroken door de laster van Retecool dat we op een dag die gasten een kogel door de kop schieten? Hoe vaak moet een Breivik gesard en getreiterd worden door moslims voordat hij tot zijn daad komt? Wanneer is een vader zo gebroken dat hij zijn kinderen mee de dood in sleurt? De snelheid waarmee het tot een drama komt, verschilt van persoon tot persoon.

Sommige mensen richten woede naar binnen, naar zichzelf. Leed dat hen door derden wordt aangedaan, leidt dan tot zelfdestructie. Vanuit het perspectief van zijn vijand met wie hij de strijd voert, de meest wenselijke optie. Anderen richten hun woede op een extreme manier naar buiten waarbij veel mensen een variant van dat proces doorlopen door, voordat ze agressief worden, zoveel mogelijk de zaak op een normale manier hebben willen oplossen. Wat we heel vaak zien in deze maatschappij, niet alleen bij vechtscheidingen, is dat mensen proberen op de grens te zitten. Iemand net genoeg pesten dat de schade daarvan vooral bij hem terecht komt. Steeds wordt het net op het randje gehouden om te voorkomen dat de agressie zich naar buiten richt. Zo worden er van mensen lopende tijdbommen gemaakt. Nogal een risicovolle operatie. Wraak is leuk als het in verhouding staat, anders is verstandig zijn veel beter. Mensen tot hun grenzen duwen, is nooit een goed idee. Omdat die grens niet bekend is, kunnen mensen beter een veilige marge nemen.

Voor die veilige marge, willen we graag een aantal concrete voorstellen doen. Om te beginnen de financiële kwestie. Geld maakt niet gelukkig, maar geld hebben is wel een voorwaarde om de eerste levensbehoeften te bevredigen die gelukkig maken. Alimentatie is de doodsteek van de financiële zekerheid. Het betreft een socialistisch gedrocht dat vooral in het leven is geroepen door medelijden met die arme moedertjes die op straat komen te staan. Wat ons betreft moet de alimentatie volledig verdwijnen. Het systeem wordt massaal misbruikt door vooral moeders die de vaders financieel uitknijpen. Vaak is het zo dat de vader vrijwel al zijn vermogen moet geven aan de vrouw terwijl die tyfushoer allang met een ander neukt. Belachelijk, het huwelijk en andere samenlevingsvormen komen als volledig pakket. U kunt niet zeggen dat u niet meer van de man houdt, maar wel van zijn geld. Weg man is ook weg geld. Een huwelijk aangaan betekent man + geld, dus moet een huwelijk beëindigen betekenen dat afstand doen van de man, ook afstand doen van zijn geld is.

Houd al die zielige verhaaltjes van moedertjes die niet meer in hun luxe levensonderhoud kunnen voorzien maar voor u. Ga maar werken. Zou ze nooit met hem zijn gegaan, dan had ze ook voor zichzelf moeten zorgen. Alsof een vrouw al die jaren verplicht stil heeft moeten zitten en geen ontwikkeling heeft doorgemaakt waardoor ze haar leven niet weer zelfstandig op kan pakken. Van een werkgever kunt u na ontslag ook niet verwachten dat hij u nog jarenlang salaris betaalt omdat u te lamlendig bent een nieuwe baan te zoeken. Ook kinderalimentatie is uit den boze. Waarom in hemelsnaam een flinke som geld aan een ander dokken zodat die het geld naar believen kan uitgeven? Krijg de klere maar. Geen eerlijke en gelijke omgangsregeling? Dikke lul dan met dat geld. Daar is sowieso geen alimentatie voor nodig. Er is een makkelijkere regel: wie de kinderen thuis heeft, zorgt ervoor dat ze niks tekort komen. Concreet houdt dat in dat als de vrouw niet wil dat de man zijn kinderen ziet, de man ook geen cent hoeft te betalen.

Bevrijd van de financiële ellende die alimentatie voor vooral de man met zich meebrengt, is de kans groter geworden dat de man minder snel in een hopeloze situatie terecht komt. Met een dak boven het hoofd, is het toch beter denken dan wanneer iemand op straat komt te staan. De volgende stap is de omgangsregeling. Vaders moeten onder normale omstandigheden nooit in de situatie terecht kunnen komen dat moederlief bepaalt of hij de kinderen ooit nog ziet. Fuck die subjectieve beoordelingen van die zogenaamde deskundigen die er niks van bakken. Wij willen een keiharde regel in de wet dat de omgangsregeling in beginsel 50 % moeder en 50 % vader is. De ene week heeft de vader de kinderen 4 dagen, de andere week de moeder. Tenzij de een de ander meer gunt (nooit minder!), de een (tijdelijk) de middelen niet heeft voor veilig verblijf of anderszins verhinderd is tot de opvang. Tegenstanders en de wederpartij in de vechtscheiding zullen graag roepen dat de veiligheid altijd in het geding is, maar dat moet afgelopen zijn.

Een vechtscheiding starten, impliceert voor ons dat aangiften jegens elkaar tijdelijk maar in de koelkast moeten verdwijnen. Het is niet logisch dat een vader die jarenlang goed met zijn kinderen is geweest, "opeens" niet meer goed is zodra de scheidingsprocedure start en vrouwlief de lastercampagne begint. Waar twee partijen vechten, hebben twee schuld. Als de moeder meent aangifte te moeten doen, dan zou er geen sprake moeten zijn dat de kinderen dus 100 % naar de moeder gaan terwijl de vader voor het hekje komt, maar dat de kinderen tijdens de hele procedure uit huis worden geplaatst en geen van beiden tijdelijk aanspraak hebben op de kinderen. Nooit mogen kinderen de inzet zijn van een scheiding. Wat in de concrete zaak is gebeurd, is dat de ellende zich voor de vader buitenproportioneel aan het opstapelen was door toedoen van de moeder zonder dat hij zich daartegen goed kon verdedigen. Roddelpraat moet strafbaar worden en als smaad en laster de dood tot gevolg hebben, dan moet dat bestraft worden als moord.

Zoveel mogelijk de omgangsregeling gelijk verdelen en duidelijke afspraken maken over hoe met uitzonderingen en schending van de regels wordt omgegaan, zal heel wat meer rust geven. Rust die heel hard nodig is om te voorkomen dat er escalaties gaan plaatsvinden. Concrete regels waar heel snel een beroep op gedaan moet kunnen worden. Houd de een de kinderen van de ander weg? Meteen binnen een paar dagen een dikke sanctie. Hoezo moet een scheiding jaren duren? Wat ons betreft wordt scheiden een snelle formaliteit. In een echte vrije samenleving, moet het mogelijk zijn om zulke verbintenissen die ooit zijn aangegaan, te beëindigen. Bij geen enkele beslissing in het leven, zou het zo moeten zijn dat er geen enkele weg meer terug is om de oude situatie te herstellen. Fout gemaakt, dus kappen en weer verder kunnen gaan met het leven zonder eerst door een psychische hel te moeten vanwege zo'n teringwijf. Dergelijke methoden zijn omstreden bij mensen die het liefst controle hebben over andermans leven, maar voorkomen een hoop narigheid.

De daderschap van de vader (natuurlijk heeft u al begrepen dat het net zo goed andersom kan zijn en u de generalisaties in dit artikel op beide partners kunt toepassen) is, in tegenstelling tot wat veel mensen denken en afgezien van de geboren psychopaat en / of pedofiel, niet het allergrootste probleem. Weliswaar weten we niet het precieze moment waarop een dader "breekt", maar kunnen we zoals gezegd de kans wel verkleinen dat het gebeurt. De andere partner die voor de extreem scheve verhoudingen zorgt, is heel wat moeilijker aan te pakken. Zeker als het de moeder betreft die door het recht nogal beschermd wordt. We doelen dan op de "Mama is boos" situaties waarin moederlief jankend bij Jeugdzorg zit en de bureaucraten aldaar uit geilheid bezwijken voor de krokodillentranen en het liefst de vader onmiddellijk uit de ouderlijke macht willen zetten. Wat kunnen we doen tegen beschuldigingen? Minder acht slaan op beschuldigingen van misbruik en mishandeling, kan doelmatig zijn, maar ook catastrofaal als het wel waar is.

Jeugdzorg is speciaal in het leven geroepen om hier onderzoek naar te doen en desnoods in te grijpen, maar faalt aan alle kanten. Zo vinden we het oordeel van Jeugdzorg dat er jarenlang niks noemenswaardig aan de hand was met de broertjes, althans niet dermate erg dat uithuisplaatsing volgde, in strijd met het idee dat de vader zo gestoord was dat er al tijdenlang gevaar bestond voor de kinderen. Het wijst er dan wel weer op dat de vader niet gestoord was, maar na alle acties van de moeder zo geestelijk kapot was gemaakt dat er iets knapte. Financieel genaaid, op het werk gefuckt, kinderen vrijwel niet meer mogen zien en een dreigende strafzaak wegens kindermishandeling. Op de dag dat de vader zelfmoord pleegde, zou hij dat te horen hebben gekregen. Toch knaagt er iets. Naderhand is gebleken dat de kinderen wel degelijk binnenkort onder toezicht van Jeugdzorg geplaatst dreigden te worden. Kunnen al die klote "deskundigen" van Jeugdzorg misschien verklaren waarom ze na 5 jaar bakkeleien, nog steeds geen goede begeleiding boden?

Wat een professionaliteit. Pas als bekend wordt dat de vader door de politie gehoord gaat worden wegens kindermishandeling, concluderen zij dat het tijd wordt voor uithuisplaatsing. Nogal misplaatst, want een verdachte is geen dader en de vader is ook alleen maar verdachte geworden na aangifte van de moeder. Het is vreemd dat de kinderen nooit sporen hadden van enige vorm van mishandeling. Althans, dat zou niet gebleken zijn bij Jeugdzorg en de artsen van de kinderen. Alle "informatie" kwam van de moeder. Zij vertelde dat de kinderen bij haar kwamen klagen over pappa die hen regelmatig lichamelijk afranselde. Bij de politie kwam de moeder met blauwe plekken op de armen om zo te kunnen "bewijzen" dat ook zij regelmatig de riem over de rug kreeg. Geen deskundige die eraan gedacht heeft dat mevrouw zelf de blauwe plekken op haar lichaam kan hebben aangebracht of een ander dat voor haar heeft gedaan. Betalen we met z'n allen niet juist voor psychologen die horen te onderzoeken wat er nu precies aan de hand is?

Het is onacceptabel dat een organisatie als Jeugdzorg die beschouwd wordt als een van de belangrijkste organisaties om familiedrama's te voorkomen, zo amateuristisch omgaat met kwetsbare kinderen. Meer dan 10 verschillende instanties werkten volledig langs elkaar heen. Met al die gesubsidieerde Raden en peperdure meldpunten, slagen we er in Nederland nog steeds niet in om een net en coherent geheel te creëren om daadwerkelijk bescherming te bieden daar waar het nodig is. Op internet zwerven honderden verhalen over Jeugdzorg en aanverwante organisaties die fungeren als een soort Gestapo. Zodra Jeugdzorg benaderd wordt door een rancuneuze ex, beginnen ze als het ware al een procedure om de vader te ruïneren. Wie daadwerkelijk de schuld heeft, lijkt dan van onderliggend belang. Evenals de belangen van de kinderen die ondergeschikt worden gemaakt aan het streven om aan het werk te blijven. Na jarenlang klakkeloos allerlei bevoegdheden toekennen aan schimmige organisaties, moeten we eens van deze hele bende af.

In een bizarre brief aan zijn ex heeft de vader kenbaar gemaakt dat hij er niet meer tegen kon. Naar aanleiding van de lange tocht die de vader heeft gemaakt en die door justitie "misleidend" wordt genoemd, wordt geconcludeerd dat de horror voor de vader niet groot genoeg kon zijn, hij had gehoopt dat de kinderen nooit meer gevonden werden en dat alleen maar gedaan heeft om de moeder zo diep mogelijk te kwetsen. Hierdoor ziet de publieke opinie extra redenen om de vader als een nog groter monster neer te zetten, maar voor ons bevestigt dat het eerdere beeld dat de moeder ook alles gedaan heeft om hem kapot te maken en hij, nadat hij gebroken was, eveneens bevrijd was van alle remmingen die hem al die jaren in een keurslijf van redelijkheid hebben gehouden ten koste van alles. Jeugdzorg zou graag zien dat probleemouders worden getest, maar klinkt simpelweg als mosterd na de nogal zure maaltijd. Met zoveel woorden geeft Jeugdzorg toe al die jaren nutteloos te zijn geweest omdat ze niks kunnen als ouders zich niet laten testen.

Fijn is dat, jarenlang de zogenaamde deskundige uithangen en vele tientallen ouders duperen omdat zij wel voor hun eigen bestwel zouden weten wat goed is, om nu na het zoveelste falen toe te geven dat al die teringorganisaties waardeloos zijn vanwege het niet goed kunnen testen van de ouders. Dit typische verschijnsel zien we bij al die goedbedoelde organisaties van de overheid. Mooie doelen op papier, maar wie hebben er echt last van die organisaties? Gezinnen waar niks noemenswaardigs aan de hand is. Die worden net zo lang genaaid en gefuckt totdat er wel iets aan de hand is. Zijn er echte problemen? Dan negeren ze het net zo lang totdat de kinderen dood worden aangetroffen. Hetzelfde zien we bijvoorbeeld bij al die verfoeide anti-discriminatiebureaus. Er keihard met gesterkte been ingaan bij een verkeerde mening, maar als de echte linkse blanke racisten komen, niks doen. Sluit al die meldpunten, organisaties en instanties maar. Zorg liever voor een snelle rechtelijke procedure die meteen duidelijkheid geeft.

Overweging.

Toegegeven, over deze en alle andere concrete casussen weten we echt geen sodemieter. Alle informatie die we krijgen, is vertekend opgeschreven door een of andere journalist en alle interpretaties moeten we daarbij voor lief nemen. Moeten we ons dan maar beperken tot het stelselmatig blijven schelden en tieren op de vader uit medelijden voor de moeder? Nee, als we altijd het naadje van de kous moeten weten voordat we ergens iets over kunnen zeggen, dan blijven we net als Jeugdzorg om de hete brij heendraaien zonder ooit iets te kunnen bereiken. Het is nu eenmaal een feit dat we vrij weinig weten en toch zullen we het met die beperkte middelen moeten doen. Tenzij u van plan bent om net als de rest van Nederland bij elke kindermoord weer zogenaamd verontwaardigd te zijn zodat u eventjes een goed gevoel krijgt om daarna weer door te gaan met uw eigen trieste leventje. Dan kunt u beter niks doen. Maatschappelijke problemen oplossen begint met taboes doorbreken, rotzooi op te ruimen en verder onderzoek te doen naar de mogelijkheden.

Op geen enkele manier doen wij alsof we de wijsheid in pacht hebben. Wel geven wij een goede richting aan waarmee we denken dat een heleboel leed voorkomen kan worden. Het is niet zomaar een wilde gok, maar gebaseerd op de kennis die we hebben over redelijke mensen die "opeens" lijken om te vormen tot gewetenloze monsters. Bij al dat soort mensen blijkt namelijk dat ze eerst kapot zijn gemaakt voordat ze tot hun daad komen. Het gaat hierbij dan niet over gekken en dwazen die al gestoord waren in hun wieg, maar om mensen die lange tijd goed hebben gefunctioneerd en na een lang en slopend proces tot hun daad zijn gekomen. Gezond verstand moet dan vervolgens inzien dat als we als maatschappij iets kunnen doen tegen het kapot maken van mensen, dat wel eens voor de gehele samenleving voordelig kan uitpakken. Helaas is dat een strijd die wellicht nooit beslecht wordt omdat mensen dat niet willen. Mensen, rot op met dat geouwehoer, dat gejank, die zuigende stille tochten en de schijnheiligheid. Kijk liever eens kritisch naar uzelf.

Mensen die niet in staat zijn of weigeren om aan zelfreflectie te doen, zijn onderdeel van het probleem. Bedenk eens hoe vaak u roddels, laster en leugens heeft verteld over iemand om hem zwart te maken met als doel dat gelul aan zoveel mogelijk mensen te laten horen in de hoop dat het die persoon ernstige schade berokkent? Hoe vaak heeft u vervolgens beseft dat uw acties, eventueel in combinatie met wat anderen hem aandoen, kan leiden tot psychisch onbalans waardoor iemand opeens door het lint kan gaan? Heeft u op basis van die overweging wel eens gedacht om ermee te stoppen en uw energie te steken in iets waar de maatschappij wel iets aan heeft? Voor bijna alle mensen geldt dat het ze niet interesseert hoeveel schade ze aanrichten. Ze maken mensen volledig kapot voor de lol. Omdat ze dat gewend zijn, ze vinden dat iemand het verdient en ze met hun rancuneuze gevoelens hun eigen falen verbergen. Vrijwel niemand is bereid om te stoppen met die onzin. Zelfs niet als ze daarmee afschuwelijke drama's kunnen voorkomen.

Natuurlijk heeft een dader een eigen individuele verantwoordelijkheid, maar daar hebben we zo weinig aan na een drama en zeker niet als de dader zelf niet meer leeft. Verantwoordelijkheid moet altijd gepaard gaan met een mogelijkheid om dat waar te kunnen maken, maar als iemand die kans niet krijgt omdat anderen hem tot waanzin drijven, wordt dat erg lastig. Open uw ogen en besef nu eens dat selectieve verontwaardigdheid, schijnheiligheid en neerslachtig de ogen sluiten voor de werkelijkheid, het probleem niet oplost. Zorg liever voor sociale controle. Stop met mensen kapot te maken en pak anderen aan die dat desondanks toch doen. Speel geen NSB'er bij falende organisaties als Jeugdzorg. Help niet mee om roddels te verspreiden. De waarheid kan ook op een objectieve manier aan het licht komen. Pleit ervoor dat slechte organisaties verdwijnen en wetten en regels duidelijk worden. De maatschappij dat zijn wij. Wij willen dat het ophoudt. Dat bereiken we niet door taboes in leven te houden en anderen de mond te snoeren.
Reacties: 0
Pagina's: 1

Reactie toevoegen
U dient in te loggen om een bericht te kunnen plaatsen.
 Houd het hier netjes. Hartelijk dank.

Misdefinitie
Copyright (c) 2004-2024.

C:\>Misdefinitie\type info.txt
Contact opnemen kan via een e-mail naar info apending misdefinitie.nl.