|
| 608 # Extreme daden leren nuanceren # |
Gepost door Misdefinitie op 05-06-2012 om 23:29.
Massamoordenaars als Breivik en baby- en kinderverkrachters als Robert Snikkelson, roepen bij de bevolking zoveel walging op dat de discussie zich al snel beperkt tot de wens om tot de meest gruwelijke doodstraffen te komen. Praktisch gezien kunnen deze inferieure en minderwaardige kakkerlakken net zoals andere untermenschen levend verbrand worden, langzaam ondergedompeld worden in een vat met zoutzuur of in stukjes gehakt worden om daarna aan de krokodillen gevoerd te worden. Allicht erg vermakelijk, maar daar leren we helemaal niks van. Door het analyseren van zulke extreme daden kunnen wijze lessen naar boven komen omdat de vraag naar de strafbaarheid geen rookgordijn optrekt. Iedereen is het er in dit soort zaken over eens dat de dader iets vreselijks heeft gedaan waarvoor hij gestraft dient te worden. Vaak blijken de daders in staat te zijn om de maatschappij een spiegel voor te houden. Daders van extreme misdaden laten zien dat de emoties die we gebruiken om mensen op waarde te schatten, een flinke nuance behoeven.
Misplaatste emoties.
Daders van misdrijven zijn in Nederland in theorie onschuldig totdat het tegendeel bewezen is. Vrijspraak is een reële mogelijkheid en daarom moeten mensen die verdacht worden van een misdrijf in elk geval behandeld worden volgens de onschuldpresumptie. Deze benadering is op papier correct en een groot goed binnen een democratische rechtsstaat omdat het omgekeerde, zoals in Amerika gebruikelijk is, impliceert dat iemand die beschuldigd wordt per definitie schuldig is totdat hij het tegendeel kan bewijzen. Onbehoorlijk, want een onterechte beschuldiging is zeer makkelijk gemaakt en een verdachte heeft veelal geen enkele mogelijkheid of middelen om zijn onschuld aan te tonen. De praktijk wijst helaas uit dat er verschillende mogelijkheden zijn om iemand bij voorbaat al "veroordeeld" te krijgen. Media kunnen iemands naam belasteren zodat hij, ongeacht vrijspraak, toch als schuldige gezien wordt. Aan de andere kant staan de rechters die omwille van misplaatste emoties een schuldig bevonden dader minder of geen straf geven.
Van deugdelijke rechtspraak blijft daarom vaak geen spaan heel. Wanneer wij schrijven dat Jantje Bokkelul de dochter van de dominee in Lutjebroek heeft verkracht, dan zal dat altijd op internet te vinden zijn en de beste man voorgoed maatschappelijk diskwalificeren. Een straf die erger is dan menig oordeel van de rechter. Kan een gewetenloze pedofiel de rechter overtuigen dat hij vanwege externe oorzaken tot zijn daad is gekomen, dan lukt het wel eens om een lagere straf te krijgen dan wij voor belediging gehad hebben. Wel, dat eerste probleem valt onder activiteiten van fascisten die allemaal moeten worden opgespoord en worden opgehangen op de Dam waar moslimradicalen doodsbedreigingen uitspraken. Over de complicaties van het tweede probleem, willen we graag verder praten. Lange tijd werden daders gewoon als oud vuil behandeld en werden straffen gemakshalve opgelegd als het volk dat wilde. Tegenwoordig hebben de softe rechters meer oog voor de achtergrond van de daders die zij laten meewegen in hun vonnis.
Zinspelen op een slechte jeugd is altijd een goede. Treft u toevallig een rechter aan die zelf vroeger gepest is, dan heeft u kans dat de straf een beetje lager uitvalt. Waarom eigenlijk? Men gaat er vanuit dat de jeugd u vormt voor de rest van uw leven. Dus wanneer u een klote jeugd heeft gehad vol pesterijen, verkrachtingen en linkse indoctrinatie, dan bent u zielig en heeft u als het ware een klein excuus om te rechtvaardigen wat u gedaan heeft. Wat ons betreft is dat je reinste bullshit. Zou een slechte jeugd echt een criterium zijn om misdaad te rechtvaardigen, dan hebben wij genoeg met vijanden meegemaakt om half Nederland te vermoorden en van die andere helft alle kinderen te verkrachten. Desondanks hebben wij dat nooit gedaan en hebben we daar in de toekomst ook geen plannen voor. Wraak moet genomen worden op de personen die de ellende veroorzaken, niet op onschuldigen. Stop maar met dat gelul van dat de maatschappij u geen kans heeft gegeven. Die kansen hebben wij ook nooit gekregen.
Ergens begrijpen we wel dat mensen zulke verweren deels willen accepteren. Nederland is erg van de gelijkheid. Ieder mens is gelijk en achter ieder monster schuilt toch een mens. Een mens met gevoelens die we allemaal hebben. Een mens die fouten maakt en van mensen zijn we nu eenmaal gewend dat ze mogelijkheden hebben om fouten te herstellen of goed te maken. Gaan we op uw tenen staan, dan ontstaat er hooguit in de eerste paar seconden een instinct dat oproept tot zwaar geweld, maar al heel snel herpakken mensen zich en nemen ze genoegen met een "welgemeend" excuus. Nu is dat excuus helemaal niet zo welgemeend als het lijkt, want hoewel we er niet specifiek op uit zijn om anderen onder de voet te lopen, vinden we wel dat al die kakkerlakken moeten opzouten als wij ergens lopen en zijn we zo roekeloos dat we bewust de kans op de koop toenemen dat we er iemand mee beschadigen. Zo gaat dat heel vaak. Vergiffenis speelt uit gewenning heel erg op. Ook als het gaat om erge misdrijven.
Opvallend genoeg willen mensen altijd horen dat er spijt is. Gewenning, zeggen wij. Doen we mensen iets aan in de sociale sfeer, dan zal een woord van spijt de pijn niet eens kunnen wegnemen. Kennelijk vinden mensen het toch belangrijk om een excuus te horen omdat ze daarmee bevestigd krijgen dat het een ongelukje was. Een ongeluk kan iedereen overkomen. Wat als het toch bewust was? Dan nog maakt het niet veel uit zolang we maar een "welgemeend" excuus geven. Tenzij het al die zoveelste keer is en het in de gaten gaat lopen natuurlijk. Men hoopt dat we, door spijt te betuigen, onszelf schamen en de volgende keer iets beter opletten. Desondanks gebeurt het ons de volgende keer gewoon weer en begint het spelletje van voor af aan. Allemaal niet zo heel erg in de sociale omgang, want we richten er nauwelijks schade mee aan en zelfs als er door onbehoorlijk gedrag wat schade is, heelt de tijd gewoonlijk alle wonden. Emoties als "spijt" hebben zowel in de reguliere sociale omgang als in het strafrecht onterecht veel waarde gekregen.
Zeker, het helpt u als we "sorry" zeggen nadat we uw goede jurk hebben verneukt door er bier op te laten vallen en die genoegdoening wordt niet weggenomen als we weglopen met de gedachte "domme bitch, kijk voortaan uit je smoel". Vandaar dat we er geen probleem van maken en zelfs al een fractie van een seconde voordat we tot een botsing komen al het excuuswoord klaar hebben om snel door te kunnen lopen. Iedereen blij. In de rechtszaal werkt het een tikje anders. Daar staan meer belangen op het spel. Nabestaanden van de slachtoffers van Breivik en ouders van de slachtoffers die Robert Mikelsons heeft gemaakt willen eveneens een spijtbetuiging horen. Waarom? Van spijt weten we dat het slechts woorden zijn die nooit overeen stemmen met de echte intenties en bedoelingen. Een "sorry" voor als iemand tegen u aanloopt is net zo snel gezegd als een "sorry voor het penetreren van uw kind". Waardeloos. Excuses vragen betekent eigenlijk dat u genoegen neemt met dat excuus met als enige eis dat het een beetje geloofwaardig moet zijn.
Voor kleine vergissingen maakt het niet veel uit. Kwestie van respect en goede manieren om een verontschuldiging te uiten bij kleine fouten die we allemaal maken. Of het bewust of onbewust gaat, is dan niet eens van belang. Bij grote zaken waarbij misdaad in het spel is, gaat het altijd om bewuste afwegingen over een hele lange tijd. Wie aan iemand als Robert vraagt of hij spijt heeft, vraagt hem eigenlijk of hij een spijtbetuiging wil doen als genoegdoening terwijl woorden nooit genoegdoening kunnen zijn voor wat dat monster heeft aangericht. Lekker belangrijk of Robert spijt heeft en dat woord wil zeggen. Die rat zal het woord spijt net zo makkelijk gebruiken alsof hij slechts op iemands tenen is gaan staan. "Ja sorry, maar ik loop nu wel door en wil verder." Erger nog, net als bij een kleine sociale situatie, zal hij verwachten dat hij na een spijtbetuiging strafvermindering krijgt. Nabestaanden, rechters en iedereen die met zulk gespuis te maken krijgt, zullen ervoor moeten waken dat valse spijt tot zijn voordeel strekt.
Zoals verwacht betuigde Robert inderdaad spijt. Gewoon een kwestie van goed luisteren naar zijn advocaat die hem heeft ingefluisterd dat "oprecht" berouw tonen wel eens positief kan uitpakken voor de strafmaat. Vandaar dat hij even een zielig verhaaltje ophangt over zijn sneue jeugd en doet alsof hij spijt heeft. Ja, hij heeft spijt, maar niet op de manier zoals iedereen zou willen. Hij heeft spijt dat hij niet meer heeft kunnen doen om niet gepakt te worden. Hij heeft spijt omdat hij in een zwak moment zijn onkraakbare wachtwoorden aan de juten heeft gegeven zodat justitie hem op meer punten kon naaien. Hij heeft spijt dat, nu hij gepakt is, voor vrijwel de rest van zijn leven geen toegang meer zal hebben tot zijn geliefde computers waarvoor hij zich elke avond zat af te trekken op kinderporno. En hij heeft spijt dat hij zich in de gevangenis zal moeten beperken tot de vieze volwassen behaarde herenliefde. Ouders waren in schok toen de pedofiel na zijn veroordeling aankondigde om in hoger beroep te gaan. "Ja, dan had hij toch geen spijt."
Spijt betuigen is onzin. Wat denkt u nou? Mikelsons heeft in totaal minstens 67 baby's en kinderen gemolesteerd. Elke keer weer had hij de mogelijkheid om spijt te krijgen. Bijvoorbeeld toen de baby's begonnen te krijsen van de pijn toen Robert bij hen binnendrong. Of toen de klanten die zijn videoproducties afnamen begonnen te klagen dat het wel erg kut was om die jankende stemmetjes te horen. Wat deed Robert? Hij monteerde de video's zo dat het snerpende geluid van pijnlijdende kinderen niet meer te horen was. Bij elke video en bij elke actie had hij de kans om, als hij werkelijk spijt zou kennen, deze spijt om te zetten in daden. Dat wil zeggen alle video's vernietigen, alle adressen van andere pedofielen bij de politie af te leveren en zelf voor de trein te springen. Nooit heeft hij iets gedaan om dat gedrag te stoppen. Zou hij niet gepakt zijn, dan was hij eeuwig door gegaan. Aan spijt heeft u helemaal niks. Verwachten dat zulke misdadigers spijt betuigen, is zorgen dat de rechters week worden en hem voor die spijtbetuiging nog lager straffen.
Lieve Robert had genoeg pedovrienden waarmee hij contact had op maar liefst vier computers. Sociale media enzo, maar dan op het beveiligde TOR-netwerk. Een van die vrienden was een pedagogisch begeleider op een internaat. Daarmee komen we meteen op een volgend onderwerp dat altijd veel emoties oproept. Namelijk vooroordelen. Ga maar eens bij uzelf na. Hoe vaak oordeelt u over een persoon terwijl u in uw hart wel weet dat waarop u die persoon nu veroordeelt eigenlijk te belachelijk voor woorden is? Juist, u vormt binnen een paar seconden een mening en die mening zouden ze zelfs niet uit u kunnen slaan met het hardste tegenbewijs ter wereld. Dat vindt u natuurlijk gerechtvaardigd, want u komt dagelijks met zoveel informatie en mensen in aanraking dat snelle selectie noodzakelijk is omdat u anders nooit meer toekomt aan iets anders. Klopt, iedereen maakt zich daar schuldig aan en dat is op zich geen schande. De denkfout die veel mensen echter maken is dat "geen informatie" beter is dan "informatie".
Vooroordelen zijn nuttig en noodzakelijk indien er snelle beslissingen nodig zijn of iemand zo onbelangrijk is dat alle extra inspanningen verspilling is van tijd en middelen, maar wie voor een belangrijk besluit niet in staat of bereid is over zulke vooroordelen heen te stappen, zal merken dat hij eerder het verkeerde beslist dan het juiste. Sollicitatieprocedures verlopen vrijwel altijd volgens het systeem van uitsluiten. Vanaf het moment dat u actie onderneemt op een vacature, wordt de informatie die beschikbaar is over u gebruikt om het ideale beeld dat u onwaarschijnlijk over uzelf wilt geven af te breken. Zodra dat afbreken tot een bepaald niveau is gelukt, heeft men zogenaamd aangetoond dat u niet geschikt bent voor het werk en wordt u afgewezen. Dat betekent dat iemand over wie weinig informatie beschikbaar is, meer kans heeft om aangenomen te worden omdat er weinig is om af te breken. Pedofielen over wie niks bekend is, hebben veel meer kans om met kinderen te kunnen werken dan mensen over wie veel bekend is.
Zo komen we op de misvatting die over referenties bestaan. Vraag het een willekeurige werkgever en die zal meerwaarde zien in het inwinnen van referenties. Verreweg de meeste personen hebben die referenties niet. Geen verstandig mens gaat een goede vaste baan met prettige collega's die vol lof over hem zijn weggeven voor een onzekere tijdelijke baan waarbij hij niet eens weet waar hij terecht komt. Wie solliciteert, doet dat omdat hij of binnenkort ontslagen gaat worden of gewoon werkloos thuiszit. Is dat een probleem? Ja, vanuit de werkgever gezien is het niet hebben van een goede referentie reden om de sollicitatieprocedure af te breken. Geredeneerd wordt dat iemand die mot had met zijn vorige baas, wel een grote mongool zou zijn die slecht functioneert. Dat een ruzie snel gemaakt is, de werkgever fout kan zijn geweest in het conflict of de omgeving niet paste, boeit niemand wat. Toen kwam Robert Mikelsons. Hij had goede referenties en over hem stond niks op internet. Wat gaat hier in hemelsnaam mis?!
Pedofielen opereren nooit alleen. Vrijwel iedereen in de maatschappij wenst hen de doodstraf toe, dus als een pedofiel alleen werkt, kan hij hooguit wat gecodeerde kinderporno downloaden. Deze paranoïde angstmaatschappij ziet tegenwoordig achter elke man een kindermisbruiker. De pedofiel die zonder back-up aan zijn daden begint, moet al snel opvallen. Er zijn eigenlijk maar twee manieren om te overleven als pedofiel. De eerste is rechter of officier van justitie worden. Deze hooggewaardeerde ambtsbekleders staan voor het volk boven elke verdenking en mogen bovendien niet aan strafrechtelijk handelen onderworpen worden. U weet dat Nederland het land is waar het meest heimelijk afgeluisterd en afgetapt wordt; zij ontspringen die dans. De pakkans is voor hen nihil. Vandaar dat velen van hen daadwerkelijk pedofiel zijn. De tweede manier is een netwerk van pedofielen creëren die elkaar lopen in te dekken. Pedo Robert had overal zijn mannetjes zitten als partner in crime. Mensen die stiekem een oogje dichtknepen als hij met die kinderen rotzooide.
Geen werkgever die het wil geloven, maar het hebben van referenties is eerder verdacht dan het niet hebben van referenties. Toch werkt het in de praktijk anders. Komt de beheerder van Misdefinitie solliciteren, dan zorgen de verdachtmakingen op internet dikwijls voor een afwijzing. Meneer is een nazi. Een racist. Iemand die alle kindertjes toch maar naar de concentratiekampen zou sturen. Robert kwam, althans voordat hij werd opgepakt, makkelijk binnen. Hij werd niet vermeld op internet. Wel was hij in Duitsland al veroordeeld voor smeerlapperij met kinderen, maar dat hielden de rechters geheim. Over hem stond niks op internet, dus was hij betrouwbaar. Uw beheerder had nadat hij op een school ontslagen werd vanwege zijn politieke gezindheid, geen referentie meer op scholen. Welke rector gaat immers verklaren dat hij zijn medewerkers op verboden gronden ontslaat terwijl ze goed functioneerden? Robert was echter de galante man die goed met kinderen omgaan kan. Wat niet weet, wat niet deert, totdat de kinderen worden gesmeerd.
De zaak van Robert staat natuurlijk niet op zichzelf. Schattingen wijzen uit dat wel eens 4 % van de mensen pedofiel kunnen zijn, 1 op de 25. We kunnen er daarom vanuit gaan dat op elke vacature minstens 1 pedofiel solliciteert. Nou, zult u zeggen, dan is er toch 96 % kans op een normaal persoon? Nee, want de personen die steeds worden afgewezen vanwege de over hem beschikbare informatie, zullen keer op keer deelnemen en direct afvallen zodat de daadwerkelijke keuze om iemand aan te nemen uit een veel kleinere pool geselecteerd worden. Besef hoe fout het is om op deze manier te selecteren. Wij denken andersom. Iemand die openbaar op internet rechtse teksten gaat schrijven, is hoogstwaarschijnlijk geen pedofiel. Hij weet immers dat die teksten zijn kans op een baan met kinderen sterk verkleinen en dat zal een pedofiel nooit doen. Die houdt stilletjes zijn mond en slaat zijn slag. Vandaar de heftige emoties bij pedozaken. Mensen beseffen opeens dat hun vooroordelen over anderen de kans op een pedofiel doet toenemen.
Misschien zijn het juist die ouders geweest die altijd hebben lopen roepen dat iemand die iets op internet doet wat hen niet zint, bloggen of twitteren, nooit in het onderwijs zouden moeten werken en hebben ze voorts de man die wel is aangenomen op handen en voeten gedragen. Zitten ze jaren later opeens met een verneukt kind in de rechtszaal te smeken van: "Please Robert, heb nou spijt. Het was een ongeluk toch? We hebben speciaal voor jou een paar nazi's afgewezen, daar willen we liever niet meer mee geconfronteerd worden. Laat nou zien dat ons vertrouwen in jou goed was." Jammer, maar de waarheid is hard. Onbewust werken veel mensen mee om de kans dat een pedofiel aan hun kinderen zit te vergroten. Het zijn juist de grote zaken die veel publiciteit krijgen die mensen doet beseffen hoe achterlijk ze bezig zijn. Had nou gewoon die schijnheil-Hitlers aangenomen waarvan u zeker weet dat ze geen pedo's zijn. Een en ander doet ons meteen denken aan Retecool die, jaren nadat ze onze beheerder kapot maakten, de naam van een pedofiel niet durfden te publicereen.
Overweging.
Met oogkleppen op voor daders van extreme misdaden de doodstraf eisen of, erger nog, een lichte straf bepleiten getuigt niet van de realistische wil om te willen leren van de gebeurtenissen zodat we de volgende keer meer kans hebben om die ellende te voorkomen. Uiteraard verdient zo'n babyneuker de doodstraf, maar hij laat de maatschappij ook zien hoe zij keihard falen en het is niet in het belang van de samenleving om daar al te makkelijk overheen te stappen. De enigszins dubbelzinnige titel van dit artikel betekent dan ook niet dat we u opdragen om te leren om extreme daden te nuanceren, maar dat die extreme daden u leren om de falende methoden en systemen waarmee mensen denken dat ze het onheil kunnen afwenden, te nuanceren. Die methoden zijn namelijk gebaseerd op foutieve aannames, speculaties, verdachtmakingen en suggestieve beweringen die enkel voort zijn gekomen uit domme vooroordelen. Hang die extremisten op, maar niet voordat u bereid bent uw eigen vermogen tot oordelen eens stevig onder de loep te nemen.
Toegegeven, er bestaat geen algemene methode die altijd werkt om ellende te voorkomen. Bestond die methode wel, dan hadden we geen honderden artikelen nodig gehad om alles in kaart te brengen en te analyseren. We behandelen nu onderwerpen van extremisten als Breivik lukraak door elkaar met de daden van genadeloze pedofielen en proberen een aantal zaken ook nog te generaliseren naar andere type misdadigers. Dat is nog enigszins te rechtvaardigen omdat voor veel mensen de daden van pedofielen net zo onaanvaardbaar zijn als de daden van Breivik en het ze daarom niet uitmaakt wat de achtergronden zijn. Zeker, de verschillen tussen Breivik en Robert zijn evident. Breivik is een held politiek strijder voor een doel waar nog enigszins mensen achter kunnen staan en Robert een gore pedofiel die zelfs niet onder zijn gelijken steun zal vinden als hij niet als regisseur en leverancier kan functioneren. Wel hebben al die zaken, hoe verschillend ook, gemeen dat ze mensen laten zien dat hun ideeën over voorkomen van ellende niet deugen.
Rechters en wetgevers moeten eens ophouden irrelevante zaken mee te wegen in hun oordeel. Fijn dat Robert een slechte jeugd heeft gehad, pers zijn ballen maar uit in een bankschroef. Soms lijkt het wel alsof mensen het dogma willen hanteren dat iemand die ooit iets ongestraft kon doen, daar later alsnog recht op heeft. Kinderen spelen wel eens doktertje en pubers hebben seks met elkaar. Misschien heeft die arme Robert vroeger geen kans gehad om dat te kunnen doen en is het daarom psychologisch te verklaren dat hij dat recht dat hij toen meende te hebben op latere leeftijd ook nog kon uitvoeren. Iets zegt ons dat zulke redeneringen het niet gaan worden. Schaf dat beroep op een slechte jeugd gewoon af, dan is dat gezeik meteen over. Genoeg mensen met een nog slechtere jeugd die desondanks geen pedofiel zijn (geworden). Breivik doet eveneens een beroep op een slechte jeugd, maar toch net even anders. Volgens Breivik is hij anti-moslim geworden nadat hij en zijn familie slachtoffer zijn geworden van mishandeling, diefstal en verkrachting.
Hier past enig oog voor detail. De kinderen die Robert te grazen nam, hebben hem nooit wat gedaan. Breivik meende een probleem op te lossen door mensen die hij verantwoordelijk achte voor het creëren van de problemen dood te schieten. In geval van Robert kan er eenvoudig gezegd worden dat hij zelf niet goed bij zijn hoofd was omdat zij daad pure lust was los van zijn jeugd terwijl in geval van Breivik de daad waarschijnlijk niet had plaatsgevonden als anderen zijn leven niet onmogelijk hadden gemaakt en zijn omgeving niet hadden verpest. Bij pedofielen gaat het erom dat voorkomen van verkrachting enkel mogelijk is als mensen opletten, sociale controle het werk laat doen en af durven te stappen van vooroordelen op basis van beschikbare valse informatie. Breiviks daarentegen zijn hooguit te voorkomen als de gevolgen van de massa-immigratie terug worden gedraaid en autochtonen niet gediscrimineerd worden. Wijze lessen waar we met z'n allen rekening moeten houden willen we het land gezuiverd houden van excessen.
Reacties: 0
Pagina's: 1 |
| Reactie toevoegen |
|
U dient in te loggen om een bericht te kunnen plaatsen.
|
|