Mis·de·fi·ni·tie (de ~ (m.), ~s)
1 Politiek correct geformuleerde definitie waarmee men door middel van leugen en bedrog de werkelijke aard van misstanden probeert te verhullen door deze te rechtvaardigen.
- Misdefinitie gaat over misstanden en gedrag van criminelen, radicalen en terroristen.
- Stop de #CancelCultuur! Stelletje moraalnarcisten, u bent geen beter mens als u mensen uitsluit vanwege hun politieke gezindheid.
- De vrijheid van meningsuiting is absoluut! Wat wij mogen schrijven, bepaalt niet de juut!
- Stiekem sollicitanten googelen en ze dan cancelen? Uw naam wordt geregistreerd en doorgegeven!
Gebruikersnaam: Wachtwoord:
# Home # Boek HvA (Uitverkocht) # Registratie # Contact #
Misdefinitie artikelen
Pagina: 32 / 44: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44

242 Mengen desastreus voor het onderwijs
241 Overheid liever zwart
240 Links lonkt naar Wilders
239 Ijssel Mediagroep scam
238 Buitenlanders vol afschuw voor homo's
237 Vrijheidsviering naïef en hypocriet
236 Grenzen open voor parasieten
235 E-dentify oplichting gaat gewoon door
234 Wouter Bos is de klos
233 Multiflauwekul maakt ons land kapot
232 CDA: geen praktijk bij onderwijsonderzoek
231 Rabobank deel 3: studentenrekening
230 Extreem verbieden met twee maten
229 Demoniseren erger dan racisme
228 Recruitergenaai (4)
227 Publicatie misstanden HO duurde 3 jaar [3]
226 Nationale Carrièrebeurs enkel reclame
225 Invasie buitenlanders geleid door infiltranten
224 Amateurisme belastingdienst "nieuw feit"
223 Dubbele nationaliteit geen stuiver waard

232 # CDA: geen praktijk bij onderwijsonderzoek #
Gepost door Misdefinitie op 10-04-2007 om 21:02.
Politieke besluitvorming is een langdurig proces. Als het al bijna te laat is, dan wordt er vaak een onjuiste beslissing genomen. Erachter komen dat dat het geval is kan ook al een langdurige kwestie worden waar vaak jaren overheen gaan. Oplossingen zoeken is al helemaal een droom. Eerst moet er nog een onderzoek komen voordat het in de doofpot gaat. Onderwijs is zo'n zorgekindje. Tijdens de paarse kabinetten in de jaren '90 heeft de PvdA een aantal "vernieuwingen" doorgevoerd die ons onderwijs aan de rand van de afgerond hebben gebracht. Eindelijk zijn we zover dat de politiek niet meer om het gerotzooi heen kan. Dagelijks kunnen we in de media zien hoe het onderwijs verpest is. Het CDA wil aan het volk laten zien dat ze goede wil hebben door het te onderzoeken, maar geeft daarbij aan dat we het niet mogen koppelen aan de praktijk. Terwijl de praktijk juist heel concreet aangeeft waarom het allemaal niet werkte.

Onderzoeksredenatie.

We laten u het verschil zien tussen de door hen gehanteerde redenatie en wat het eigenlijk zou moeten zijn. Zij stellen dat ze nu wel weten dat het onderwijs kut is omdat ze de uitwerking in de praktijk ook hebben kunnen aanschouwen. Daarom zou dat een gesloten boek moeten zijn. Een parlementair onderzoek zou zich met name moeten richten op de vraag hoe het zover heeft kunnen komen. Jammer genoeg is de uitwerking van een dergelijk onderzoek meestal dat er een aantal schuldigen worden aangewezen die grotendeels toch wel op hun plaats blijven zitten. Een enkeling werpt zich op als zondebok en verlaat de politiek omdat er toch al een goede andere baan in het verschiet ligt. Een politiek spel met alleen maar verliezers. Vertel het volk liever dat het socialistische gedachtegoed weer eens gefaald heeft, dat beschikbare kennis door dat gedachtegoed alweer structureel genegeerd is en dat de oplossing ligt in het oppakken en gebruiken van de kennis die we al hebben.

Wat ging er mis?

Zonder vooruit te lopen op wat het onderzoek ons eventueel gaat brengen kunnen we ons gaan richten op een aantal onderwijsvernieuwingen die heel duidelijk laten zien waarom het steeds misgaat.

Herhaling, herhaling, herhaling.

In zo'n beetje ieder boek over de psychologie van het geheugen staat beschreven dat hersenen van nature brak zijn en dat gestructureerde herhaalde blootstelling aan informatie ervoor zorgt dat er delen blijven hangen. Bekend op dit gebied is de theorie van Hermann Ebbinghaus met zijn klassieke vergeetcurve. Hij toonde aan dat mensen na het leren van stof een groot deel vergeten en er een klein deel blijft hangen. Herhalen ze het leren echter, dan blijft er steeds een groter deel hangen. Vroeger maakten we op school van die eigenschap gebruik door rijtjes te stampen. Na een eerst poging onthouden leerlingen een klein gedeelte, maar na de tweede poging al wat meer. Herhaling was het toverwoord: na structurele herhaling bleef er voldoende hangen in het lange termijngeheugen zodat we konden zeggen dat er echt iets geleerd was. Ezelsbruggetjes werden regelmatig gebruikt om structuur aan te brengen. Deze manier van werken vereenvoudigde het leren.

Zogenaamde "deskundigen" in de politiek vonden dat maar ouderwets. 50 woorden leren voor een overhoring en na een week er nog 25 kennen ging er bij hen niet in. Veel te ineffectief vonden ze dat. Uit die gedachten ontstonden "briljante" ideeën. Waarom geen systeem invoeren waarbij leerlingen samen moesten leren? De uitvoering was echter te simpel om goed te kunnen werken: deel leerlingen in groepjes van 4 of 5, geef elk groepje 5 woorden en doe een leuk spelletje. Een idee dat waarschijnlijk uitgevoerd werd doordat een of andere dwaas na een glaasje op had gelezen dat stof waar mensen intensief mee bezig zijn terwijl ze het ook leuk vinden beter blijft hangen. Omdat vanwege het kleine aantal woorden en de relatief lange tijd dat ze er mee bezig zijn de meeste van die 5 woorden bleven hangen concludeerde de politiek dat de proef geslaagd was. 5 woorden van de 5 woorden onthouden is toch 100 %? Domoren. Wat is nou meer? 100 % van 5 of 50 % van 50? Pak desnoods uw rekenmachine er maar bij.

Abstract denken.

Psychologische literatuur beschrijft ook de ontwikkeling van het denkvermogen dat ons in staat stelt ingewikkelde verbanden te leggen door abstract te denken. Kern van het verhaal is dat we daar niet vanaf jonge leeftijd toe in staat zijn. Piaget onderscheidt bijvoorbeeld een aantal ontwikkelstadia die verbonden zijn aan de leeftijd van het opgroeiende kind tot aan de volwassenheid. Abstract denken, verbanden leggen, de juiste associaties maken of zelfs met het gezonde verstand nadenken blijkt zelfs voor veel volwassenen een onmogelijke taak te zijn. Bovendien staat een verband niet op zichzelf. We kunnen leerlingen niet zomaar de opdracht geven om een verband op te stellen. Daar is meer voor nodig. Namelijk een aantal zaken waartussen verbanden gelegd kunnen worden. Bijvoorbeeld tussen een aantal vaardigheden, een aantal gebeurtenissen of een aantal leerprocessen. Hierbij worden onderdelen als het ware gecombineerd.

Vrij logisch allemaal. Wie een stoel in elkaar wil zetten door een aantal planken met spijkers aan elkaar te monteren, zal tussen een aantal geleerde vaardigheden verbanden moeten leggen om ze te combineren tot een reeks handelingen. Voordat we dat proces überhaupt kunnen gaan begrijpen, hebben we echter wel de kennis en de vaardigheden nodig. Hebben leerlingen nog nooit van spijkers, hout als materiaal en gereedschap gehoord, dan kunnen we ook niet verwachten dat ze het een en ander combineren om de opdracht "maak een stoel" uit te voeren. Daarom begon men op school vroeger eerst met een aantal vaardigheden. Eerst een uitleg over verschillende materialen, dan de uitleg over wat een hamer is en dan oefenen in de praktijk door wat spijkers krom in het hout te slaan net zolang totdat de leerling het recht kon. Zo leerde hij steeds meer vaardigheden. Vervolgens was het zaak om de vaardigheden te combineren. Eerst 2 en daarna steeds ingewikkeldere problemen voor te leggen. Op een gegeven moment zorgt een opdracht als "maak een stoel" voor een heel stappenplan waaruit blijkt dat iemand alles goed beheerst.

"Nee," zeggen de rakkers van "het nieuwe leren", dat moet anders. Laat mensen eerst talloze verslagen schrijven over hoe ze het psychologisch zullen ervaren om de opdracht te krijgen om een stoel in elkaar te zetten. Zet ze in groepen, geef ze wat verouderde materialen en laat ze zelf maar uitzoeken hoe het een en ander in elkaar zit. De "beste van de klas" wiens vader vroeger houthakker was neemt het voortouw, ramt wat kromme spijkers door de plakken en geeft aan de rest van de groep de opdracht om iets te bedenken waarmee ze het spul tijdens een presentatie kunnen verdedigen. Het prul lijkt niet eens op een stoel en de zogenaamde rechtvaardiging slaat als een lul op een drumstel. Maar omdat de leraar tegenwoordig meelevend moet zijn en geen kritiek meer mag leveren op een stuk hout met 2 spijkers dat naar onze maatstaven echt geen stoel genoemd mag worden geeft hij na wat constructieve feedback een voldoende. Gevolg: de baas van het groepje dat het prutswerk heeft afgeleverd wordt later met zijn behaalde diploma een waardeloze ingenieur waarvan de balkons van de gebouwen naar beneden flikkeren en de rest van het groepje mag zich later ook ingenieur noemen, maar hebben de werkzaamheden nauwelijks in de praktijk kunnen oefenen.

Geleidelijk naar de zelfstandigheid.

Oude systemen kregen vaak veel kritiek te verduren met betrekking tot de zelfstandigheid. Na jarenlang in het pierenbadje gezwommen te hebben zouden leerlingen na het voortgezet onderwijs meteen in het diepe worden gegooid. Zij zagen het liever gebeuren dat het hele proces van zelfstandigheid naar voren werd gehaald zodat er een betere aansluiting gerealiseerd zou worden met het Hoger Onderwijs. Praktisch gezien bleek dit ideaal niet haalbaar en dus is de uitvoering uitermate slecht verlopen. Ze hadden bij de invoering van nieuwe onderwijssystemen er niet over nagedacht dat het punt waarop de zelfstandigheid het meest ging intreden niet voor niks lag op de overgang van jong volwassen naar volwassen. Leerlingen werden vroeger weliswaar na het voortgezet onderwijs in het diepe gegooid, maar niet voordat ze in de jaren tot de volwassenheid hebben leren zwemmen. Er was relatief weinig tijd nodig om de opgedane kennis en ervaring te bundelen en te wennen aan de nieuwe zelfstandige situatie. Nieuwe systemen gooien leerlingen in het diepe waarbij ze aan de rand mogen hangen totdat ze kunnen zwemmen. Met als zeer groot risico dat het niet gebeurt.

Hoe komt dat nu? Om dat proces te begrijpen is het nodig dat we eens kijken naar wat "zelfstandigheid" nu eigenlijk is. Voordat we iets kunnen gaan doen, moeten we eerst weten wat we moeten gaan doen en hoe we dat gaan doen. Die kennis moeten we putten uit een bepaalde bron. Bezitten we de kennis niet zelf en kunnen we er ook niet aankomen, dan hebben we een derde nodig die ons de informatie aanlevert. In dat geval zijn we niet zelfstandig: iemand moet ons vertellen wat we moeten doen en we kunnen niet verder zonder zijn aanwijzigen. Zelfstandigheid is eigenlijk niks anders dan het idee dat de kennis nu niet uit andermans bron wordt geput, maar uit de eigen bron. Namelijk de eigen kennis uit het geheugen of door extra kennis te vergaren middels vaardigheden die we in het verleden hebben opgedaan. Mensen zijn dan in feite bezig om zichzelf te "vertellen" hoe ze moeten handelen. Het spreekt voor zich dat het voor zelfstandigheid noodzakelijk is dat de kennis en vaardigheden waaruit geput dient te worden aanwezig is.

Nieuwe onderwijssystemen gooien leerlingen in het diepe zonder dat ze kunnen zwemmen. Dat is nog veel erger dan op een gegeven moment in het diepe terecht komen met de wetenschap zichzelf te kunnen vertellen hoe er gezwommen dient te worden. Neem als voorbeeld het studiehuis. Leuk hoor om leerlingen een lijst met opgaven te geven en ze "zelfstandig" te laten werken. Zonder planningsvaardigheden lukt dat niet of heel slecht. Dan werkte het oude systeem veel beter. Aan de laagste klassen werd simpelweg verteld hoeveel ze aankonden en wanneer ze wat moesten doen. Middenklassen kregen meer stof op met de opdracht om dat volgens de al geleerde methode te spreiden over enkele weken. En hoogste klassen en de examenklassen kregen grotere hoeveelheden stof op met de opdracht om dat over enkele maanden te spreiden. Het zal u niks verbazen dat zij, na dat traject doorlopen te hebben, met een tentamen over 3 maanden gespreid weinig planningsproblemen meer hadden.

Iets gelijkwaardigs is er aan de hand om een eenmaal gemaakte planning na te leven. Vroeger werd er discipline aangeleerd op school. Streng regime, doen wat de leraar zegt, strenge huiswerkcontroles, onverwachte overhoringen en straffen. Leerlingen leerden dat ze altijd rekening moesten houden met hun omgeving en de discipline hielp hen daarbij: verplichtingen nakomen en daarvoor verantwoordelijk zijn. Hoe verder ze kwamen, des te meer vrijheid er aan te pas kwam. Met dit verschil dat ze door de geleerde discipline heel makkelijk zichzelf aan het werk konden houden. Tegenwoordig lijken leerlingen op vroege leeftijd al veel vrijer. Zogenaamd zelfstandig werken, maar als het niet gebeurt is dat ook "goed" voor de scholen. Sancties en straf? Pedagogisch gezien mag dat niet meer. Er dient gepraat te worden, maar leerlingen interpreteren dat als "we mogen over alles discussiëren en als we er geen zin in hebben dan doen we het gewoon niet". Op die manier wordt er geen echte zelfstandigheid ontwikkeld.

Weg met de bullshit.

Nu de problemen in het onderwijs zo groot zijn geworden dat ze niet meer genegeerd kunnen worden bemoeit de politiek zich er eindelijk mee. Jammer genoeg doen ze dat voornamelijk om eigen gezichtsverlies te voorkomen. De PvdA was namelijk grotendeels verantwoordelijk voor nagenoeg alle mislukkingen op onderwijsgebied. Zoals gezegd moeten we van het CDA kijken naar de oorzaak waarom het mis is gegaan en mogen we daarbij niet de dramatische praktische uitvoering krijgen. Wij zeggen liever: "Shit gebeurt niet zomaar, het wordt gemaakt door assholes." Niks weglaten en alles open op tafel. PvdA en CDA zijn verantwoordelijk, de oorzaak is hun falende beleid en het niet vooraf goed onderzoek doen naar de gevolgen en de praktijk is daarvan het bewijs.

Misdefinitie vindt dat de bullshit uit het onderwijs moet verdwijnen. We doen verdomme niet voor niks al die jaren wetenschappelijk onderzoek over denkprocessen, geheugen en de groei van de ontwikkeling. Duidelijk moet worden dat het beleid waar de PvdA en het CDA voor stonden ronduit gefaald heeft. Bovengenoemde principes moeten weer benoemd worden en het onderwijs moet weer goed ingericht worden. Heel belangrijk is ook de terugkeer van het leren van kennis, vaardigheden en vakmanschap. Leerlingen hoeven anderen niet te overtuigen met gelul dat ze iets kunnen. Vaardigheden dienen niet beoordeeld te worden middels een uit de duim gezogen presentatie waarbij men uit sociaal emotionele gevoelens maar een voldoende geeft. In plaats daarvan wensen we weer de objectieve maatstaven terug. Laat maar zien de stof te beheersen, over de vaardigheden te beschikken en de vakmanschap te kunnen uitoefenen. Simpel en doeltreffend. Zo moet het zijn.
Reacties: 0
Pagina's: 1

Reactie toevoegen
U dient in te loggen om een bericht te kunnen plaatsen.
 Houd het hier netjes. Hartelijk dank.

Misdefinitie
Copyright (c) 2004-2024.

C:\>Misdefinitie\type info.txt
Contact opnemen kan via een e-mail naar info apending misdefinitie.nl.